Uzależnionych od internetu mamy już w przedszkolu Biada rodzicom, którzy się cieszą, że dziecko stało się fanem komputera i nie sprawia żadnych kłopotów, bo lubi przebywać w domu. Mogą w ten sposób przeoczyć pierwszy symptom opętania przez cyberprzestrzeń – stan grożący największymi niebezpieczeństwami i wymagający fachowej terapii. Rekordy przebywania w świecie wirtualnym to sto kilkadziesiąt godzin bez jedzenia i picia, gdy tymczasem młodemu człowiekowi powinna wystarczyć… godzina dziennie! Oczywiście nie wszyscy stają się komputerowymi nałogowcami, ale przykładów na kłopoty, w jakie może wpędzić sieć, jest aż nadto i nic dziwnego, że patologiami mediów elektronicznych zajęli się pracownicy naukowo-dydaktyczni z Akademii Pedagogiki Specjalnej, która od lat 20. XX w. przygotowuje pedagogów, psychologów szkolnych i innych specjalistów do pracy z dziećmi i młodzieżą odbiegającą od normy, trudną, wykolejoną, wykluczoną i niepełnosprawną. A tak się składa, że cyberprzestrzeń, z której niemal wszyscy korzystamy dziś bez przeszkód, u osób niedojrzałych może spowodować ogromne spustoszenia – w skrajnych przypadkach prowadzące do kalectwa psychicznego albo fizycznego, ze zgonem włącznie. Małoletni złapany w sieć Niejedna matka lub ojciec na spotkaniach ze szkolnym pedagogiem przyznaje się do kupienia dziecku nieświadomie gry komputerowej, która ich przeraziła. Czasem pomyłkę szybko dostrzega sam obdarowany. – Ta gra chyba nie jest dla mnie – powiedział mamie, z wykształcenia pedagogowi, 10-letni syn. – Ja się boję ją włączać. Gorzej, gdy błąd nie zostaje zauważony, dziecko zamyka się w swoim pokoju, a potem przeżywa różne lęki, np. boi się wstać z łóżka i pójść do toalety, bo nie świeci się żadne światło. Opuszcza się w nauce, przestaje rozmawiać z rodziną i kolegami, traci energię i radość. A bywają też sytuacje tragiczne. Niekontrolowane błądzenie po sieci, tak jak po ulicy, może naprowadzić dziecko na trop dopalaczy, narkotyków, alkoholu, przedwczesnego, nieodpowiedzialnego seksu, uczynić je ofiarą prostytucji dziecięcej czy pedofilii, które i bez udziału komputera czasami zakażają młodego człowieka. Ale jest też wiele typowo wirtualnych zagrożeń, których wcześniej nie było, a pojawiły się wraz z rozwojem technologii i mediów elektronicznych. – Nowe media cyfrowe i interaktywne oraz wynalezione dla nich technologie informacyjno-komunikacyjne stwarzają wielką szansę każdemu – mówi prof. Józef Bednarek, który w Akademii Pedagogiki Specjalnej systematyzuje i klasyfikuje te zagrożenia. Ma już nawet nazwy dla nowych patologii – siecioholizm, netoholizm – wymienia też ich zgubne skutki społeczno-wychowawcze, moralne i zdrowotne. Od chorób wzroku i wad postawy po uszkodzenia mózgu. Nie są to wcale zagrożenia teoretyczne i potencjalne, ale całkiem realne, z którymi niejedno dziecko już miało i ma do czynienia. – Szkoły wzięły na siebie obowiązek wprowadzania młodego pokolenia w świat wiedzy i zdobyczy techniki – mówi prof. Bednarek. – Ale jest to zarazem nowe wyzwanie, które powoduje mnóstwo zagrożeń, zwłaszcza społeczno-wychowawczych. Nie dać się technologicznym cackom Sprzęt jest powszechnie dostępny i coraz tańszy. Wiele szkół ma pracownię komputerową, niemal wszyscy uczniowie są wyposażeni w telefon komórkowy, który można kupić już za złotówkę. Podarowanie – najczęściej bez jakiejkolwiek świadomości skutków – takiej „zabawki” dziecku wydaje się dziś obowiązkiem. Wystarczy argument: bo inne też to mają. Prof. Bednarek, pod którego kierunkiem powstało wiele prac magisterskich poświęconych komórkom, wyjaśnia: – Jedno z takich zagrożeń wydaje się całkiem banalne, ale praktyka pokazuje, że to wcale nie są rzeczy mało ważne. Ogromna ilość aparatów komórkowych daje możliwość robienia zdjęć i korzysta się z tego w dowolnym miejscu i czasie, także w sytuacjach intymnych. Dosyć częstym wykroczeniem młodych ludzi jest umieszczanie w internecie zdjęć czy filmików zrobionych podczas zabawy. Wystarczy powiedzieć, że niekiedy przyczyniały się one do samobójstw. Prof. Bednarkowi sekunduje dr Anna Andrzejewska, która jest autorką wielu książek o cyberprzestrzeni i jej zagrożeniach ( „Magia szklanego ekranu. Zagrożenia płynące z telewizji”, „(Nie)bezpieczny komputer. Od euforii do uzależnienia” i napisany wspólnie z prof. Bednarkiem „Cyberświat. Możliwości i zagrożenia”. Jej zdaniem mało który rodzic jest w pełni świadomy konsekwencji dostępu dziecka do urządzeń elektronicznych, a choćby tylko oferty, która dzięki nim będzie od tej pory w jego zasięgu. Szkoła też, co podkreślają nauczyciele podczas szkoleń prowadzonych przez APS, nie jest przygotowana, by odpowiednio wcześnie zareagować na patologię albo przynajmniej zaproponować alternatywne zajęcia. Zbrodniarze na niby – Unieruchomienie przed komputerem w wieku, kiedy dziecko intensywnie się rozwija i powinno dużo się ruszać, biegać i skakać – dodaje dr Andrzejewska – opóźnia rozwój fizyczny albo wręcz deformuje sylwetkę. O wiele poważniejsze spustoszenia sieje jednak w psychice. Do 12. roku życia dziecko nie ma jeszcze pełnej zdolności do odróżniania fikcji od rzeczywistości, tymczasem świat wirtualny, choćby ten stworzony w grach komputerowych, wyraźnie alienuje grającego, każe mu funkcjonować w przestrzeni pełnej przemocy, krwi, ostrego seksu, gdzie pojawiają się różne mutanty, bezlitośnie zabijające ludzi potwory, przed którymi ogromnie trudno się obronić. Te gry proponują również fatalne wzorce zachowań: bezwzględną walkę, okrutne zabijanie, kaleczenie na wiele sposobów, co daje również możliwość pewnej gratyfikacji pieniężnej. Bo warto wiedzieć, że niektóre gry punktują, nagradzają co bardziej potworne czyny grającego. W komputerze dr Andrzejewskiej jest zapis niemal zwierzęcego wycia nastolatka, któremu nie udało się wejść na wyższy poziom w tego typu grze. Chłopiec miota się jak w malignie, rzuca wyzwiskami, oskarża siebie o jakieś winy, gdy tymczasem chodziło tu o banalny pościg samochodowy, w którym jednak punktowane jest przejechanie ciężarnej kobiety czy staruszki. Tego typu gry cynicznie kształtują katalog dozwolonych zachowań. Chodzi tu o popularne animowane „zabawy” z grupy GTA (Grand Theft Auto, co oznacza zuchwałą kradzież samochodu), które zna niemal cała starsza młodzież. Bywa jednak, że mają do nich dostęp także młodsze dzieci. Nawet przedszkolaki mogą już sobie w ten sposób „zabijać” czy „uprawiać seks”. Seria GTA to dobry interes. W Polsce serwis tych gier zatrudnia armię tłumaczy, aby można było w nich uczestniczyć bez znajomości angielskiego. Na portalu umieszczona jest zachęta: „Mamy nadzieję, że znajdziesz tutaj wszystko, czego szukasz o tej wspaniałej serii” – i rzeczywiście odmian tej gry jest bez liku. A przecież nie tylko tutaj i niekoniecznie w tym rodzaju zabawy skupia się całe zło. Wystarczy wpisać w przeglądarkę Google dowolne słowo, które wydaje się nam przerażające, zakazane, wiąże się z dewiacjami i przestępstwami, aby uzyskać dostęp do rozmaitych gier, rzekomo kompetentnych poradników i informatorów, internetowych klubów i fanów. Potworność rozrywkowej oferty wychodzi na jaw, gdy się zobaczy, do czego młody człowiek ma dostęp, z czego umie bez najmniejszego problemu skorzystać. By wejść na strony z pornografią, wystarczy kliknąć w okienko „Mam skończone 18 lat”. Podobnie jest ze stronami propagującymi śmierć, przemoc, samobójstwa, samookaleczenia, zabójstwa, rasizm i dyskryminację wszelkiego typu, fanatyzm sekt religijnych, wszelkie dewiacje. Nie można się łudzić, że dziecko wybierze tylko grę wartościową, uczącą np. rozpoznawać gatunki roślin czy zwierząt, albo pasjanse, z pozoru niewinne, mogące jednak stać się zachętą do prawdziwego hazardu. Młodzi wybierają gry i strony internetowe właśnie „z najniższej półki”, gdzie panuje tylko przemoc, strach i seks. Nasza Klasa też może zabić Katalog takich propozycji jest niezwykle bogaty. Dr Andrzejewska ma w komputerze ściągnięte z internetu przykłady, które mogłyby wypełnić nie jedno, ale kilkanaście piekieł realnych i wirtualnych. To materiał poglądowy na zajęcia fakultatywne ze studentami, którzy wybrali specjalność Zagrożenia w sieci. Np. na portalu funkcjonuje Klub Samobójców, nie tylko informujący, jak skutecznie podciąć sobie żyły, jak się powiesić, lecz także zamieszczający wypowiedzi tych, którzy już próbowali. Nie ma tutaj wprost namawiania do samobójstwa, bo to jest karalne, ale są niekończące się wpisy różnych osób, które niezdrowo się tym interesują, a czasem nawet wołają: „Jak to się robi??? Napiszcie!!!”