O łąkotkach pisałem już wiele. Może dlatego, że je lubię, może dlatego, że są to na prawdę bardzo ważne struktury w kolanie, a może po prostu z powodu ich częstych dzisiejszego wpisu zainspirował mnie wykład Dr Mihai Vioreanu na tegorocznym Joint Preservation Congress, w którym miałem okazję uczestniczyć jako słuchacz i prelegent. Dr Vioreanu poruszał temat uszkodzeń łąkotek i ich dalszego wpływu na szybszy rozwój zmian zwyrodnieniowych w stawie kolanowym. To dla mnie szalenie interesujący temat, również ze względu na mój osobisty są skutki uszkodzenia łąkotki?Łąkotka to struktura ciekawa. To ona jest swoistym amortyzatorem stawu kolanowego, przejmującym część obciążeń działających na powierzchnie stawowe np.: w czynnościach życia codziennego, czy podczas uprawiania sportu. Jej znaczenie przez wiele lat było bagatelizowane. Medycyna uważała, iż nawet usunięcie fragmentu łąkotki uszkodzonego podczas urazu nie ma dużego wpływu na późniejsze zmiany zwyrodnieniowe w stawie mi się, że mogło to być również spowodowane faktem, iż operacje przeprowadzane za pomocą artroskopu, między innymi właśnie usuwanie fragmentu łąkotki, mają względnie krótką historię w Europie. Dopiero teraz jesteśmy w stanie obserwować długoterminowe skutki tych zabiegów i możemy wyciągać z tych obserwacji wnioski. A wnioski są dosyć w przypadku uszkodzenia łąkotki jej naprawę przeprowadza się metodą “przez dziurkę od klucza” za pomocą artroskopu, co skutkuje niewielką inwazyjnością w tkanki naprawa łąkotki po urazie bardzo często jest nieunikniona i jest to fakt niepodważalny. W przypadku kiedy uszkodzeniu uległa znaczna część tej struktury, a umiejscowienie pęknięcia jest niefortunnie interwencja chirurgiczna wydaje się być koniecznością. Objawy blokowania kolana lub bardzo nasilony ból nie pozwalają nawet na względnie normalne funkcjonowanie stawu kolanowego. W takim przypadku istnieją dwie możliwości operacyjne: uszkodzony fragment łąkotki można zszyć lub usunąć całkowicie. Wybór oczywiście należy do osoby operującej, ale warto przypomnieć sobie jakie jest ryzyko każdej z tych możliwości?Usunięcie częściowa łąkotki, bo tak w medycynie określa się usunięcie jej fragmentu, jest pierwszą, gorszą dla pacjenta możliwością rozwiązania problemu. Na pierwszy rzut oka meniscektomia to metoda dużo mniej skomplikowana, po której pacjent szybciej dochodzi do sprawności. Praktycznie zaraz po operacji może on obciążać kolano, odczuwa mało dolegliwości bólowych. W krótszym czasie może także wrócić do pracy i aktywności fizycznej, czyli wydawałoby się, że ma problem z głowy. Ale czy na pewno?Aktualne badania osób, które w przeszłości przeszły zabieg usunięcia fragmentu łąkotki bez jego rekonstrukcji pokazują, iż chrząstka stawowa kolana po operacji dużo szybciej się zużywa. W przyspieszonym tempie dochodzi w niej do powstawania zmian zwyrodnieniowych. Jest to dosyć logiczne, ponieważ poprzez meniscektomię kolano traci swoją naturalną możliwość amortyzacji obciążeń, co wpływa na szybszą degenerację stawu. Daje nam to prosty wniosek: możemy pójść na łatwiznę, ale w przyszłości musimy liczyć się z konsekwencjami takiego wyboru. Droga na skróty zazwyczaj kończy się kiepsko i tak jest również w tym przypadku. Poszukajmy w takim razie lepsze go fragmentu naprawdę to od szycia powinienem rozpocząć moje wywody na temat uszkodzonej łąkotki. Jest to pierwszy i najlepszy wybór w przypadku urazu tej struktury. Proces leczenia po założeniu szwów jest dużo dłuższy i wymaga czasowego odciążenia stawu za pomocą kul, a późniejsza rehabilitacja trwa nawet do kilku miesięcy po operacji. Daje ona jednak szansę na praktycznie pełny powrót do sprawności z zachowaniem naturalnego „amortyzatora”. W takim przypadku kolano ma dużą szansę na uniknięcie szybszych zmian zdawać sobie jednak sprawę, iż szyta łąkotka zawsze jest słabszym ogniwem i istnieje wyższe ryzyko jej ponownego uszkodzenia przy kolejnym urazie. Aby uniknąć takiej sytuacji niezbędna jest jakościowa rehabilitacja pooperacyjna, skupiająca się na stabilizacji, odbudowie siły mięśniowej i kontroli motorycznej jednak zrobić w przypadku, kiedy należysz już do grupy