Flora i fauna w Australii jest bardzo interesująca. Na przykład ptaki, które można spotkać wyłącznie w Australii. Postanowiłam opisać kilka gatunków ptaków, które w Australii widzę bardzo często. Ptaki w Australii są niesamowite. Cockatoo – kakadu białe Te białe papugi dochodzą do wielkości 45 centymetrów. Kakadu charakteryzuje żółty grzebień, który znajduje się w pozycji leżącej na głowie ptaka. Papuga rozkłada grzebień, gdy się czegoś przestraszy. Kakadu można spotkać jako papugi domowe, szybko przywiązują się do ludzi. Te piękne ptaki wymagają dużo opieki i można nauczyć je mówić. Kilka lat temu byłam parku miejskim w Canberze i słyszałam krzyki ptaków. Rozejrzałam się i zobaczyłam z 40 kakadu siedzących na drzewach. Wyglądało to zjawiskowo. Ibis – Ibis czarnopióry Z wyglądu przypominają bociany. Długość ciała ibisa wynosi do 75 centymetrów. Ma białe upierzenie, nagą czarną głowę, długi czarny zakrzywiony dziób i długie nogi. Przeważnie można je spotkać w pobliżu wody oraz na… stołach w parkach i kawiarniach. Ibisy żywią się skorupiakami, owadami i małymi kręgowcami. Często widziałam jak wyjadały resztki frytek, hamburgerów i pizzy po klientach. W Queensland jest dużo znaków zabraniających karmić ibisy. Ptaki stanowią coraz większy problem w restauracjach. Galah Różowo – szare papugi zamieszkujące większość Australii. Wielkość galah dochodzi do 35 centymetrów. Bardzo często można je spotkać w obszarach miejskich. Te ptaki przeważnie trzymają się w stadach. Galah często można spotkać jako papugę domową. Moja druga połówka kiedyś miała taką papugę w domu i była jak dziecko. Nie można jej było zostawić na minutę. Galah ciągle potrzebowała towarzystwa i wymagała bardzo dużo opieki. Podobno łatwo nauczyć je mówić. Pelikan Duży czarno – biały ptak z długim różowym dziobem, którego rozpiętość skrzydeł dochodzi nawet do 260 cm. Ich masa ciała może dojść do aż 13 kg. Pelikany można najczęściej spotkać przy zbiornikach wodnych. Żywią się przede wszystkim rybami. Lorikeet – lorysy Średniej wielkości papugi zamieszkujące między innymi Australię, Nową Kaledonię i Vanuatu. Lorikeet są bardzo kolorowo upierzone. Ich dzioby przystosowane są do zbierania nektaru i pyłu, którym się żywią. Papugi łatwo oswajają się i przylatują do ludzi. Lorikeet przebywają w stadach, przez co łatwo je zobaczyć. Jeszcze łatwiej je usłyszeć. Szczególnie rano i wieczorem, kiedy robią naprawdę dużo hałasu i krzyczą w niebogłosy. Bush turkey – nogal brunatny Po angielsku bush oznacza krzak, busz, a turkey – indyk. Dlatego tego ptaka zawsze nazywałam indyka z krzaków 🙂 Pewnego dnia wpisuję w internecie a tu patrzę: nogal brunatny. Moja nazwa zdecydowanie bardziej mi się podoba. A może lepiej brzmiałoby indyk krzaczasty? Nogale przypominają indyki, ale rozmiarem polskie kury. Mają czarne pióra i czerwone głowy. Można je spotkać w wschodniej Australii. W Brisbane jest ich naprawdę dużo. Dziobami dłubią w liściach i ziemi poszukując owadów, larw, nasion i owoców. Nogale budują wspólne gniazda na ziemi, których rozmiary dochodzą do wysokości 1,5 metra i 4 metrów szerokości. Młode nogale wykluwają się z jaj pod wpływem ciepła emitowanego przez gnijące liście i gałęzie, które tworzą gniazdo. Zadaniem samców jest kontrolowanie temperatury gniazda. Idealna temperature ma wynosić około 33-35 stopni. Wsadzają swoje dzioby w kopce i dokładają bądź wymieniają liście, by zachować odpowiednią temperaturę dla potomstwa. Kookaburra – zimorodek Zimorodek albo inaczej śmiejący się ptak. A czemu akurat tak na niego mówią? Przez jego charakterystyczny śmiech przypominający śmiech człowieka. Zimorodki rosną do 45 centymetrów, mają beżowe upierzenie, dość dużą głowę i masywny dziób. Z gałęzi drzew czają się na ofiarę – owady, małe ssaki, gady i ptaki. Atakuje rzucając się na ofiarę, po czym łapie ją w dziób. A może zainteresuje Was tekst o zwierzętach w Australii? Zapraszam tu. Który z tych ptaków najbardziej Wam się podoba? 28 Dzięki, że zaglądasz na bloga. Jeśli spodobał Ci się wpis, nie wahaj się zostawić po sobie śladu w postaci komentarza lub polecenia tekstu przez kliknięcie serduszka. Każdy pozytywny sygnał od czytelników motywuje mnie do dalszego pisania bloga. - Karolina