. Powody, dla których młodzi ludzie chcą ze sobą skończyć, są z pozoru błahe. Dopiero kroniki kryminalne ujawniają szczegóły tragedii. Na Naszej Klasie szkolne koleżanki zamieściły np. zdjęcie kolegi z przyklejoną do spodni podpaską i to wystarczyło, aby odebrał sobie życie. Na YouTube inna nastolatka umieściła nagrany telefonem komórkowym filmik, w którym bez żenady opisywała stosunek seksualny ze starszym kolegą, który po paru dniach, i licznych komentarzach w sieci, powiesił się. I nie była to żadna bananowa młodzież wielkomiejska, ale zwykła, „skromna”, prowincjonalna. W chronieniu dzieci przed zagrożeniami nie pomogą specjalne filtry, które blokują dostęp do niedozwolonych treści, jeśli nie będzie im towarzyszyła codzienna troska rodziców. Gdy młody człowiek zechce, znajdzie miejsca, gdzie mówi się o samookaleczeniach, o pornografii, o narkotykach – wraz z instrukcjami, jak hodować w domu konopie indyjskie. Powstało np. nowe zjawisko, seksting – dziewczęta eksponują w sieci własne bardzo odważne zdjęcia, nie zdając sobie sprawy, że mogą się stać łatwym łupem, że ktoś może je skrzywdzić. Sieć sprzyja osłabieniu uczucia wstydu, zaburza sferę niedojrzałej seksualności, prowadzi do uprzedmiotowienia człowieka. W bezkrytycznym odbiorcy takich treści zanika poczucie głębszych relacji, występuje natomiast zachęta do praktyk seksualnych niebezpiecznych czy nieakceptowanych społecznie. Nie chodzi o to, by z internetu wypreparować wszystkie informacje o dziecięcej i młodzieżowej prostytucji, o galeriankach, cyberseksie, praktykach sado-masochistycznych, o anorektyczkach i młodocianych kulturystach, którzy wspomagają się anabolikami, o bigoreksji. Chodzi o to, by ochronić dzieci przed uzależnieniem od elektronicznych mediów i bezkrytycznym chłonięciem wszelkiego brudu, jaki się tam znajduje. Zwłaszcza że szkodliwe informacje nie są zamieszczane przez doświadczonych, świadomych zagrożeń pedagogów czy psychologów, ale takich samych nieletnich „ekspertów” jak ci, którzy korzystają z internetowej oferty. Laicy piszą dla laików, np. jakie dawki jakiego środka trzeba wziąć, aby osiągnąć taki, a nie inny skutek. Młodzi strażnicy Akademia Pedagogiki Specjalnej uruchomiła kilka lat temu specjalność Edukacja medialna, na której przygotowuje się przyszłych pedagogów do walki z niebezpieczeństwami świata wirtualnego, do profilaktyki i minimalizowania skutków zagrożeń. Wystarczy przejrzeć tytuły kolejnych prac licencjackich i magisterskich, aby się zorientować, jak daleko w te zagadnienia wchodzą absolwenci uczelni: „Dziecko w wieku przedszkolnym wobec zagrożeń mediów”, „Uzależnienie studentów od telefonu komórkowego”, „Handel żywym towarem w internecie” itd. W ramach zajęć powstały przygotowane przez studentów etiudy filmowe, w bardzo przystępny sposób opisujące drastyczne nieraz przykłady patologicznych zachowań w sieci, z którymi stykają się uczniowie. Agata Dziurdziak, studentka tej specjalności, z pomocą koleżanek zrealizowała film „Pedofilia w sieci”, Katarzyna Kulesza – film o dopalaczach, a Justyna Skalska sama zagrała w „Cyberdeformation” gimnazjalistkę, której twarz zazdrosne koleżanki wmontowały w zdjęcie nagiej dziewczyny i zamieściły w sieci. Kilkuminutowa opowieść pokazuje też, że tego typu działanie jest przestępstwem. Wymienione prace multimedialne są nie tylko ćwiczeniem dla studentów, zaprezentowane w szkołach mogą podziałać jak ostrzeżenie dla rodziców, uczniów i nauczycieli. Oglądając katalog rozmaitych patologii związanych z siecią, można się zastanowić, gdzie są instytucje stojące na straży naszego bezpieczeństwa, gdzie dbający o moralność młodzieży kapłani i liczne organizacje pozarządowe zajmujące się edukacją i wychowaniem. Formalnie władze dostrzegają problem, bo np. resort spraw wewnętrznych upowszechnił „Program Rządowy Ochrony Cyberprzestrzeni Rzeczypospolitej Polskiej na lata 2011-2016”. Niestety, są to wciąż wytyczne, które nie znalazły jeszcze konkretnego przełożenia na praktykę. A rodzice najchętniej powierzyliby całe wychowanie szkole, na którą zresztą nieustannie narzekają. Dr Anna Andrzejewska jest w tej kwestii bezlitosna. – Jaki model spędzania wolnego czasu proponuje dziecku tatuś, który leży z pilotem na kanapie, w tym swoistym centrum dowodzenia, i przegląda 60 kanałów telewizyjnych? Czy rzeczywiście telewizor musi być pierwszym medium w każdym domu? I po co umieszczać dodatkowy odbiornik w pokoju dziecka? Po co mu fundować własny komputer z podłączeniem do internetu? Czy nie lepiej, by ten sprzęt był dostępny tam, gdzie zbiera się cała rodzina, gdzie matka i ojciec mogą zajrzeć dziecku przez ramię, co ogląda na ekranie? Nie zamykajmy świata naszego dziecka w jego przytulnym pokoiku! Dodajmy, że dr Andrzejewska tworzy nowe specjalności pedagogiczne, zawody przyszłości, które – jak np. metodyk multimedialny, pedagog medialny, metodyk edukacji na odległość i wreszcie specjalista uzależnień od mediów cyfrowych – mogą być niebawem bardzo poszukiwane na rynku pracy. Nic jednak nie zastąpi troski rodziców o bezpieczny i harmonijny rozwój dzieci – w którym komputer może tyleż pomóc, co i zaszkodzić. Uzależnienie od internetu (według dr Anny Andrzejewskiej) FAZA ZIELONA – brak groźnych symptomów Wszystko jeszcze wygląda normalnie. Dzieci i młodzież korzystają z sieci w rozsądnym – wydawałoby się – wymiarze, wyłącznie w granicach dozwolonych dla ich wieku. Cieszymy się, że to przynosi korzyści w ich rozwoju psychicznym i intelektualnym. Nikt postronny nie dostrzeże symptomów zagrożenia. Na hasło rodzica: „Idziemy na spacer”, albo „Idź do sklepu po chleb”, dziecko reaguje normalnie, wyłącza komputer i wypełnia polecenie. FAZA POMARAŃCZOWA – sygnały są już niepokojące Uważny obserwator dostrzeże, że delikatna granica między pasją a uzależnieniem została przekroczona. Dziecko rezygnuje z ważnych dotąd spraw, coraz mniej rozmawia i przebywa z rodziną, nie chce nawet wyrwać się gdzieś z kolegami, tylko siedzi w swoim pokoju przed komputerem. Ze szkoły mogą dochodzić sygnały, że opuściło się w nauce, ale nie zawsze tak jest i nie zawsze reaguje się na to właściwie. FAZA CZERWONA – alarmująca To już właściwie opętanie przez cyberprzestrzeń. Dziecko wkroczyło w fazę grożącą największymi niebezpieczeństwami i wymagającą terapii. Jest kompletnie nieobecne, zamyka się w pokoju i siedzi przed komputerem do późnych godzin, nawet wtedy, gdy wszyscy domownicy idą spać. Na pytania, co tam robi, odpowiada zdawkowo i nerwowo. Rekordy przebywania w świecie wirtualnym to sto kilkadziesiąt godzin bez jedzenia i picia, a powinna wystarczyć godzina dziennie! Podobne wpisy

W miarę upływu lat człowiekowi z coraz większym trudem przychodzi wiara w bohaterów, ale w pewnym sensie jest ona HemingwayNie próbuj mnie dusić,Ręce przy sobie: nie jestem porywczy,Ale jest we mnie coś niebezpiecznego,Czego się lepiej strzeż. Odstąp ode Hamlet, tłum. S. Barańczak------------------------------------------------------------------------1 W. Szekspir, Hamlet : Tragedie i kroniki, tłum. S. Barańczak, Kraków 2013, s. 378. Wszystkie cytaty pochodzą z tego wydania (przyp. tłum.).JEDENNiemiecki pistolet Walther P38 wygląda komicznie na kuchennym stole obok miski z owsianką. Przypomina dziwaczną broń z jakiejś steampunkowej fantazji, ale kto przyjrzy się uważnie rękojeści, nieco powyżej zobaczy wygrawerowaną swastykę oraz siedzącego na niej orzełka, a ten widok cholernie szybko przeniesie go do zdjęcie mieszkania iPhone’em, myśląc, że mogłoby posłużyć zarówno jako policyjny dowód, jak i dzieło sztuki się do rozpuku, oglądając fotografię wyświetloną na maleńkim ekranie telefonu, ponieważ sztuka nowoczesna to straszna bo jak to? Wystarczy sfotografować miskę z owsianką i leżącego obok, jak łyżka, walthera P38, a powstanie dzieło sztuki nowoczesnej?Ściema i ta moja ściema jest przynajmniej gorsze eksponaty w muzeach z prawdziwą sztuką, na przykład idealnie białe płótno z biegnącą przez środek pojedynczą czerwoną opowiedziałem o tym obrazie Herr Silvermanowi. Stwierdziłem, że z łatwością sam bym go namalował. On odparł z niezachwianą pewnością w głosie: „Ale nie namalowałeś”.Muszę przyznać, że nieźle mi wtedy odparował – trafił w samo miejsca się tuż przed śmiercią, postanowiłem sam wyprodukować jakąś sztukę wie, może powieszą mojego iPhone’a w Filadelfijskim Muzeum Sztuki z wyświetloną na ekranie fotografią owsianki i szkopskiego by nadać mu tytuł Śniadanie nastoletniego zabójcy albo coś równie idiotycznego i o zakład, że światy artystyczny i medialny dostałyby świra na jego temu moja praca stałaby się kiedy zabiję Ashera Beala i popełnię sztuki zawsze zyskują na wartości, kiedy artysta okaże się równie popieprzony, jak Van Gogh odcinający własne ucho, Poe żeniący się z nastoletnią kuzynką, Manson nakłaniający członków swojej sekty do zamordowania znanej osobistości, Hunter J. Thompson popełniający samobójstwo i każący wystrzelić swoje prochy z wielkiego działa, Hemingway przebierany przez matkę za dziewczynkę, Lady Gaga paradująca w sukience z surowego mięsa albo uczeń, któremu wyrządzono niewyobrażalną krzywdę, zabijający kolegę z klasy, a następnie pakujący sobie kulkę w łeb, jak to zamierzam uczynić jeszcze przeze mnie morderstwo połączone z samobójstwem uczyni ze Śniadania nastoletniego zabójcy dzieło bezcenne, ponieważ ludzie cenią artystów różniących się od nich pod każdym względem. Kto jest nudny, miły i normalny – jak ja jeszcze do niedawna – zarobi pałę z plastyki i do końca życia pozostanie miernym dla to zatem czymś się wyróżnić na tle czegoś Herr Silverman wykłada w naszej szkole średniej historię Holokaustu, ale jest przede wszystkim nauczycielem niemieckiego, więc mówimy o nim „Herr”, a nie „pan”.3 Na przeczytałem, że „co 100 minut jakiś nastolatek popełnia samobójstwo”. Zupełnie w to nie wierzę. Dlaczego nie słyszymy o tych samobójstwach w wiadomościach albo gdzie indziej? Czyżby wszystkie popełniano w tajemnicy albo za granicą? To niemożliwe, aby samobójstwa nie były aż tak rozpowszechnione, prawda? A jeżeli są? No proszę, a mi się zdawało, że zamierzam zrobić coś oryginalnego… Ha! Oto