nieszczęśników, którzy przeszli zabieg meniscektomii lub uszkodzili łąkotkę w taki sposób, iż niemożliwe jest jej ponowne zszycie?Implant takim przypadku nowoczesna medycyna również przychodzi nam z pomocą. Od dłuższego czasu w Polsce istnieje możliwość (niestety na razie tylko prywatnie) rekonstrukcji wyciętego fragmentu łąkotki sztucznym moim odczuciu jeśli tylko mamy taką możliwość, powinniśmy ją wykorzystać obowiązkowo. Koszt takiej operacji nie jest najmniejszy, ale czy późniejsza operacja wszczepiania endoprotezy jest lepszym i tańszym rozwiązaniem? Mam co do tego uzasadnione łąkotki jest jedynym słusznym rozwiązaniem w przypadku konieczności wycięcia fragmentu łąkotki. Zapobiega on wczesnemu powstawaniu zmian zwyrodnieniowych swojej prezentacji wspomniany wcześniej Dr Mihai Vioreanu wspomniał również, iż nawet w przypadku urazu więzadła krzyżowego przedniego (głównego więzadła stabilizującego stawu kolanowego) to nie jego zerwanie jest główną przyczyną szybszego powstawania zmian zwyrodnieniowych kolana. Towarzyszące uszkodzenie łąkotki i utrata naturalnej „amortyzacji” stawu jest w przypadku takiego urazu największym nadzieję, że po dzisiejszym wpisie i dla Was dość logiczne wydają się być skutki braku tak ważnej struktury kolana jaką jest łąkotka. Aktualny poziom medycyny pozwala na przedłużenie żywotności Twoich stawów, więc jeśli tylko masz taką okazję to warto z niej 9 votesArticle Rating

– Gwałtowne padanie na kolana jest niebezpieczne i może doprowadzić nawet do złamania rzepki – ostrzega lek. Karolina Stępień, specjalista ortopedii i traumatologii narządu ruchu z kliniki Carolina Medical Center. – Niekiedy konsekwencje takiego urazu – upadku na kolana na twardą powierzchnię czy uderzenie w tę okolicę – nie wiążą się z konsekwencjami bezpośrednio po zdarzeniu, oprócz miejscowego obrzęku i siniaka. W niektórych przypadkach energia uderzenia kumuluje się w chrząstce wewnątrz kolana i silny stres mechaniczny w tej delikatnej strukturze może objawić się jej odwarstwieniem dopiero po latach od urazu. Jak klękać (nie tylko przed wybranką)? Klękanie nie jest fizjologiczną pozycją: jeśli będzie długotrwałe, wówczas okolice kolan mogą zostać przeciążone. Zwykle krótkotrwałe przeciążenia, jak dzień pracy w ogródku czy zmywanie podłóg, nie wiążą się z groźnymi konsekwencjami. Niemniej, jeśli klękamy – lepiej to czynić na oba kolana, by ciężar ciała rozłożył się równomiernie. Unikamy wówczas niekorzystnej pozycji bioder czy kręgosłupa. Do przeciążenia kolan może dojść w wyniku długotrwałego klęczenia np. podczas uroczystości. Klękanie nie jest wskazane dla osób, które przeszły zabiegi bezpośrednio w przedniej części kolana np. w obrębie guzowatości kości piszczelowej. Przeszkody zwykle nie stanowi przebyta protezoplastyka kolana. – Jeśli wykonujemy na klęczkach pracę, której na co dzień nie praktykujemy, warto chronić kolana, podkładając amortyzator (podkładkę) – mówi lek. K. Stępień. – Niekiedy konsultujemy pacjentów, którzy podejmują się jednorazowej, długotrwałej aktywności na kolanach, np. pielenia w ogródku czy naprawy w domu, która prowadzi do ucisku i zapalenia w okolicy tkanki podskórnej i ciała Hoffy: to swego rodzaju „poduszeczka” tłuszczowa mieszcząca się z przodu kolana. Jeśli klękamy, to najlepiej utrzymywać kąt prosty zgięcia kolana. Przewlekłe głębokie zgięcie (i np. podparcie pośladków na stopach) nie jest pozycją dobrą dla kolan. W tym ustawieniu zbyt mocno uciskane są tylne rogi łąkotek bocznej i przyśrodkowej, co może wywoływać przewlekłe uszkodzenia i przeciążenia tych struktur. Ekspertka dodaje, że to problem odnotowywany w literaturze naukowej w kontekście kultur azjatyckich, gdzie uszkodzeń tych jest zdecydowanie więcej, ponieważ ludzie dużo czasu spędzają w tej pozycji. Kolano u ortopedy Gdy pacjenci pojawiają się w gabinecie ortopedy zgłaszając problemy z kolanami, najczęściej skarżą się na ból. – Jest wiele rodzajów dolegliwości bólowych kolana: pacjenci mówią, że boli albo z przodu, albo po wewnętrznej stronie, niekiedy z boku. Niektórzy pacjenci jako ból rozumieją to, że odczuwają „wypełnienie” w kolanie, ból pojawia się np. tylko