garść innych faktów, które przeczą mojej wyjątkowości. Według Wikipedii – przyznaję, istnieją wiarygodniejsze, a w tym wypadku również aktualniejsze, źródła – „w Stanach Zjednoczonych najwięcej samobójstw wciąż popełnia się za pomocą broni palnej; w 2003 roku odsetek takich samobójstw wynosił 53,7%”. W Wikipedii czytamy ponadto: „Każdego roku śmiercią samobójczą umiera ponad milion osób”. Wynika z tego, że ilekroć nasza planeta wykonuje jeden pełny obrót wokół Słońca, akty samobójcze uwalniają nas od problemów z ponad milionem ludzi, którzy mają nawalone w głowach. Ciekawe, co na ten temat miałby do powiedzenia Karol Darwin. Selekcja naturalna? Strategia przyrody, chroniącej osobniki silniejsze i przydatniejsze dla przetrwania gatunku? Czy mój umysł wyraża po prostu wolę natury? Czy swoim czynem uszczęśliwię wujaszka Karolka?DWAZawijam prezenty urodzinowe w różowy papier ozdobny, który znalazłem w szafie w planowałem tego robić, ale teraz czuję, że powinienem się postarać, aby ten dzień nabrał bardziej oficjalnego, odświętnego boję się, że zostanę uznany za geja, ponieważ na tym etapie niespecjalnie przejmuję się opiniami innych. Dlatego różowy papier mi nie przeszkadza, nawet jeśli wolałbym inny kolor. W kontekście tego, co ma się wydarzyć, stosowniejszy byłby chyba prezentów wprawia mnie w tak radosny nastrój, jakbym znów był małym chłopcem, a dziś przypadało Boże jakiegoś powodu ten nastrój pasuje do reszty czy bezpiecznik naładowanego walthera P38 jest zamknięty, następnie wkładam go do starego pudełka po cygarach z drewna cedrowego, które zatrzymałem jako pamiątkę po tacie, miłośniku nielegalnych kubańskich cygar. Między pistolet a ścianki wpycham kilka starych skarpetek, żeby mój „gnat” nie stukotał w pudełku albo przypadkiem nie wypalił, wyszarpując mi dziurę w dupie. Pudełko owijam różowym papierem, aby nikt się nie domyślił, że przyniosłem do szkoły gdyby dyrektor – z jakiegoś tajemniczego powodu – wpadł dziś na pomysł przeszukiwania plecaków losowo wybranym uczniom, zawsze mogę powiedzieć, że przyniosłem prezent dla papier zniechęci do sprawdzania zawartości, zakamufluje zagrożenie. Chyba tylko skończony buc zmuszałby kogoś do otwarcia starannie zapakowanego nigdy nie przeszukał mi plecaka w szkole, ale nie zamierzam wie, może walther P38 stanie się prezentem dla mnie, kiedy odwinę papier, wyjmę pistolet z pudełka i zastrzelę z niego Ashera to prawdopodobnie jedyny prezent, jaki dziś tym przygotowałem jeszcze cztery prezenty – po jednym dla każdego z moich się z nimi w odpowiedni sposób podarować każdemu coś, dzięki czemu mnie zapamięta. Aby wiedzieli, że naprawdę mi na nich zależało, że ku mojemu wielkiemu żalowi nie zdołałem dać z siebie więcej – nie potrafiłem zostać z nimi na dłużej – a oni nie ponoszą winy za to, co się dziś chcę, aby niepokoili się moimi zamiarami ani żeby czuli się przygnębieni, kiedy je nauczyciel, Herr Silverman, nigdy nie podwija rękawów, co odróżnia go od innych mężczyzn uczących w naszej szkole, którzy przybywają co rano do pracy w świeżo wyprasowanych koszulach z rękawami podwiniętymi do łokcia. Herr Silverman nie wkłada również nigdy koszulki polo z herbem szkoły. Nawet w cieplejsze miesiące nie odsłania przedramion, co mnie od dłuższego czasu o tym wie, czy nie jest to największa zagadka w moim może ma naprawdę mocno owłosione ręce. Albo więzienne tatuaże. Albo znamię poporodowe. Albo koszmarnie się kiedyś poparzył. A może ktoś oblał go kwasem podczas eksperymentu chemicznego w szkole średniej. Albo ma nadgarstki oszpecone tysiącami śladów po igłach od wstrzykiwania sobie heroiny. A może cierpi na jakąś chorobę układu krążenia, przez którą jest mu nieustannie że chodzi o coś znacznie poważniejszego – na przykład próbował kiedyś popełnić samobójstwo i zostały mu blizny po i potrafię sobie wyobrazić, aby Herr Silverman, człowiek tak niesamowicie poukładany, mógł kiedyś podjąć próbę samobójczą. Chyba żadnego innego dorosłego nie darzę takim podziwem jak wyobrażam sobie, że może w przeszłości, doświadczywszy tak wielkiego wewnętrznego wypalenia, beznadziei i bezradności, pociął sobie nadgarstki do kości. I wzbiera we mnie nadzieja ‒ ponieważ gdyby rzeczywiście miał za sobą tak straszne doświadczenie, a później wyrósł na tak fantastycznego dorosłego, być może są jakieś szanse i dla mam wolną chwilę, snuję domysły, jaką to tajemnicę może skrywać Herr Silverman, i próbuję ją rozwikłać, wymyślając najróżniejsze zdarzenia, które mogły doprowadzić go do samobójstwa – kreuję jego jego rodzice głodzą go i biją wieszakami na indziej koledzy z klasy przewracają go na ziemię i kopią tak długo, aż poraniony broczy krwią; potem kolejno obsikują mu cierpi z powodu nieodwzajemnionej miłości i co noc zamyka się w szafie, aby wypłakać się w samotności, tuląc do piersi razem zostaje porwany przez psychopatę sadystę, który co noc poddaje go torturze waterboardingu – jak więźniów w Guantanamo – a za dnia nie daje mu nic do picia i przetrzymuje w sali, skrępowanego, z przymusowo rozwartymi oczami jak w Mechanicznej pomarańczy, bombardowanego światłem stroboskopowym, symfoniami Beethovena i przerażającymi obrazami wyświetlanymi na wielkim czy ktokolwiek poza mną zwrócił uwagę na opuszczone rękawy Herr Silvermana, a nawet jeśli, to żaden z moich kolegów nie skomentował tego faktu. Nie słyszałem, aby omawiano tę sprawę na czy rzeczywiście tylko ja to zauważyłem, a jeśli tak, co to o mnie mówi?Czy oznacza to, że jestem dziwny?(Albo dziwniejszy, niżby się wydawało?)A może po prostu spostrzegawczy?Tak wiele razy chciałem zapytać Herr Silvermana, dlaczego nigdy nie podwija rękawów, ale z jakiegoś powodu tego nie zachęca, żebym pisał; innym razem mówi, że jestem „utalentowany”, i uśmiecha się jakby na podkreślenie szczerości tych słów, a wtedy już-już mam go zapytać o te zasłonięte przedramiona, ale, o dziwo, nigdy tego nie robię – zachowuję się całkowicie idiotycznie, bo przecież tak bardzo chciałbym poznać odpowiedź, zwłaszcza że mogłaby mnie ona jakby mogła zwierać w sobie jakąś świętość, odmienić mi życie albo wpłynąć na mnie w jakikolwiek inny sposób, a ja oszczędzam ją sobie na później – jako emocjonalny antybiotyk lub szalupę ratującą z naprawdę w to dlaczego?Może mam po prostu nawalone w panicznie boję się, że błędnie go oceniłem i żaden z moich domysłów się nie potwierdzi – że pod rękawami nie kryje się nic, a on po prostu lubi długie ma taki styl przypomina Lindę bardziej niż się, że na pytanie o zakryte ręce Herr Silverman roześmieje mi się w ja poczuję się jak idiota, który poświęcił tej sprawie tyle czasu i liczył na ciekawe rozwiązanie mnie za zboczeńca, który bez przerwy o nim się skrzywi, zniesmaczony, a ja dojdę do przekonania, że nie mamy jednak absolutnie nic wspólnego, że uroiłem sobie jego to, jak sądzę, by mnie dobre pozbawiło chęci do narasta we mnie niepokój, że opór przed zadaniem mu tego pytania najzwyczajniej w świecie wynika z mojego bezbrzeżnego samotnie przy kuchennym stole, zastanawiając się, czy Linda przypomni sobie, jaki to ważny dla mnie dzień. W głębi serca wiem, że nie zadzwoni. Postanawiam pomyśleć o czymś innym: czy hitlerowskiemu oficerowi, który podczas drugiej wojny światowej używał mojego walthera P38, przyszło kiedyś do głowy, że za jakieś siedemdziesiąt lat jego broń zamieni się w dzieło sztuki nowoczesnej po drugiej stronie Oceanu Atlantyckiego, w New Jersey, że zostanie ponownie naładowana i wykorzystana do zastrzelenia osoby, która jak nikt inny w mojej szkole przypomina Niemiec, który był kiedyś właścicielem mojego walthera P38… Jak się nazywał?Czy należał do dobrych Niemców, o których opowiada nam Herr Silverman? Czy był jednym z tych, którzy wcale nie nienawidzili Żydów ani gejów, ani czarnych, ani w sumie nikogo innego, tylko mieli pecha i urodzili się w Niemczech w równie powalonych czasach?Czy w jakimkolwiek stopniu przypominał mnie?------------------------------------------------------------------------4 Wygooglowałem: „Jak szybko umiera się po podcięciu sobie żył”. Mnóstwo ludzi szuka odpowiedzi na to pytanie na forach internetowych, przy czym większość twierdzi, że potrzebuje tej informacji do pracy domowej z biologii. Odpowiadający najczęściej nie wierzą w takie wyjaśnienia i zachęcają, aby pytający skorzystał z pomocy psychologa. Na forach trafiają się również rzeczowe wpisy (rzekomo) lekarzy oraz ludzi twierdzących, że podcięli sobie kiedyś żyły i nie umarli. Wszyscy przekonują, że jest to bardzo bolesny sposób umierania (albo nieumierania) – że wbrew temu, co pokazują na filmach, człowiek nie zasypia spokojnie w wannie zanurzony w ciepłej wodzie. Czasami krew krzepnie, zatyka rozcięcia i samobójca żyje, dręczony rozdzierającym bólem. Później znalazłem porady, jak w „odpowiedni sposób” podciąć sobie żyły, aby rzeczywiście umrzeć, co mnie głęboko zasmuciło, bo choć sam szukałem odpowiedzi na to pytanie, uświadomiłem sobie, że istnieją ludzie gotowi opublikować w internecie informacje, które raczej nie powinny się tam znaleźć. Nie zamierzam opisywać tu odpowiedniego sposobu podcinania sobie żył, ponieważ nie chcę mieć na rękach więcej krwi niż trzeba. Wyjaśnijcie mi jednak, w jakim celu ludzie umieszczają w sieci porady, jak skutecznie popełnić samobójstwo? Czyżby chcieli oczyścić świat z takich ponurych dziwolągów jak ja? Czy podoba im się pomysł, aby co poniektórzy się pociachali? Skąd ktoś ma wiedzieć, czy należy do grupy osób, które powinny sobie skutecznie podciąć żyły? Czy i na to pytanie można znaleźć odpowiedź w internecie? Wpisałem je w Google’a, ale nie znalazłem nic konkretnego. Tylko sposoby na skuteczne załatwienie sprawy. Bez żadnego Kiedy czasami zostaję po lekcjach, aby porozmawiać z Herr Silvermanem o życiu – a on zawsze doszukuje się pozytywów we wszystkich przywoływanych przeze mnie ponurych tematach – udaję, że mam rentgena w oczach, i wpatruję się w jego zasłonięte przedramiona, próbując rozwikłać zagadkę nauczyciela. Nigdy nic z tego nie wyniknęło, ponieważ niestety nie mam rentgena w Linda to moja matka. Nazywam ją Lindą, ponieważ ją to wkurza. Twierdzi, że ją to „od-mamia”. Rzecz w tym, że sama się od-mamiła, kiedy wynajęła mieszkanie na Manhattanie i zostawiała mnie w South Jersey, gdzie muszę radzić sobie sam przez większość tygodnia, a coraz częściej również w weekendy. Tłumaczy, że kariera projektantki mody wymaga od niej stałej obecności w Nowym Jorku, ale jestem w zasadzie pewien, że przy okazji chce móc grzmocić się do woli ze swoim francuskim chłopakiem, Jean-Lukiem, a także uciec jak najdalej od pokręconego synalka. Wymeldowała się z mojego życia zaraz po rozróbie związanej ze sprawą Ashera. Może sytuacja ją przerosła, sam nie dostępna w pełnej wersji osoby przeczytały wstępne wersje tej powieści i udzieliły mi wartościowych rad: Alicia Bessette (powieściopisarka), Liz Jensen (powieściopisarka), Doug Stewart (agent), Alvina Ling (redaktorka), Bethany Strout (młodsza redaktorka), Barbara Bakowski (starsza redaktorka prowadząca), dr Len Altamura (doktor pracy socjalnej, licencjonowany kliniczny pracownik opieki społecznej), Jill A. Boccia (licencjonowana kliniczna pracowniczka opieki społecznej), Valerie Peña (licencjonowana kliniczna pracowniczka opieki społecznej), dr Narsimha R. Pinninti (doktor, University of Medicine and Dentistry of New Jersey-School of Osteopathic Medicine), Meryl E. Udell (psycholog kliniczna), Debra Nolan-Stevenson (licencjonowany doradca zawodowy) i doktor Geetha Kumar (profesor nadzwyczajna psychiatrii, zastępca kierownika Wydziału Psychiatrii na University of Medicine and Dentistry of New Jersey-School of Osteopathic Medicine; psychiatra dziecięcy).Główna idea powieści ukształtowała się w znacznej mierze w trakcie rozmów przy kawie, które odbyłem z Evanem Roskosem. Najbliższym – wiecie, kogo mam na myśli – dziękuję za wsparcie w wielu trudnych Appleton mieszka z mamą i psem w szkolnym autobusie. Mimo trudnej sytuacji życiowej ta niepoprawna optymistka, niekwestionowana Księżniczka Nadziei, nie tylko sama się nie poddaje, ale chętnie pomaga wszystkim wokół. Świat jest dla Amber sceną, a ona jest prawie jak gwiazda rocka: otoczona bandą przyjaciół, hojnie dzieli się swoją energią, kocha ludzi, a ludzie kochają ją. Czy uda jej się ocalić radość i nadzieję także w obliczu tragedii? Czy przyjmie pomoc od innych?Ta wyjątkowa historia doprowadzi was do śmiechu i do łez, przywracając wiarę w ludzi i moc marzeń, w siłę przyjaźni i lojalności, dając nadzieję tak, jak niestrudzenie daje ją wszystkim nigdy nie było łatwo, ani w szkole, ani w domu. Ale dwie rzeczy utrzymują go przy życiu: gra w licealnej drużynie koszykówki i Erin, ukochana dziewczyna, z którą pod gwiaździstym niebem marzy o ucieczce z rządzonego przez gangi rodzinnego dnia w liceum pojawia się Russ. Twierdzi, że przybywa z kosmosu, ale jest jednym z najlepszych młodych koszykarzy w kraju i rywalem Finleya w szkolnej reprezentacji. Wbrew wszelkim przeciwnościom Russ i Finley zostają przyjaciółmi. Okazuje się, że poza koszykówką łączy ich tragiczna przeszłość i miłość do gwiazd. Dodają sobie wzajemnie odwagi, by zmierzyć się z tym, co było, i ruszyć dalej swoją Peoples wie, że życie nie zawsze idzie zgodnie z planem, ale jest zdeterminowany, by jego wróciło na właściwy tor. Po pobycie w zakładzie psychiatrycznym wprowadza się do rodziców i próbuje żyć zgodnie ze swoją nową filozofią: osiągnąć sprawność fizyczną, być życzliwym i zawsze myśleć pozytywnie. Z całego serca pragnie pojednać się ze swoją żoną Nikki. Rodzice Pata chcą go chronić przed złymi wiadomościami, by szybciej stanął na nogi. Jednak kiedy zaprzyjaźnia się on z tajemniczą i piękną Tiffany, ukrywanie prawdy przed synem przestaje być takie proste…Na podstawie bestsellera Matthew Quicka powstał nominowany do ośmiu Oscarów film.

Żylaki i pajączki to problem dużej części społeczeństwa. Charakterystycznym jest, że kobiety zmagają się z nimi znacznie częściej niż mężczyźni. W większości wypadków żylaki pojawiają się na udach i łydkach. Wynika to z faktu, że w tych miejscach ściany żył są wyjątkowo kruche. Choć żylaki są schorzeniem powszechnym, powinniśmy mieć świadomość, że nie jesteśmy wobec nich bezradni. Najlepszym sposobem na ich usunięcie jest zabieg operacyjny. Kiedy schorzenie nie jest jeszcze w zaawansowanym stadium możemy spróbować leczyć je domowymi metodami. Jak sobie radzić z żylakami i pajączkami? Żylaki problemem kobiet Choroby żył mogą dotyczyć kobiet nawet dwa razy częściej niż mężczyzn. Warto zdawać sobie sprawę, że nie są one jedynie problemem natury estetycznej, mogą również zagrażać naszemu zdrowiu. Są też sygnałem, że w naszym organizmie dzieje się coś nie tak. Osoby zmagające się z żylakami często skarżą się z powodu opuchniętych nóg, dolegliwości bólowych, swędzenia, opuchnięcia. Z czasem na powierzchni skóry zaczynają się pojawiać nabrzmiałe naczynia żylne. Jeżeli nie podejmiemy leczenia na czas, mogą pojawić się zatory, które w części przypadków prowadzą nawet do śmierci. Dlaczego powstają żylaki? Bezpośrednią przyczyną żylaków jest nadciśnienie żylne, które wynika z upośledzonej funkcji zastawek, a w efekcie spadkiem napięcia ścian żylny. Taka sytuacja sprawia, że dochodzi do zastojów. Żylaki mogą być wywołane przez czynniki genetyczne, ale też siedzący tryb życia (szczególnie sprzyja im siedząca lub stojąca praca, która wymaga od nas długotrwałego przebywania w jednej pozycji). Również otyłość i ciąża zwiększają prawdopodobieństwo wystąpienia chorób żylnych. W grupie zwiększonego ryzyka są kobiety stosujące doustne tabletki antykoncepcyjne, osoby z płaskostopiem, ludzie wysocy. Dla naszych żył niebezpieczne są częste zaparcia, działanie ciepła, a także częste dźwiganie ciężkich przedmiotów. Warto zdawać sobie sprawę, że gdy jesteśmy starsi, ryzyko chorób żylnych zdecydowanie się zwiększa. Zazwyczaj pierwsze powstają pajączki, a następnie rozwijają się żylaki. Obowiązkowa aktywność fizyczna Krew z naszych żył powinna być sprawnie transportowana w górę ciała. Zostaje nasycona tlenem, a następnie doprowadzona do wszystkich części naszego organizmu. Jednym ze skuteczniejszych sposobów na poprawienie funkcjonowania układu krążenia jest podejmowanie regularnej aktywności fizycznej. Świetnie sprawdzi się tu bieganie czy pływanie, a także inne sporty, które sprawiają nam przyjemność (unikajmy jednak podnoszenia ciężarów – może ono przyspieszyć powstawanie żylaków). Osoby mające poważne problemy z układem krążenia przed rozpoczęciem treningów powinny skonsultować się z lekarzem. Jest to ważne, gdyż niektóre choroby wykluczają natychmiastowe podjęcie aktywności fizycznej lub też wymuszają ograniczenie jej intensywności. Czy stosowanie domowych sposobów na żylaki ma sens? Część osób nie próbuje nawet leczyć żylaków domowymi sposobami, gdyż uważa, że po prostu nie ma to sensu. Nie podejmują oni żadnych działań w kierunku poprawy swojego zdrowia, dopóki sytuacje nie stanie się na tyle poważna, że konieczne będzie przeprowadzenie operacji usunięcia żylaków. Nie jest to dobre podejście. Dla naszych żył jesteśmy w stanie zrobić znacznie więcej niż tylko regularne ruszanie się. W naszej kuchni prawdopodobnie znajduje się wiele produktów, dzięki którym możemy poprawić ich kondycję. Choć nie sprawią one, że żylaki znikną w magiczny sposób, mogą przyczynić się do zmniejszenia obrzęków, zniwelować dolegliwości bólowe i uporczywe swędzenie. Jesteśmy nawet w stanie zmniejszyć wielkość już istniejących żylaków. Nie sprawi to, że unikniemy operacji, jednak możemy opóźnić jej termin. Dodatkowo możemy spowolnić lub całkowicie zahamować proces powstawania nowych żylaków. Ocet jabłkowy a leczenie żylaków Ocet jabłkowy od wieków stosowany jest w celu łagodzenia przykrych objawów związanych z żylakami. W tym przypadku jest on przeznaczony do stosowania zewnętrznego. Należy aplikować go na powierzchnię skóry. Poprawi to krążenie krwi, zmniejszy obrzęki i swędzenie. Niezwykłe właściwości kasztanowca Wyciągi z kasztanowca należą do najpopularniejszych preparatów do walki z żylakami. Owoce kasztanowca charakteryzują się właściwościami przeciwzapalnymi, zmniejszają również opuchliznę. Kasztany zawierają również escynę, która skutecznie poprawia elastyczność naczyń krwionośnych. Współcześnie w sklepach możemy kupić żele, kremy i suplementy diety zawierające wyciąg z kasztanowca. Te ostatnie mogą być zastosowane w celu krótkotrwałej terapii. Babka lancetowata na żylaki W składzie babki lancetowatej znajdziemy duże ilości witaminy C, związki mineralne, a także flawonoidy. Wzmacnia ona naczynia krwionośne, poprawia krążenie krwi, wykazuje też silne działanie