po aktywności, a nie występuje w spoczynku. Niektórych pacjentów kolana bolą np. tylko przy chodzeniu po schodach lub klękaniu – mówi lek. Karolina Stępień. – Bólowi mogą towarzyszyć inne symptomy, określane przez pacjentów „chrupaniem”, „przeskakiwaniem” w stawie, „strzelaniem” w kolanie. Niekiedy pojawia się ograniczenie zakresu ruchomości lub uczucie, że „coś się w kolanie blokuje”. Zdarzają się też obrzęki kolan o różnym nasileniu. Przyczyny bólu Ból z przodu kolana – często przy zginaniu, klękaniu – najczęściej występuje w wyniku problemów stawu rzepkowo-udowego – zarówno funkcjonalnych, gdy tor ruchu rzepki jest z jakiegoś powodu zaburzony, jak i mechanicznych, gdy dochodzi do uszkodzenia powierzchni chrzęstnych w tej okolicy w rozwoju choroby zwyrodnieniowej (chondromalacji). Ból może być efektem niekorzystnej budowy anatomicznej stawu rzepkowo–udowego, przebytych zwichnięć rzepki, jej przewlekłej niestabilności i wcześniejszych urazów tej okolicy. Problemem w tej okolicy bywa przerośnięty fałd błony maziowej, który umiejscawia się z przodu kolana i wklinowuje się, przeszkadzając w normalnej aktywności. Zdarza się też zwyrodnienie przyczepów ścięgna mięśnia czworogłowego do rzepki lub więzadła rzepki (tzw. „kolano skoczka”), co pacjenci odbierają jako ból z przodu kolana. Z kolei u dzieci i młodzieży między 10 a 14 rokiem życia, szczególnie u aktywnych chłopców, występuje choroba Osgood–Schlattera, polegająca na miejscowym zaburzeniu przekształcania się chrząstki wzrostowej w okolicy guzowatości kości piszczelowej. Ten problem po zakończeniu dojrzewania znika. Czasem pacjenci skarżą się na „wodę w kolanie”. W rzeczywistości jest to wysięk lub krwiak, który z punktu widzenia ortopedy jest niepokojącym objawem. Świadczy o tym, że doszło do ostrego uszkodzenia w kolanie: przerwania struktur wewnątrz kolana czy złamania śródstawowego, jeśli pojawia się po urazie, albo jest objawem postępującej choroby zwyrodnieniowej, jeśli pojawia się bez uchwytnej przyczyny. Boli? – odwiedźmy specjalistę – Każdy ból kolana wymaga konsultacji specjalisty, nie można lekceważyć dolegliwości – mówi lek. Karolina Stępień. – Być może doktor uzna to za coś niegroźnego i problem zostanie szybko rozwiązany, niekiedy może wyciszy się samoistnie. Jednak większość dolegliwości wymaga jakiejś interwencji. Im wcześniej pacjent trafi do specjalisty, tym lepiej – wówczas daje sobie szansę na zastosowanie mniej inwazyjnej metody leczenia. W dużej części przypadków wystarczająca będzie fizjoterapia, a potem ćwiczenia wykonywane regularnie samodzielnie w domu. Niemniej jednak część schorzeń będzie wymagała interwencji operacyjnej.

Czas czytania: 4 minutSpis treściJak długo czekać z lotem po operacji? Jeśli musisz lecieć po zabiegu, latająca karetka może jedyną opcjąCzy ubezpieczenie pokryje koszty lotu medycznego?Ile kosztuje lotniczy transport medyczny?Dlaczego warto skorzystać z usług Centrali Lotów Sanitarnych?Czy masz jakieś pytania?Skontaktuj się z namiZabiegi chirurgiczne stały się normalne dzięki postępowi medycyny i pacjentom na całym świecie. Większość pacjentów woli, aby ich operacje były wykonywane przez wyspecjalizowanych chirurgów, nawet jeśli wiąże się to z wyjazdem za granicę. Inni natomiast wymagają operacji podczas pobytu za granicą na wakacjach lub w podróży służbowej. Transport powrotny staje się bardzo istotną kwestią, ponieważ pacjenci po operacji są bardzo wrażliwi. Artykuł wskazuje najlepsze sposoby podróżowania po operacji i transportu pacjenta ze szpitala. Podsumowanie artykułu: Lot po nieinwazyjnych zabiegach techniką bezszwową nie niesie za sobą konsekwencji zdrowotnych. Inaczej jest w przypadku operacji chirurgicznych z wysokim ryzykiem powikłań pooperacyjnych. Po zabiegu następuje krytyczny okres, a lot samolotem nie jest wskazany. Zmiany ciśnienia i nieprawidłowa pozycja ciała mogą wydłużyć proces gojenia się rany oraz spotęgować ból. Pojawia się ryzyko infekcji lub zagrażającej życiu zakrzepicy żył czy latanie jest bezpieczne, czy też nie, w dużym stopniu zależy od rodzaju wykonywanej operacji. Loty po nieskomplikowanych zabiegach rzadko wiążą się z