przeciwzapalne. Zaleca się aplikowanie jej zewnętrznie, na miejsca, gdzie pojawiły się żylaki. Zazwyczaj stosuje się papkę ze świeżych liści babki lancetowatej (można dodać do niej miodu celem uzyskania optymalnej konsystencji). Możemy też wykonać kompresy z tej rośliny. Jeżeli nie mamy dostępu do świeżych liści babki lancetowatej, w sklepach i aptekach znajdziemy maści zawierające wyciąg z tej rośliny. Okłady z kapusty łagodzą objawy choroby żylnej Żylaki bardzo często prowadzą do obrzęków nóg. Są one szczególnie widoczne pod koniec dnia pracy. W przypadku niektórych osób opuchlizna jest tak duża, że trudno jest założyć buty. Osoby, które mają problemy z obrzękami mogą spróbować okładów z kapusty. Liście kapusty to cenne źródło witamin i minerałów. Wzmacniają one naczynia krwionośne i działają przeciwzapalnie. Okłady stosujemy jedynie na miejsca dotknięte żylakami. Jak pomoże nam czosnek? Również czosnek może nam pomóc w leczeniu żylaków. Jest on ceniony ze względu na silne właściwości przeciwzapalne i antybakteryjne. Z ząbków czosnku należy wykonać papkę (można dodać do niej oliwy z oliwek, która również posiada działanie przeciwzapalne). Następnie aplikujemy ją na miejsca, w których widoczne są żylaki. Jak wykorzystać żywokost? Kolejną rośliną wykorzystywaną w medycynie ludowej do leczenia żylaków jest żywokost. Ma on silne właściwości przeciwzapalne, dlatego jest w stanie skutecznie uśmierzyć nasze dolegliwości. Z żywokostu przygotowujemy papkę, która nakładamy na miejsca, w których wystąpiły obrzęki i świąd. Przeciwzapalna oliwa z oliwek Nogi dotknięte żylakami warto jest smarować oliwą z oliwek. Znajduje ona zastosowanie nie tylko w kuchni. Jest bogata w związki, które działają przeciwzapalnie, przeciwobrzękowo. Delikatny masaż przy użyciu oliwy z oliwek skutecznie poprawia krążenie krwi. Żyworódka przy żylakach Żyworódka to bardzo dobre źródło witamin, związków mineralnych, a także flawonoidów. Również ona może skutecznie złagodzić nieprzyjemne objawy związane z żylakami. Działa ona przeciwzapalne, poprawia krążenie krwi, wzmacnia też nasze żyły. Żyworódkę możemy z dobrymi efektami stosować zarówno zewnętrznie, jak i wewnętrznie. Witaminy chroniące przed żylakami Osoby leczące żylaki powinny upewnić się, że w ich organizmie nie brakuje ważnych witamin. W przypadku chorób żylnych szczególnie duże znaczenie ma dla nas witamina C i witamina A. Kwas askorbinowy skutecznie wzmacnia i uszczelnia naczynia krwionośne. Witamina E wykazuje natomiast działanie przeciwzakrzepowe. Choć zdecydowanie najłatwiej jest zastosować suplementację, warto też postarać się o spożywanie większej ilości produktów zawierających te witaminy. Witaminę C znajdziemy w owcach dzikiej róży, rokitniku (zawiera on także rutynę uszczelniającą naczynia krwionośne). Dobrym źródłem witaminy E są orzechy, zielone warzywa i oleje. Zioła polecane na żylaki Do leczenia żylaków możemy wykorzystać właściwości ziół. Pamiętajmy, że jeszcze kilkadziesiąt lat temu nie usuwano żylaków operacyjne. Ludzie, którzy chcieli zmniejszyć przykre dolegliwości tej choroby pili napary ziołowe. Ulgę w przypadku choroby żył przynosiły napary z głogu. Należało pić je trzy razy w ciągu dnia. Głóg jest bogaty w cynk, flawonoidy, zawiera też duże ilości kwasu askorbinowego. W profilaktyce żylaków (i hemoroidów) pomagało także ziele nostrzyka. Dzięki niemu można było zmniejszyć obrzęki, a także przyspieszyć gojenie się ran. Rośliną, która znakomicie wzmacnia naczynia krwionośne jest ruta. Jest ona tak skuteczna ze względu na obecność dużych ilości rutyny. Pozytywny wpływ na nasze żyły może mieć też ziele jemioły. Warto pić napary z jemioły, gdyż działa ona rozkurczowo, co ułatwia przepływ krwi. Jemioła nadaje się także do stosowania zewnętrznego. Do leczenia żylaków dobrze jest wykorzystać olej z rokitnika. Roślina ta zawiera ogromne ilości stabilnej witaminy C, a także rutynę. Dobrej jakości olej z rokitnika można pić (wystarczy łyżeczka dziennie), a także stosować bezpośrednio na skórę. Ciekawe efekty daje ziele gryki, która podobnie jak ruta i rokitnik zawiera pokaźne ilości rutyny. Do bezpośredniego stosowania na skórę nadaje się także forsycja. Kolejnymi roślinami, które od wieków wykorzystywane są w leczeniu żylaków są wąkrotka azjatycka i uczep trójlistkowy. Wąkrotka azjatycka przyspiesza gojenie się ran, zmniejsza opuchliznę i obrzęki. Nadaje się do leczenia żylaków nóg, a nawet odbytu. Z kolei wyciąg z liści uczepu trójlistkowego wykazuje działanie przeciwbólowe. Co jeść, żeby wzmocnić naczynia krwionośne? Dieta osoby zmagającej się z żylakami (lub zagrożonej niewydolnością żylną) powinna eliminować czynniki sprzyjające rozwojowi tej choroby. Powinna więc umożliwić nam utrzymanie (lub osiągnięcie prawidłowej masy ciała), chronić nas przed cukrzycą i chorobami układu krążenia. Naszym celem jest zmniejszenie poziomu złego cholesterolu we krwi, dlatego powinniśmy ograniczyć spożycie produktów zawierającym nasycone kwasy tłuszczowe (szczególnie niebezpieczne są dla nas tłuszcze trans, które znajdują się w margarynach, żywności wysoko przetworzonej i słodyczach). Zaleca się również ograniczenie spożycia soli (jej nadmiar w diecie prowadzi do nadciśnienia tętniczego). Dieta przeciw żylakom powinna uwzględniać spożycie dużych ilości błonnika pokarmowego, dlatego nie powinno zabraknąć w niej warzyw, kasz (szczególnie kaszy gryczanej), pieczywa pełnoziarnistego. Bardzo ważne jest również zwiększenie spożycia produktów bogatych w nienasycone kwasy tłuszczowe omega-3. Są nam one potrzebne, gdyż obniżają poziom złego cholesterolu (frakcja LDL), a także wykazują silne działanie przeciwzapalne. Znajdziemy je między innymi w tłustych rybach morskich, pestkach i orzechach, owocach awokado, czy owocach morza. Walka z chorobami żył to ogromne wyzwanie. Zmianom zdecydowanie łatwiej jest zapobiegać niż je leczyć. Choć domowe sposoby na żylaki nie są w stanie naprawić naszych zastawek żylnych, to jednak mogą przynieść nam wielką ulgę. Pamiętajmy jednak, że domowe metody nie wystarczą, gdy choroba żył jest w stadium zaawansowanym. W takiej sytuacji najlepsze co możemy zrobić to udanie się do lekarza i podjęcie konwencjonalnego leczenia (operacyjne leczenie żylaków).

Rak, czyli nowotwór złośliwy nadal pozostaje największą, nierozwiązaną zagadką współczesnej medycyny. Niewiele wiemy o mechanizmach jego powstawania, nic nie wiemy o przyczynach. Jedyne co potrafi współczesna medycyna, to inwazyjnie leczyć jego skutki. Czy to za pomocą naświetlań, czy chemioterapii czy poprzez ordynarną chirurgię. Tymczasem już od wieków w medycynie holistycznej, w naukach wschodu rozprawiano się z tą naturalną przypadłością ludzkiego organizmu. Wśród wielu hipotez próbujących rozwikłać tajemnicę powstawania nowotworu pojawiają się między innymi takie, które mówią o tym, iż nowotwór to nic innego jak efekt udręczonej psychiki na nasze ciało. Potwierdzeniem tej teorii wydaje się być fakt, iż często na nowotwór piersi zapadają kobiety, które utraciły swoje potomstwo. W przypadku raka prostaty analogicznie, bardzo często zdarza się tak, iż “dziwnym trafem” chorują na niego mężczyźni, którzy w taki czy w inny sposób ucierpieli psychicznie ze względu na pozbawienie ich dorobku całego życia, życiowej pracy czy w końcu dzieci. Takich przykładów na poparcie przyczynowości zachorowań na raka znajdziemy całe mnóstwo, zarówno w Totalnej Biologii jak i w naukach wschodu, z których niejako Totalna Biologia się wywodzi. Ale z prawdą jest zazwyczaj tak, iż często leży ona pośrodku. Bo oto wśród przyczyn powstawania raka, medycyna współczesna wymienia czynniki środowiskowe, genetyczne skłonności czy pożywienie, które może zawierać kancerogenne składniki. Tymi ostatnimi przyczynami zajmiemy się właśnie dzisiaj. Amerykański Instytut Raka (American Cancer Society) podaje na stwojej stronie internetowej, że z najczęstszych nowotworów w USA, około jednej trzeciej przypadków można zapobiec poprzez zdrową dietę, aktywność fizyczną i utrzymanie zdrowej wagi. To przekłada się na około 350 000 przypadków raka, jakim można by zapobiec rocznie. O ile rak można traktować jako chorobę śmiertelną, warto wiedzieć, że istnieją pewne kroki, które można podjąć, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia tej choroby. Ale najpierw warto poznać 10 następujących toksyn, których należy unikać: Przetwory mięsne Od parówek, kiełbasek, bekonu do większości mięs objadowych i grillowych, przetwory mięsne zawierają substancje chemiczne i nadmierne ilości soli, które niszczą zdrowie. Badania opublikowane w czasopiśmie BMC Medicine znajdują przytłaczającą korelację pomiędzy spożywaniem przetworzonego mięsa a chorobami układu krążenia i nowotworami. “Ogólnie rzecz biorąc, uważamy, że 3% przedwczesnych zgonów rocznie można by uniknąć, gdyby ludzie jedli mniej niż 20 gramów przetworzonego mięsa dziennie” – wyjaśnia prof. Sabine Rohrmann z Uniwersytetu w Zurychu, która potwierdziła tą analizę. Puszki BPA BPA jest skrótem od bisfenolu A, która to z kolei jest substancją chemiczną, wykorzystywaną do produkcji niektórych tworzyw sztucznych i żywic od roku 1960. Znaleziono ją także w twardych tworzywach sztucznych oraz w żywicach stosowanych do produkcji metalowych puszek na napoje i jedzenie. Badania nad BPA dowiodły silnego związku