niebezpieczeństwem. Tym samym niosą za sobą znikome ryzyko powikłań pooperacyjnych. Jednak w niedługim czasie po poważnej operacji, podróż samolotem może okazać się naprawdę niebezpieczna i szkodliwa dla zdrowia (np. infekcje, zakrzepica żył głębokich lub zakrzepy krwi). Lot medyczny samolotem pasażerskim po operacji może być szczególnie niebezpieczny. Ciśnienie w kabinie różni się od ciśnienia powietrza na ziemi, co może doprowadzić do różnych problemów i powikłań zdrowotnych. Nie jest też możliwa intensywna opieka w samolocie, a tym samym w przypadku nagłej komplikacji pacjent nie może uzyskać odpowiedniej opieki lekarskiej na pokładzie. Brak placówki medycznej podczas lotów komercyjnych oraz brak personelu medycznego, towarzyszącego pacjentowi w kluczowych momentach może prowadzić do niekorzystnych skutków zdrowotnych. W związku z powyższym zawsze zaleca się, aby przed powrotem z zagranicy samolotem po operacji skonsultować się z lekarzem. Ponadto linie lotnicze obsługujące lot mogą nie dopuścić do wejścia na pokład samolotu, jeśli uznają, że nie czujesz się wystarczająco dobrze. Musisz wcześniej skontaktować się z liniami lotniczymi, aby mogli ocenić Twój stan zdrowia i zdecydować, czy możesz podróżować samolotem. Powinieneś również zgłosić się do swojego lekarza po zlecenie na lotniczy transport długo czekać z lotem po operacji? To, jak długo należy czekać na transport medyczny z zagranicy, zależy od rodzaju przeprowadzonej operacji. Na przykład:Rodzaj zabiegu Wymagany czas przed lotem medycznymOperacja kolan Cztery do sześciu tygodni Operacja zaćmy 24 godzinyOperacja artoskopowa Dwa tygodnieWymiana biodra (Endoprotezoplastyka biodra) Trzy miesiąceChirurgia laparoskopowa Cztery do pięciu dniOperacja zatok Dwa tygodnieChirurgia tętnic szyjnych Nie potrzeba czasuStomiaNie potrzeba czasuChirurgia laserowa łez siatkówki Do czasu wypuszczenia przez lekarzaOperacja mózgu Siedem do dziesięciu dni Operacja serca Od tygodnia do 10 dniOperacja przepukliny Cztery do dziesięciu dniUsuniecie pęcherzyka żółciowego Zależy od opinii lekarzaJeśli musisz lecieć po zabiegu, latająca karetka może jedyną opcjąPo zabiegu następuje krytyczny okres, w którym występuje zwiększone ryzyko powikłań pooperacyjnych. W takiej sytuacji możesz latać tylko wtedy, gdy jest to absolutnie konieczne, a lot odbędzie się za zgodą lekarza prowadzącego. Jeśli jednak musisz wybrać medyczny transport powrotny, to samolot karetka będzie najwłaściwszą decyzją. Lotniczy transport medyczny może zostać wykonany specjalistycznym samolotem medycznym (odrzutowiec medyczny) lub komercyjnym samolotem pasażerskim, wyposażonym w sprzęt medyczny. Centrala Lotów Sanitarnych zapewnia trzy rodzaje usług: sprzęt medyczny, przeszkolony personel medyczny, który może towarzyszyć pacjentowi oraz specjalne leki potrzebne w awaryjnych odrzutowce medyczne mają tę dodatkową zaletę, że ciśnienie w ich kabinie można regulować tak, aby nie powodowało żadnych problemów. Więcej o hermetyzacji kabiny w naszych samolotach medycznych znajdziesz Centrali Lotów Sanitarnych zapewnia szybkie i bezpieczne loty medyczne dla pacjentów pooperacyjnych. Skontaktuj się z nami 24/7, aby uzyskać bezpłatną konsultację. Czy ubezpieczenie pokryje koszty lotu medycznego?Zależy to przede wszystkim od Twojego rodzaju ubezpieczenia zdrowotnego. W najlepszych okolicznościach koszty transportu samolotem mogą być pokryte przez pakiet ubezpieczenia medycznego zapewniony przez pracodawcę lub prywatne firmy medyczne. W innych przypadkach możesz potrzebować specjalistycznego ubezpieczenia podróżnego inaczej zwanego ubezpieczeniem turystycznym. Niektóre ubezpieczenia pokrywają jednak koszty transportu medycznego tylko w nielicznych przypadkach. Na przykład, jeśli lot jest pilny, niezbędny i odbywa się na terenie kraju, ubezpieczyciel może pokryć pełne koszty lotniczego transportu medycznego. Jednak ubezpieczyciel może odmówić pokrycia kosztów, jeśli wiąże się to z międzynarodowym transportem lotniczym lub jeśli stwierdzi, że pacjent może uzyskać odpowiednie leczenie w miejscu, w którym się aktualnie uzyskać szczegółowe, rzetelne informacje na temat systemu