tej substancji z rakiem, bezpłodnością, cukrzycą oraz otyłością. Jeśli chcecie być na bierząco z doniesieniami naukowymi na temat chorób oraz z osiągnięciami medycyny alternatywnej zapiszcie się już teraz do naszego NEWSLETTERA Utwardzone i wędzone jedzenie Wędzone i peklowane pokarmy często zawierają azotyny i azotany jako środki konserwujące żywność i zapobiegające zepsuciu, ale po ugotowaniu czy podgrzaniu, te chemikalia zmieniają się w produkty uboczne zwane związkami N-nitrozowymi, takimi jak nitrozoaminy i nitrozamidy. Jedno z badań przeprowadzone na 10000 dorosłych mężczyzn polegające na 24-letniej obserwacji tej grupy, wykazały związej między azotanami sodu z wędzonych ryb a rakiem jelita grubego. Popcorn z mikrofalówki Popcorn z mikrofalówki to wygodne i stosunkowo zdrowa przekąska, ale to co jest w torbie zawierającej kukurydzę to już zupełnie inna historia. Wiele opakowań z popcornem, które wkładacie do mikrofalówki w celu przygotowania przekąski, pokryte są substancją chemiczną o nazwie kwas perfluorooctowy (PFOA). Toksyna ta została przebadana i stwierdzono, iż pod jej wpływem występuje znaczne zwiększenie ryzyka zachorowań na raka piersi, pęcherza moczowego, nerek, tarczycy, prostaty, jelita grubego, płuc, białaczki, chłoniaka i innych nowotworów. Legendarne GMO GMO – genetycznie modyfikowana żywność występuje obecnie w wielu produktach jako składnik główny bądź dodatki. Jej stosowanie budzi ostatnio olbrzymie kontrowersje. W jednym z badań stwierdzono, że zarówno kukurydza modyfikowana genetycznie jak i traktowana środkami chwastobójczymi Roundup zwiększa zachorowalność na raka u szczurów labolatoryjnych. Glifosat, główny składnik produkowanego przez Monsanto szeroko stosowanego herbicydu Roundup, został jednoznacznie uznany za niebezpieczny, zaburzający układ hormonalny, powodując róznież guzy nowotworowe. Cukier Cukier nieustannie negatywnie wpływa na naszą dietę. W jednym z poprzednich artykułów, “Jak w 10 dni oczyścić organizm z cukru” pisaliśmy jak skutecznie odtruć organizm z cukrów. Komórki nowotworowe rozwijają się na cukrze, a także na innych składnikach pokarmowych przekształcanych z cukrów, takich jak zboża, makarony, węglowodany, pieczywo i wielu owocach. Wyeliminowanie cukru jest kluczem do zdrowia. Jedno z badań z Uniwersytetu w Teksasie (University of Texas MD Anderson Cancer Center) odkryło, iż dieta bogata w cukier jest głównym czynnikiem ryzyka w przypadku niektórych rodzajów nowotworów, zwłaszcza raka piersi. Oleje uwodornione Znane również jako tłuszcze -trans, uwodornione oleje pochodzą z produktów naturalnych, ale ich struktura chemiczna została zmieniona przez człowieka w celu zwiększenia trwałości. Środki chemiczne są również stosowane do maskowania zapachu i zmiany smaku oleju naturalnego. Badania potwierdziły, iż uwodornione i częsciowo uwodornione oleje roślinne występujące masowo w przemyśle spożywczym, zwiększają ponad dwukrotnie ryzyko zachorowania między innymi na raka sutka. Napoje gazowane Napoje gazowane są wypełnione często ogromną ilością cukru i pustych kalorii. Wiąże się to ze zwiększeniem wagi, stanem zapalnym i odpornością na insulinę. Napoje gazowane zawierają też całe mnóstwo sztucznych barwników i środków chemicznych obcych dla organizmu. To wszystko sprawia, co wcale nie dziwi, iż badania wskazują powiązania pomiędzy podwyższonym ryzykiem zachorowania na raka trzustki a spożywaniem napojów gazowanych. Izolat białka sojowego Podczas gdy nieprzetworzona soja oferuje w swoim składzie doskonałe źródło białka, szacuje się, że nawet do 80% ogólnoświatowej produkcji soji, używana jest do produkcji izolatu białka sojowego. Uprawy te zostały zmodyfikowane genetycznie aby były bardziej odporne na herbicydy (szczególnie w USA). Izolaty białka sojowego natomiast same w sobie zawierają szkodliwe składniki pokarmowe, które mogą utrudniać zdolność organizmu do trawienia pożywienia i wchłaniania składników odżywczych do krwi. Pokarmy bogate w izoflawony, które są słabym estrogenem związków podobnych do izolatu białka sojowego, przyczyniają się do rozwoju i wzrostu ilości zachorowań na raka piersi. Biała mąka Nasiona komercyjnie uprawianych zbóż przeznaczonych do produkcji mąki bardzo często traktowane są silnymi środkami grzybobójczymi. W trakcie uprawy zboża są opryskiwane i przechowywane w pojemnikach pokrytych insektycydami (środkami owadobójczymi), z których wszystkie są toksyczne. Ziarna są następnie przetwarzane przy użyciu wysokich temperatur, często przy użyciu tlenku chloru jako wybielacza. Efektem końcowym mąka pozbawiona prawie całkowicie składników odżywczych, bogata w toksyny i potencjalnie rakotwórcza. Dowody naukowe wskazuję, iż bielona mąka znacznie podnosi ryzyko zachorowania na raka płuc. Do tej listy należało by jeszcze dopisać jeden ważny punkt, odbiegający nieco może od tematu żywności, mianowicie: NIE CHOWAJ URAZY. Przebaczanie, dobre uczucia, miłość i współczucie są jednymi z najsilnieszych środków zapobiegania nowotworom złośliwym. Także pamiętajcie o prawdziwym przebaczaniu. Zawiść i nienawiść zabijają równie skutecznie jak wszystkie tu wymienione toksyny i chemikalia! Przypominamy, iż zbieramy zamówienia na wspaniałe encyklopedie o świecie roślin. Wspaniała “The Encyclopedia of Psychoactive Plants” autorstwa Christiana Ratscha – niemieckiego filozowa, etnobotanika i znawcy kultur szamańskich. Ta pozycja jak i druga encykloperia o roślinnych afrodyzjakach dostępna tylko przez ograniczony czas po super cenie. “The Encyclopedia of Psychoactive Plants” Ch. Ratsch

podciąć sobie żyły translations podciąć sobie żyły Add sich die Pulsadern aufschneiden W sensie jak na kogoś, kto podciął sobie żyły w wannie? Sie meinen, für jemanden, der in die Wanne stieg, um sich die Pulsadern aufzuschneiden. Teściowa dopilnuje, żebym nie podcięła sobie żył. Meine Schwiegermutter passt auf. W sierpniu poszedł na pobliski cmentarz i podciął sobie żyły. Im August hat er sich auf einem nahe gelegenen Friedhof die Pulsadern aufgeschnitten. Literature Podciął sobie żyły kawałkiem lustra ze swojej celi. Er schnitt sich mit dem Spiegel in der Zelle die Pulsadern auf. Przecież podcięła sobie żyły tylko dlatego, żeby się u nas znaleźć. Immerhin hat sie sich die Handgelenke aufgeschnitten, nur um bei uns eingewiesen zu werden. Literature Nadchodzi dzień, kiedy gotów jest podciąć sobie żyły. Eines Tages ist er soweit, sich die Venen aufzuschlitzen. Literature Może, skoro jesteś w wannie... spróbuj podciąć sobie żyły? Wenn du schon im Bad sitzt, warum schlitzt du dir nicht die Pulsadern auf? Zastanawiał się, kiedy poczuła się tak zdesperowana, że podcięła sobie żyły. Er fragte sich, wann sie wohl so verzweifelt gewesen war, dass sie sich die Arme aufgeschnitten hatte, um zu verbluten. Literature Precież nie podetnie sobie żył Er wird sich nicht umbringen opensubtitles2 Może podetnę sobie żyły? Ein Messer für meine Pulsadern! Jeśli znów będę musiał słuchać amatorów, to podetnę sobie żyły. Wenn ich noch mehr Amateuren zuhören muss, schneide ich mir die Pulsadern auf. Podciął sobie żyły. Er schlitzte sich die Handgelenke auf. Mogłabym podciąć sobie żyły albo nawet gardło. Ich könnte mir die Pulsadern aufritzen oder die Kehle durchschneiden. Literature Wysłał nam kurtkę, zabił Mickeya i podciął sobie żyły z poczucia winy. Er schickt uns die Jacke, tötet Mickey und schlitzt sich. Podciął sobie żyły. Er schnitt sich die Handgelenke auf. " Podcięła sobie żyły brzytwą. Die Pulsadern aufgeschlitzt. Domyślam się, że to ona panią przysłała, sprawdzić czy podciąłem sobie żyły. Ich vermute, sie hat Sie geschickt, um herauszufinden, ob ich sie abgeschnitten habe. Podciąć sobie żyły w wannie, czy zażyć butelkę pigułek na sen? Mir in der Badewanne die Pulsadern aufschneiden oder Schlaftabletten nehmen? Literature Louis” i jednym zdecydowanym ruchem podetnie sobie żyły. Louis trug, und sich mit einem einzigen entschlossenen Zug die Pulsadern aufschneiden. Literature MacDonald utonął w basenie do hydroterapii, Bouchet podciął sobie żyły w wannie. MacDonald ertrank in einem Therapiebecken, Bouchet schnitt sich die Pulsadern in einer Badewanne auf. Literature Lepiej podciąć sobie żyły albo wypić truciznę, aniżeli przyzwolić na ruinę, jaka czeka ojczyznę! Es ist besser, sich die Pulsadern aufzuschneiden oder Gift zu nehmen, als zuzulassen, daß dem Vaterland dies geschieht! Literature Kiedy podcięła sobie żyły, podpisała list „Krwawa Mary”. Als sie sich die Pulsadern aufschnitt, unterschrieb sie mit Bloody Mary. Literature Lekko podciął sobie żyły i, co należało potraktować poważniej, połknął niebezpieczną dawkę naparstnicy. Er schnitt sich ein wenig die Pulsadern auf und schluckte, was ernster zu nehmen war, eine gefährliche Dosis Digitalis. Literature - A więc wyjaśnij mi, dlaczego, kiedy podcięłam sobie żyły, a on podniósł krzyk, nazwał mnie „Sophie”??? « »Dann erklär mir, warum er, als ich mir die Pulsadern aufgeschnitten habe, ›Sophie‹ geschrien hat!!! Literature Zamierza kłamać. – Podcięła sobie żyły... – BZDURY! Er schickte sich an, zu lügen. »Sie hat sich die Pulsadern aufgeschnitten...« »UNFUG! Literature Ta sama osoba, która przekazała żyletkę Hamidowi, by mógł podciąć sobie żyły. Dieselbe Person die Hamid ein Rasiermesser zugesteckt hat, um sich die Pulsadern aufzuschneiden.

podciąć sobie żyły tłumaczenia podciąć sobie żyły Dodaj cortarse las venas Próbowała także pić benzynę i podciąć sobie żyły. También intentó ingerir gasolina y cortarse las venas. Pewnie myślał, że podetniesz sobie żyły. Él probablemente pensó que te cortarías las muñecas. Teściowa dopilnuje, żebym nie podcięła sobie żył. Mi suegra se asegurará de que no me corto las venas. Lexie być może próbuje podciąć sobie żyły i wciąż nie wiadomo, czemu Hahn odeszła. Lexie podría practicar en secreto, y aún no hay datos sobre por qué se ha ido Hahn. Podciął sobie żyły kawałkiem lustra ze swojej celi. Se cortó las venas con un trozo de espejo de la celda. Wolałbym prędzej podciąć sobie żyły niż tam iść James. Prefiero cortarme las venas que entrar ahí, James. Zastanawiał się, kiedy poczuła się tak zdesperowana, że podcięła sobie żyły. Se preguntó cuándo se habría sentido tan desolada como para cortarse las venas. Literature – Jak baba podciął sobie żyły, a potem się przestraszył i zadzwonił na pogotowie. —Se ha cortado las venas como una mujer y luego ha tenido miedo y ha llamado a urgencias. Literature Podetnę sobie żyły i zostawię krwawy ślad na mojej ulicy na przedmieściach, która przypadkiem nazywa się Cindy Drive. Me voy a cortar las venas y dejar un rastro de sangre en mi calle de extrarradio, que por cierto se llama Cindy Drive. Literature Kilka dni później zadzwonił do mnie i podczas rozmowy podciął sobie żyły. Un par de días después, me telefoneó y, mientras yo estaba al aparato, se cortó las venas. Literature Ilekroć o tym myślę, mam ochotę podciąć sobie żyły. Y cada vez que lo pienso, me entran ganas de cortarme las venas. Literature Śpiewał także o Loli, tancerce re-wiowej, ale gdyby tego nie robił, chyba wszystkie podcięłybyśmy sobie żyły. Es cierto que también hablaba de Lola, una corista, pero si no lo hubiera hecho nos habríamos cortado las venas. Literature Może, skoro jesteś w wannie... spróbuj podciąć sobie żyły? Ya que estás en el baño... ¿por qué no intentas cortarte las muñecas? Moja matka podcięła sobie żyły, położyła się w wannie z gorącą wodą i zmarła Mi madre se cortó las muñecas,...... se recostó en un baño de agua tibia y murió opensubtitles2 Dziewczyna podcięła sobie żyły na nadgarstkach i wbiła w serce kuchenny nóż. La chica se había cortado las venas y se había clavado un cuchillo de cocina en el corazón. Literature Brat podciął sobie żyły, a jego żona chciała zabrać dzieci i odejść. Acto seguido, mi hermano se abrió las venas... y su mujer se largó con sus hijos. Może podetnę sobie żyły? ¿Por qué no me corto las venas? Próbował podciąć sobie żyły. Intentó cortarse el pulgar. Ta kobieta podcięła sobie żyły jednym płynnym ruchem. Esta mujer se cortó con un solo movimiento. Nie wiedziałem, że podetnie sobie żyły. No sabía que él iba a cortarse las venas. Wniosek, z braku innych dowodów, narzucał się sam – Gina Marti podcięła sobie żyły w wannie La conclusión aparente, a falta de otras pruebas, era que Gina Martí se había cortado las venas en la bañera. Literature Gdy Valentino umarł, podcięła sobie żyły Se cortó las venas cuando murió Valentino opensubtitles2 Jeśli znów będę musiał słuchać amatorów, to podetnę sobie żyły. Si tengo que escuchar a otro amateur más me cortare las venas. Wysłał nam kurtkę, zabił Mickeya i podciął sobie żyły z poczucia winy. Envió la chamarra, mató a Mickey y se cortó al sentir culpa. Podcięła sobie żyły w lewej ręce. Tiene la muñeca izquierda cortada. Najpopularniejsze zapytania: 1K, ~2K, ~3K, ~4K, ~5K, ~5-10K, ~10-20K, ~20-50K, ~50-100K, ~100k-200K, ~200-500K, ~1M

TYTUŁ ORYGINAŁU: Forgive Me, Leonard PeacockCopyright © 2013 by Matthew QuickPublished by agreement with Sterling Lord Literistic, USA and Book/lab Literary Agency, rights reserved. Wszelkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem do reprodukcji w całości lub we fragmencie w jakiejkolwiek © for the Polish edition and translation by Dressler Dublin Sp. z 2022ISBN 978-83-8074-383-0 Nr 24000225PROJEKT OKŁADKI: Natalia TwardyREDAKCJA: Urszula ŚmietanaKOREKTA: Magdalena SzajukREDAKCJA TECHNICZNA: Adam KolendaWYDAWCA:Wydawnictwo Bukowy Las ul. Sokolnicza 5/76, 53-676 Wrocław Wrocław 2022WYŁĄCZNY DYSTRYBUTOR:Dressler Dublin Sp. z ul. Poznańska 91, 05-850 Ożarów Mazowiecki tel. (+ 48 22) 733 50 31/32 e-mail: [email protected] wersji elektronicznej: [email protected]Dla latarników – dawnych, obecnych i przyszłychW miarę upływu lat człowiekowi z coraz większym trudem przychodzi wiara w bohaterów, ale w pewnym sensie jest ona HemingwayNie próbuj mnie dusić, Ręce przy sobie: nie jestem porywczy, Ale jest we mnie coś niebezpiecznego, Czego się lepiej strzeż. Odstąp ode Hamlet, tłum. S. Barańczak[1]1 W. Szekspir, Hamlet [w]: Tragedie i kroniki, tłum. S. Barańczak, Kraków 2013, s. 378. Wszystkie cytaty pochodzą z tego wydania (przyp. tłum.).JedenNiemiecki pistolet Walther P38 wygląda komicznie na kuchennym stole obok miski z owsianką. Przypomina dziwaczną broń z jakiejś steampunkowej fantazji, ale kto przyjrzy się uważnie rękojeści, nieco powyżej zobaczy wygrawerowaną swastykę oraz siedzącego na niej orzełka, a ten widok cholernie szybko przeniesie go do zdjęcie mieszkania iPhone’em, myśląc, że mogłoby posłużyć zarówno jako policyjny dowód, jak i dzieło sztuki się do rozpuku, oglądając fotografię wyświetloną na maleńkim ekranie telefonu, ponieważ sztuka nowoczesna to straszna bo jak to? Wystarczy sfotografować miskę z owsianką i leżącego obok, jak łyżka, walthera P38, a powstanie dzieło sztuki nowoczesnej?Ściema i ta moja ściema jest przynajmniej gorsze eksponaty w muzeach z prawdziwą sztuką, na przykład idealnie białe płótno z biegnącą przez środek pojedynczą czerwoną opowiedziałem o tym obrazie Herr Silvermanowi[2]. Stwierdziłem, że z łatwością sam bym go namalował. On odparł z niezachwianą pewnością w głosie: „Ale nie namalowałeś”.Muszę przyznać, że nieźle mi wtedy odparował – trafił w samo miejsca się tuż przed śmiercią, postanowiłem sam wyprodukować jakąś sztukę wie, może powieszą mojego iPhone’a w Filadelfijskim Muzeum Sztuki z wyświetloną na ekranie fotografią owsianki i szkopskiego by nadać mu tytuł Śniadanie nastoletniego zabójcy albo coś równie idiotycznego i o zakład, że światy artystyczny i medialny dostałyby świra na jego temu moja praca stałaby się kiedy zabiję Ashera Beala i popełnię samobójstwo[3].Dzieła sztuki zawsze zyskują na wartości, kiedy artysta okaże się równie popieprzony, jak Van Gogh odcinający własne ucho, Poe żeniący się z nastoletnią kuzynką, Manson nakłaniający członków swojej sekty do zamordowania znanej osobistości, Hunter J. Thompson popełniający samobójstwo i każący wystrzelić swoje prochy z wielkiego działa, Hemingway przebierany przez matkę za dziewczynkę, Lady Gaga paradująca w sukience z surowego mięsa albo uczeń, któremu wyrządzono niewyobrażalną krzywdę, zabijający kolegę z klasy, a następnie pakujący sobie kulkę w łeb, jak to zamierzam uczynić jeszcze przeze mnie morderstwo połączone z samobójstwem uczyni ze Śniadania nastoletniego zabójcy dzieło bezcenne, ponieważ ludzie cenią artystów różniących się od nich pod każdym względem. Kto jest nudny, miły i normalny – jak ja jeszcze do niedawna – zarobi pałę z plastyki i do końca życia pozostanie miernym dla to zatem czymś się wyróżnić na tle czegoś Herr Silverman wykłada w naszej szkole średniej historię Holokaustu, ale jest przede wszystkim nauczycielem niemieckiego, więc mówimy o nim „Herr”, a nie „pan”.3 Na przeczytałem, że „co 100 minut jakiś nastolatek popełnia samobójstwo”. Zupełnie w to nie wierzę. Dlaczego nie słyszymy o tych samobójstwach w wiadomościach albo gdzie indziej? Czyżby wszystkie popełniano w tajemnicy albo za granicą? To niemożliwe, aby samobójstwa nie były aż tak rozpowszechnione, prawda? A jeżeli są? No proszę, a mi się zdawało, że zamierzam zrobić coś oryginalnego… Ha! Oto garść innych faktów, które przeczą mojej wyjątkowości. Według Wikipedii – przyznaję, istnieją wiarygodniejsze, a w tym wypadku również aktualniejsze, źródła – „w Stanach Zjednoczonych najwięcej samobójstw wciąż popełnia się za pomocą broni palnej; w 2003 roku odsetek takich samobójstw wynosił 53,7%”. W Wikipedii czytamy ponadto: „Każdego roku śmiercią samobójczą umiera ponad milion osób”. Wynika z tego, że ilekroć nasza planeta wykonuje jeden pełny obrót wokół Słońca, akty samobójcze uwalniają nas od problemów z ponad milionem ludzi, którzy mają nawalone w głowach. Ciekawe, co na ten temat miałby do powiedzenia Karol Darwin. Selekcja naturalna? Strategia przyrody, chroniącej osobniki silniejsze i przydatniejsze dla przetrwania gatunku? Czy mój umysł wyraża po prostu wolę natury? Czy swoim czynem uszczęśliwię wujaszka Karolka?DwaZawijam prezenty urodzinowe w różowy papier ozdobny, który znalazłem w szafie w planowałem tego robić, ale teraz czuję, że powinienem się postarać, aby ten dzień nabrał bardziej oficjalnego, odświętnego boję się, że zostanę uznany za geja, ponieważ na tym etapie niespecjalnie przejmuję się opiniami innych. Dlatego różowy papier mi nie przeszkadza, nawet jeśli wolałbym inny kolor. W kontekście tego, co ma się wydarzyć, stosowniejszy byłby chyba prezentów wprawia mnie w tak radosny nastrój, jakbym znów był małym chłopcem, a dziś przypadało Boże jakiegoś powodu ten nastrój pasuje do reszty czy bezpiecznik naładowanego walthera P38 jest zamknięty, następnie wkładam go do starego pudełka po cygarach z drewna cedrowego, które zatrzymałem jako pamiątkę po tacie, miłośniku nielegalnych kubańskich cygar. Między pistolet a ścianki wpycham kilka starych skarpetek, żeby mój „gnat” nie stukotał w pudełku albo przypadkiem nie wypalił, wyszarpując mi dziurę w dupie. Pudełko owijam różowym papierem, aby nikt się nie domyślił, że przyniosłem do szkoły gdyby dyrektor – z jakiegoś tajemniczego powodu – wpadł dziś na pomysł przeszukiwania plecaków losowo wybranym uczniom, zawsze mogę powiedzieć, że przyniosłem prezent dla papier zniechęci do sprawdzania zawartości, zakamufluje zagrożenie. Chyba tylko skończony buc zmuszałby kogoś do otwarcia starannie zapakowanego nigdy nie przeszukał mi plecaka w szkole, ale nie zamierzam wie, może walther P38 stanie się prezentem dla mnie, kiedy odwinę papier, wyjmę pistolet z pudełka i zastrzelę z niego Ashera to prawdopodobnie jedyny prezent, jaki dziś tym przygotowałem jeszcze cztery prezenty – po jednym dla każdego z moich się z nimi w odpowiedni sposób podarować każdemu coś, dzięki czemu mnie zapamięta. Aby wiedzieli, że naprawdę mi na nich zależało, że ku mojemu wielkiemu żalowi nie zdołałem dać z siebie więcej – nie potrafiłem zostać z nimi na dłużej – a oni nie ponoszą winy za to, co się dziś chcę, aby niepokoili się moimi zamiarami ani żeby czuli się przygnębieni, kiedy je nauczyciel, Herr Silverman, nigdy nie podwija rękawów, co