lotniczego transportu medycznego do ojczyzny i możliwości skorzystania z lotu sanitarnego należy zawsze dokładnie przeczytać swój plan ubezpieczenia. Nawet w przypadku, gdy firma pokrywa koszty transportu medycznego samolotem, możesz skończyć z niektórymi koasekuracjami i odliczeniami. Może to oznaczać, że będziesz musiał pokryć dodatkowe wydatki z własnej kieszeni. Jeśli masz jakiekolwiek pytania związane z ochroną ubezpieczeniową, porozmawiaj ze swoim przedstawicielem ubezpieczeniowym. Jeśli nie masz żadnego ubezpieczenia lub Twoje ubezpieczenie odmawia pokrycia kosztów transportu samolotem, z przyjemnością zapewnimy ci prywatny transport medyczny odrzutowcem sanitarnym. Ile kosztuje lotniczy transport medyczny?Koszt usług latającej karetki uzależniony jest od kilku czynników. Nie ma stałego cennika. Główne czynniki, które bierzemy pod uwagę przy obliczaniu rachunku za krajowy medyczny transport lotniczy i transport medyczny międzynarodowy to:Czas oczekiwania na lotOdległość do pokonaniaStan zdrowia pacjentaTyp używanego samolotuLiczba osób towarzyszącychUwzględniamy wszystkie wymienione wyżej czynniki, ponieważ przygotowujemy dla Ciebie specjalną ofertę. Poznając odpowiedzi na powyższe kwestie oraz Twoją indywidualną sytuację jesteśmy w stanie zapewnić jak najbardziej korzystne dla Ciebie i Twojej kieszeni warunki kontaktować się z nami w dzień i w nocy, a my na podstawie przeprowadzonej bezpłatnej konsultacji, przygotujemy dla Ciebie indywidualną wycenę lotu medycznego. Możemy również przygotować wycenę dla Twojego ubezpieczyciela. Pracujemy sprawnie i szybko, nawet w święta i weekendy. Dlaczego warto skorzystać z usług Centrali Lotów Sanitarnych?Jesteśmy w czołówce usług pogotowia lotniczego, która spełnia wszystkie standardy branżowe dotyczące lotów repatriacyjnych. To, co nas wyróżnia na tle naszych odpowiedników, to jakość świadczonych przez nas usług. Wierzymy, że kluczem do zdrowia dla naszych pacjentów jest zapewnienie jak najlepszej intensywnej opieki medycznej w samolocie.. Dlaczego warto wybrać Centralę Lotów Sanitarnych zamawiając lotniczy transport medyczny? To co nas wyróżnia:Zapewniamy całodobowy serwis we wszystkie dni tygodnia, nawet w nad pakietami dostosowanymi do każdego lotu medycznego. Oferujemy wiele środków transportu – samolot pasażerski, odrzutowiec 40-letnie doświadczenie w zakresie lotów w każdym zakątku świata, czy to w Afryce, Azji, Europie czy Ameryce nasi przewoźnicy wyposażeni są w najwyższej klasy sprzęt w jakość podróżować z przystępne i konkurencyjne ceny za lotniczy transport zgodnie z normami ISO masz jakieś pytania?Jeśli chcesz się dowiedzieć więcej o oferowanych przez nas lotach medycznych, zapoznaj się z naszą listą często zadawanych pytań (FAQ) .Skontaktuj się z namiCzłonkowie naszego zespołu są dostępni 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu, gotowi odpowiedzieć na każde Twoje pytanie. Możemy szybko zorganizować prywatny lot medyczny na całym świecie. Skontaktuj się z nami

Woda w kolanie to bolesna dolegliwość. Zwiększona obecność płynu stawowego w kolanie kojarzy się najczęściej z urazem sportowym. Choć zbyt intensywna aktywność fizyczna rzeczywiście może powodować odkładanie się wody w stawie kolanowym, nie jest to jedyna przyczyna tej dolegliwości. Skąd się bierze woda w kolanie i jak sobie z nią radzić? Czy jest niebezpieczna dla zdrowia? Autor: Getty Images Spis treściDlaczego staw kolanowy jest narażony na kontuzje?Woda w kolanie jako objaw chorobyJak rozpoznać wodę w kolanie?Jak pozbyć się wody w kolanie?Domowe sposoby na wodę w kolanieCzy z wodą w kolanie można trenować?Uprawiasz sport? Tak możesz zapobiec powstawaniu wody w kolanie! Dlaczego staw kolanowy jest narażony na kontuzje? Nasze kolana przenoszą największe obciążenie ze wszystkich stawów w ciele człowieka w stosunku do swojej powierzchni. Specjaliści od biomechaniki ruchu wskazują, że podczas wykonywania przysiadów, intensywnego biegu lub np. gry w tenisa siły jakie działają na kolano potrafią przekraczać ciężar osoby ćwiczącej nawet kilkunastokrotnie! Ruch stawu kolanowego pociąga za sobą przemieszczanie się wielu struktur jednocześnie. Są to przede wszystkim: mięśnie, więzadła, łąkotki, rzepka. Na co dzień te wszystkie elementy pozostają ze sobą w równowadze. Destabilizacja któregokolwiek z nich może prowadzić do naruszenia integralności stawu i powstania urazu. Jak każdy inny staw, także kolanowy otoczony jest błonami stawowymi, a jego praca jest amortyzowana przez płyn stawowy, składający się głównie z osocza, kwasu hialuronowego i lubrycyny. Staw kolanowy, ze względu na swoją skomplikowaną budowę, a także codzienną eksploatację jest szczególnie narażony na różnego rodzaju urazy i przeciążenia. Wiedzą o tym przede wszystkim osoby aktywne fizycznie. Urazy kolana dotyczą zwłaszcza sportowców, którzy uprawiają dynamiczne dyscypliny sportowe, podczas których generowane są bardzo silne przeciążenia. Dotyczy to zwłaszcza: piłkarzy, biegaczy, kolarzy, narciarzy, sportowców sztuk walki, lekkoatletów. Nadwyrężenie stawów kolanowych stosunkowo często występują także u osób borykających się z nadwagą. Dodatkowe kilogramy stanowią balast, który niepotrzebnie obciąża i tak już silnie eksploatowane stawy kolanowe. W przypadku osób otyłych kolana są nadmiernie forsowane nawet podczas zwykłych czynności jak wchodzenie po schodach, czy siadanie i wstawanie, dlatego w ich sytuacji problem staje się jeszcze bardziej palący. Zarówno u sportowców, jak i osób z nadwagą przeciążenie stawów kolanowych może skutkować pojawieniem się wody w kolanie. Woda w kolanie jako objaw choroby Opuchlizna stawów kolanowych nie zawsze musi mieć podłoże urazowe lub przeciążeniowe. Jest to także jeden z typowych objawów wielu chorób, wśród których warto wymienić: dnę moczanową (dawniej znaną jako podagra) – polega na odkładaniu się złogów kwasu moczanowego w stawach, zapalenie kości – objawia się w postaci utrzymującego się stanu zapalnego okostnej, torbiel Bakera – przejawia się jako powiększona przestrzeń w dole podkolanowym, która wypełnia się nadmiernie wydzielanym płynem stawowym. Woda w kolanie nieco rzadziej może być także objawem rozwoju guza w obrębie stawu lub choroby autoimmunologicznej - reumatoidalnego zapalenia stawów (RZS). Utrzymujący się stan podrażnienia tkanek może przerodzić się w zapalenie kaletek maziowych lub błony maziowej. Ortopedzi zwracają również uwagę, że nawarstwiające się z biegiem lat zmiany zwyrodnieniowe aparatu ruchu również mogą prowadzić do regularnego gromadzenia się wody w stawach. Jest to także problem wielu pacjentów, którzy zostali poddani zabiegom chirurgicznym stawu (obecnie w dużej mierze realizowanym już metodą artroskopową). Jak rozpoznać wodę w kolanie? Skoro wiemy, że woda w kolanie może pojawić się w związku z wieloma stanami fizjologicznymi trzeba dobrze zrozumieć, czym ona tak naprawdę jest. Z fizjologicznego punktu widzenia stan ten polega na zwiększonej obecności płynu stawowego w torebce stawowej. Jest on produkowany przez tzw. błonę maziową. Zazwyczaj wysięk jest oznaką lokalnego stanu zapalnego. Wodę w kolanie najłatwiej rozpoznać palpacyjnie. Dotykowi w okolicy kolana towarzyszy niezogniskowany ból, a tkanka już na pierwszy rzut oka wydaje się spuchnięta, jest miękka i zaczerwieniona. Jeżeli stan będzie się pogarszał, bolesność może występować bez względu na dotyk, także podczas zwykłego ruchu, jak chodzenie i kucanie, a nawet podczas siedzenia. Utrzymujący się obrzęk stawu, najbardziej widoczny w przedniej części kolana, utrudnia zginanie nogi, która w tym rejonie wydaje się sztywna. Wielu pacjentów narzeka także na uczucie niestabilności stawu, który „ucieka na boki”. Wynika to z podrażnienia wnętrza struktur stawowych, w tym mięśni i więzadeł, które nie są w stanie przyjąć dotychczasowego obciążenia. Dlatego staw wydaje się luźny i w rzeczywistości staje się bardziej podatny na kontuzje. Warto podkreślić, że woda w kolanie może, choć nie musi, być powiązana z uszkodzeniem mechanicznym struktur aparatu ruchu. W przypadku kiedy doszło do stłuczenia stawu lub mięśnia na skórze mogą pojawić się zasinienia wskutek wewnętrznego uszkodzenia niewielkich naczyń krwionośnych i krwotoku, który z czasem ustąpi. Jeżeli jednak opuchliźnie towarzyszy silny ból, należy