odróżnia go od innych mężczyzn uczących w naszej szkole, którzy przybywają co rano do pracy w świeżo wyprasowanych koszulach z rękawami podwiniętymi do łokcia. Herr Silverman nie wkłada również nigdy koszulki polo z herbem szkoły. Nawet w cieplejsze miesiące nie odsłania przedramion, co mnie od dłuższego czasu o tym wie, czy nie jest to największa zagadka w moim może ma naprawdę mocno owłosione ręce. Albo więzienne tatuaże. Albo znamię poporodowe. Albo koszmarnie się kiedyś poparzył. A może ktoś oblał go kwasem podczas eksperymentu chemicznego w szkole średniej. Albo ma nadgarstki oszpecone tysiącami śladów po igłach od wstrzykiwania sobie heroiny. A może cierpi na jakąś chorobę układu krążenia, przez którą jest mu nieustannie że chodzi o coś znacznie poważniejszego – na przykład próbował kiedyś popełnić samobójstwo i zostały mu blizny po i potrafię sobie wyobrazić, aby Herr Silverman, człowiek tak niesamowicie poukładany, mógł kiedyś podjąć próbę samobójczą. Chyba żadnego innego dorosłego nie darzę takim podziwem jak wyobrażam sobie, że może w przeszłości, doświadczywszy tak wielkiego wewnętrznego wypalenia, beznadziei i bezradności, pociął sobie nadgarstki do kości. I wzbiera we mnie nadzieja ‒ ponieważ gdyby rzeczywiście miał za sobą tak straszne doświadczenie, a później wyrósł na tak fantastycznego dorosłego, być może są jakieś szanse i dla mnie[4].Ilekroć mam wolną chwilę, snuję domysły, jaką to tajemnicę może skrywać Herr Silverman, i próbuję ją rozwikłać, wymyślając najróżniejsze zdarzenia, które mogły doprowadzić go do samobójstwa – kreuję jego jego rodzice głodzą go i biją wieszakami na indziej koledzy z klasy przewracają go na ziemię i kopią tak długo, aż poraniony broczy krwią; potem kolejno obsikują mu cierpi z powodu nieodwzajemnionej miłości i co noc zamyka się w szafie, aby wypłakać się w samotności, tuląc do piersi razem zostaje porwany przez psychopatę sadystę, który co noc poddaje go torturze waterboardingu – jak więźniów w Guantanamo – a za dnia nie daje mu nic do picia i przetrzymuje w sali, skrępowanego, z przymusowo rozwartymi oczami jak w Mechanicznej pomarańczy, bombardowanego światłem stroboskopowym, symfoniami Beethovena i przerażającymi obrazami wyświetlanymi na wielkim czy ktokolwiek poza mną zwrócił uwagę na opuszczone rękawy Herr Silvermana, a nawet jeśli, to żaden z moich kolegów nie skomentował tego faktu. Nie słyszałem, aby omawiano tę sprawę na czy rzeczywiście tylko ja to zauważyłem, a jeśli tak, co to o mnie mówi?Czy oznacza to, że jestem dziwny?(Albo dziwniejszy, niżby się wydawało?)A może po prostu spostrzegawczy?Tak wiele razy chciałem zapytać Herr Silvermana, dlaczego nigdy nie podwija rękawów, ale z jakiegoś powodu tego nie zrobiłem[5].Czasami zachęca, żebym pisał; innym razem mówi, że jestem „utalentowany”, i uśmiecha się jakby na podkreślenie szczerości tych słów, a wtedy już-już mam go zapytać o te zasłonięte przedramiona, ale, o dziwo, nigdy tego nie robię – zachowuję się całkowicie idiotycznie, bo przecież tak bardzo chciałbym poznać odpowiedź, zwłaszcza że mogłaby mnie ona jakby mogła zwierać w sobie jakąś świętość, odmienić mi życie albo wpłynąć na mnie w jakikolwiek inny sposób, a ja oszczędzam ją sobie na później – jako emocjonalny antybiotyk lub szalupę ratującą z naprawdę w to dlaczego?Może mam po prostu nawalone w panicznie boję się, że błędnie go oceniłem i żaden z moich domysłów się nie potwierdzi – że pod rękawami nie kryje się nic, a on po prostu lubi długie ma taki styl przypomina Lindę[6] bardziej niż się, że na pytanie o zakryte ręce Herr Silverman roześmieje mi się w ja poczuję się jak idiota, który poświęcił tej sprawie tyle czasu i liczył na ciekawe rozwiązanie mnie za zboczeńca, który bez przerwy o nim się skrzywi, zniesmaczony, a ja dojdę do przekonania, że nie mamy jednak absolutnie nic wspólnego, że uroiłem sobie jego to, jak sądzę, by mnie dobre pozbawiło chęci do narasta we mnie niepokój, że opór przed zadaniem mu tego pytania najzwyczajniej w świecie wynika z mojego bezbrzeżnego samotnie przy kuchennym stole, zastanawiając się, czy Linda przypomni sobie, jaki to ważny dla mnie dzień. W głębi serca wiem, że nie zadzwoni. Postanawiam pomyśleć o czymś innym: czy hitlerowskiemu oficerowi, który podczas drugiej wojny światowej używał mojego walthera P38, przyszło kiedyś do głowy, że za jakieś siedemdziesiąt lat jego broń zamieni się w dzieło sztuki nowoczesnej po drugiej stronie Oceanu Atlantyckiego, w New Jersey, że zostanie ponownie naładowana i wykorzystana do zastrzelenia osoby, która jak nikt inny w mojej szkole przypomina Niemiec, który był kiedyś właścicielem mojego walthera P38… Jak się nazywał?Czy należał do dobrych Niemców, o których opowiada nam Herr Silverman? Czy był jednym z tych, którzy wcale nie nienawidzili Żydów ani gejów, ani czarnych, ani w sumie nikogo innego, tylko mieli pecha i urodzili się w Niemczech w równie powalonych czasach?Czy w jakimkolwiek stopniu przypominał mnie?4 Wygooglowałem: „Jak szybko umiera się po podcięciu sobie żył”. Mnóstwo ludzi szuka odpowiedzi na to pytanie na forach internetowych, przy czym większość twierdzi, że potrzebuje tej informacji do pracy domowej z biologii. Odpowiadający najczęściej nie wierzą w takie wyjaśnienia i zachęcają, aby pytający skorzystał z pomocy psychologa. Na forach trafiają się również rzeczowe wpisy (rzekomo) lekarzy oraz ludzi twierdzących, że podcięli sobie kiedyś żyły i nie umarli. Wszyscy przekonują, że jest to bardzo bolesny sposób umierania (albo nieumierania) – że wbrew temu, co pokazują na filmach, człowiek nie zasypia spokojnie w wannie zanurzony w ciepłej wodzie. Czasami krew krzepnie, zatyka rozcięcia i samobójca żyje, dręczony rozdzierającym bólem. Później znalazłem porady, jak w „odpowiedni sposób” podciąć sobie żyły, aby rzeczywiście umrzeć, co mnie głęboko zasmuciło, bo choć sam szukałem odpowiedzi na to pytanie, uświadomiłem sobie, że istnieją ludzie gotowi opublikować w internecie informacje, które raczej nie powinny się tam znaleźć. Nie zamierzam opisywać tu odpowiedniego sposobu podcinania sobie żył, ponieważ nie chcę mieć na rękach więcej krwi niż trzeba. Wyjaśnijcie mi jednak, w jakim celu ludzie umieszczają w sieci porady, jak skutecznie popełnić samobójstwo? Czyżby chcieli oczyścić świat z takich ponurych dziwolągów jak ja? Czy podoba im się pomysł, aby co poniektórzy się pociachali? Skąd ktoś ma wiedzieć, czy należy do grupy osób, które powinny sobie skutecznie podciąć żyły? Czy i na to pytanie można znaleźć odpowiedź w internecie? Wpisałem je w Google’a, ale nie znalazłem nic konkretnego. Tylko sposoby na skuteczne załatwienie sprawy. Bez żadnego Kiedy czasami zostaję po lekcjach, aby porozmawiać z Herr Silvermanem o życiu – a on zawsze doszukuje się pozytywów we wszystkich przywoływanych przeze mnie ponurych tematach – udaję, że mam rentgena w oczach, i wpatruję się w jego zasłonięte przedramiona, próbując rozwikłać zagadkę nauczyciela. Nigdy nic z tego nie wyniknęło, ponieważ niestety nie mam rentgena w Linda to moja matka. Nazywam ją Lindą, ponieważ ją to wkurza. Twierdzi, że ją to „od-mamia”. Rzecz w tym, że sama się od-mamiła, kiedy wynajęła mieszkanie na Manhattanie i zostawiała mnie w South Jersey, gdzie muszę radzić sobie sam przez większość tygodnia, a coraz częściej również w weekendy. Tłumaczy, że kariera projektantki mody wymaga od niej stałej obecności w Nowym Jorku, ale jestem w zasadzie pewien, że przy okazji chce móc grzmocić się do woli ze swoim francuskim chłopakiem, Jean-Lukiem, a także uciec jak najdalej od pokręconego synalka. Wymeldowała się z mojego życia zaraz po rozróbie związanej ze sprawą Ashera. Może sytuacja ją przerosła, sam nie dostępna w pełnej wersji osoby przeczytały wstępne wersje tej powieści i udzieliły mi wartościowych rad: Alicia Bessette (powieściopisarka), Liz Jensen (powieściopisarka), Doug Stewart (agent), Alvina Ling (redaktorka), Bethany Strout (młodsza redaktorka), Barbara Bakowski (starsza redaktorka prowadząca), dr Len Altamura (doktor pracy socjalnej, licencjonowany kliniczny pracownik opieki społecznej), Jill A. Boccia (licencjonowana kliniczna pracowniczka opieki społecznej), Valerie Peña (licencjonowana kliniczna pracowniczka opieki społecznej), dr Narsimha R. Pinninti (doktor, University of Medicine and Dentistry of New Jersey-School of Osteopathic Medicine), Meryl E. Udell (psycholog kliniczna), Debra Nolan-Stevenson (licencjonowany doradca zawodowy) i doktor Geetha Kumar (profesor nadzwyczajna psychiatrii, zastępca kierownika Wydziału Psychiatrii na University of Medicine and Dentistry of New Jersey-School of Osteopathic Medicine; psychiatra dziecięcy).Główna idea powieści ukształtowała się w znacznej mierze w trakcie rozmów przy kawie, które odbyłem z Evanem Roskosem. Najbliższym – wiecie, kogo mam na myśli – dziękuję za wsparcie w wielu trudnych Appleton mieszka z mamą i psem w szkolnym autobusie. Mimo trudnej sytuacji życiowej ta niepoprawna optymistka, niekwestionowana Księżniczka Nadziei, nie tylko sama się nie poddaje, ale chętnie pomaga wszystkim wokół. Świat jest dla Amber sceną, a ona jest prawie jak gwiazda rocka: otoczona bandą przyjaciół, hojnie dzieli się swoją energią, kocha ludzi, a ludzie kochają ją. Czy uda jej się ocalić radość i nadzieję także w obliczu tragedii? Czy przyjmie pomoc od innych?Ta wyjątkowa historia doprowadzi was do śmiechu i do łez, przywracając wiarę w ludzi i moc marzeń, w siłę przyjaźni i lojalności, dając nadzieję tak, jak niestrudzenie daje ją wszystkim nigdy nie było łatwo, ani w szkole, ani w domu. Ale dwie rzeczy utrzymują go przy życiu: gra w licealnej drużynie koszykówki i Erin, ukochana dziewczyna, z którą pod gwiaździstym niebem marzy o ucieczce z rządzonego przez gangi rodzinnego dnia w liceum pojawia się Russ. Twierdzi, że przybywa z kosmosu, ale jest jednym z najlepszych młodych koszykarzy w kraju i rywalem Finleya w szkolnej reprezentacji. Wbrew wszelkim przeciwnościom Russ i Finley zostają przyjaciółmi. Okazuje się, że poza koszykówką łączy ich tragiczna przeszłość i miłość do gwiazd. Dodają sobie wzajemnie odwagi, by zmierzyć się z tym, co było, i ruszyć dalej swoją Peoples wie, że życie nie zawsze idzie zgodnie z planem, ale jest zdeterminowany, by jego wróciło na właściwy tor. Po pobycie w zakładzie psychiatrycznym wprowadza się do rodziców i próbuje żyć zgodnie ze swoją nową filozofią: osiągnąć sprawność fizyczną, być życzliwym i zawsze myśleć pozytywnie. Z całego serca pragnie pojednać się ze swoją żoną Nikki. Rodzice Pata chcą go chronić przed złymi wiadomościami, by szybciej stanął na nogi. Jednak kiedy zaprzyjaźnia się on z tajemniczą i piękną Tiffany, ukrywanie prawdy przed synem przestaje być takie proste…Na podstawie bestsellera Matthew Quicka powstał nominowany do ośmiu Oscarów film.