natychmiast skonsultować uraz z ortopedą. W takiej sytuacji nie można wykluczyć uszkodzenia torebki stawowej. Jak pozbyć się wody w kolanie? Jeżeli po przeprowadzeniu kompletu badań diagnostycznych, obejmujących RTG, USG i MRI lekarzowi udało się ustalić, że w wyniku urazu lub przeciążenia nie doszło do trwałego uszkodzenia tkanki łącznej, najczęściej nie ma powodu do obaw. W sytuacji gdy uraz nie był poważny i podrażnienie tkanek minie szybko, niewielka ilość mazi stawowej może wchłonąć się samoczynnie. Problem pojawia się w przypadku utrzymującego się stanu zapalnego, ponieważ wtedy zazwyczaj konieczna okazuje się punkcja stawu. To zabieg polegający na mechanicznym ściągnięciu nadmiaru płynu stawowego wykonywany w znieczuleniu miejscowym. Jeżeli cierpisz na zaburzenia krzepliwości krwi i przyjmujesz specjalistyczne leki, koniecznie uprzedź o tym fakcie lekarza przed zabiegiem. Niska krzepliwość stanowi przeciwwskazanie do punkcji! Medycy zalecają doraźne stosowanie leków z grupy NLPZ w celu zredukowania dolegliwości bólowych i zmniejszania opuchlizny. Zazwyczaj ta kuracja idzie w parze z aplikacją maści rozgrzewających. Popularne preparaty dostępne w aptekach zawierają takie składniki aktywne jak: kwas salicylowy – wykazuje silne działanie przeciwzapalne, kamforę – przyczynia się do zmniejszenia dolegliwości bólowych poprzez osłabienie wrażliwości zakończeń nerwowych, terpentynę – stosowana na skórę zwiększa ukrwienie danego obszaru i redukuje odczuwany ból, olejek eukaliptusowy – zmniejsza obrzęk i stymuluje regenerację tkanek, diklofenak – uniwersalny NLPZ o kompleksowym działaniu przeciwzapalnym, przeciwgorączkowym i przeciwbólowym. Pamiętaj, aby zawsze stosować się do wytycznych zamieszczonych na ulotce. Nawet maści rozgrzewające stosowane w nadmiarze mogą wywołać podrażnienie skóry. Przy ciężkich chorobach przewlekłych, w zależności od ich etiologii, stosuje się także terapię za pomocą glikokortykosteroidów zbliżonych do tych, które aplikowane są w przypadku chorób reumatologicznych. Substancje takie jak Prednizon, czy Metyloprednizolon (w formie bursztynianu i octanu) stosuje się przede wszystkim do łagodzenia objawów RZS i innych chorób reumatycznych. To bardzo silne substancje o działaniu uderzeniowym, których stosowanie należy bezwzględnie skonsultować z lekarzem, ponieważ niosą ze sobą występowanie wielu efektów ubocznych. Domowe sposoby na wodę w kolanie Jeżeli wody w kolanie nie gromadzi się dużo i nie czujesz, aby twój stan zdrowia drastycznie się pogarszał, możesz spróbować wdrożyć domowe metody leczenia. Przede wszystkim w wolnych chwilach stosuj metodę elewacji. Polega ona na uniesieniu urażonej kończyny powyżej linii biodra i trzymania jej w odciążeniu. Dzięki temu tkanki mogą odpocząć, a z nogi odpływają płynu ustrojowe. Innym sposobem jest stosowanie kompresów z woreczków wypełnionych lodem. Tego typu okłady dobrze jest aplikować na 10-15 minut kilka razy dziennie. Wreszcie w przypadku szybko narastającego obrzęku możesz założyć opaskę uciskową, która przyspieszy zejście opuchlizny. Niedocenianym sposobem stosowanym przez dziesiątki lat jest przykładanie okładów z rozbitych i schłodzonych liści kapusty. Należy obłożyć nimi miejsce, w którym doszło do urazu, a następnie owinąć folią oraz bandażem i zostawić na noc. Sok zawarty w liściach zawiera substancje chemiczne o silnym działaniu przeciwzapalnym jak antocyjany i L-glutamina. Pamiętaj, że żadna terapia domowa nie zastąpi konsultacji z lekarzem. W przypadku wątpliwości dotyczących pochodzenia urazu, koniecznie udaj się do przychodni w celu skonsultowania problemu. Czy z wodą w kolanie można trenować? Jeżeli w kolanie pojawił się już stan zapalny, dalsze obciążanie stawu zazwyczaj przyniesie skutki odwrotne do zamierzonego. Dlatego zaleca się regenerację poprzez odpoczynek. Po konsultacji ze specjalistą można uzupełnić ją o: masaże, hydroterapię, ćwiczenia ruchowe w asyście fizjoterapeuty, fizykoterapię (np. krioterapia, prądy TENS, pole magnetyczne). W przypadku osób otyłych konieczna może okazać się zmiana nawyków żywieniowych i stopniowa redukcja masy ciała. Jedynie przy bardzo lekkich stłuczeniach delikatny wysiłek może sprawić, że zwiększony przepływ krwi spowoduje szybszą rekonwalescencję stawu. W takiej sytuacji znacznie lepiej sprawdzą się ćwiczenia statyczne, niż dynamiczne. Warto także dodać, że chociażby minimalny ruch sprzyja zachowaniu wydajności przez układ krążenia i przeciwdziała powstawaniu mikrozakrzepów (dotyczy to zwłaszcza osób, które borykają się z chorobami mięśnia sercowego). Okres rekonwalescencji jest uzależniony od stopnia bolesności, opuchlizny i intensywności urazu. Zazwyczaj waha się od kilku dni do kilku tygodni. W tym czasie bezwzględnie należy unikać gwałtownych wysiłków jak bieganie, skakanie, a nawet szybka jazda na rowerze, ponieważ mogą one opóźnić powrót do pełnej sprawności. Uprawiasz sport? Tak możesz zapobiec powstawaniu wody w kolanie! Jeżeli na co dzień żyjesz aktywnie, a mimo to musisz sobie radzić z wodą w kolanie zastanów się, czy swoje treningi poprzedzasz odpowiednio skonstruowaną rozgrzewką. Pamiętaj, że im planowana jednostka ćwiczeń ma być cięższa, tym rozgrzewka powinna być dłuższa i staranniej przygotowywać stawy do czekających je wyzwań. Wbrew obiegowej opinii rozgrzewka w sporcie to coś znacznie więcej niż tylko przyspieszenie tętna. Ma ona na celu także wstępną adaptację aparatu ruchu do wysiłku poprzez rozruszanie stawów, ścięgien, więzadeł i mięśni, a także stymulacji wydzielania płynu stawowego. Dzięki temu stawy działają płynniej i są mniej podatne na kontuzje, a torebki stawowe robią się bardziej elastyczne. Niestety pomijanie kolan na etapie rozgrzewki to częsty błąd popełniany przez wielu biegaczy, czy piłkarzy. Wynika on z nadmiernego skupienia się na biodrach, barkach i łokciach, które – poprzez wymachy i krążenia znacznie łatwiej przygotować do wysiłku. Jeżeli w twoim kolanie wystąpiła opuchlizna, nie lekceważ tego problemu! Nawet niewielki uraz, ale nieleczony prawidłowo, może doprowadzić do powstania kontuzji. Podjęcie odpowiednich działań pozwoli maksymalnie skrócić czas powrotu do zdrowia.

Opuchlizna, to bardzo częste następstwo różnego typu urazów. Występuje często jako powikłanie po ukąszeniach owadów, po różnych urazach stawowych, stłuczeniach. Trafia się również ciężarnym, jako dolegliwość w czasie ciąży. Lista problemów związanych z występowaniem opuchlizny jest naprawdę długa. Na całe szczęście są pewne uniwersalne sposoby, które pomagają zwalczyć opuchliznę, praktycznie niezależnie od źródła jej występowania. Jako że i kobiety i mężczyźni czytający mojego bloga miewają czasem problem z opuchlizną, to postanowiłem przygotować ten artykuł, w którym przedstawiam Ci kilka sprawdzonych, skutecznych i domowych sposobów na walkę z opuchlizną. Zachęcam do lektury! Czym jest opuchlizna?Przyczyny pojawienia się opuchliznyOkłady z octu np. na opuchniętą nogęAltacet – pomaga na opuchliznęLodowe kompresy – też pomagająNie gardź kapustą!Co na opuchliznę w ciąży?Nie przechodzi? Idź do lekarza! Czym jest opuchlizna? Może to głupie, ale niekoniecznie każdy musi wiedzieć czym jest opuchlizna i z czego można ona wynikać. Posilając się definicją zamieszczoną na wikipedii mogę Ci powiedzieć, że opuchlizna jest to gromadzenie się płynu w przestrzeni pozakomórkowej i w jamach ciała. W efekcie tego zatrzymania płynu dochodzi do napuchnięcia danej przestrzeni ciała. To naukowe tere fere nie zmienia tego, że opuchlizna może pojawić się nie tylko od nadwyrężenia stawu, nie tylko wtedy, gdy jest się w ciąży, ale też po ugryzieniu komara. I każdy z nasz jakoś z tą opuchlizną próbuje sobie radzić. Zanim jednak się za to weźmie powinno się ustalić przyczynę opuchlizny. Przyczyny pojawienia się opuchlizny Jak już wspomniałem opuchlizna może pojawić się z wielu różnych powodów. Mogą być nimi: zatrzymanie wody w organizmie zwiększenie ciśnienia wewnątrz naczyń długotrwałe pozostawanie w pozycji stojącej, wtedy puchną stopy i łydki ciąża, w ciąży puchną nogi stłuczenie złamanie skręcenie ukoszenie nieprawidłowości w hormonach różne poważne choroby Zanim weźmiesz się za domowe usuwanie opuchlizny ustal więc, że występuje ona u Ciebie z powodu, który da się w domu usunąć. Jeśli jest inaczej, to koniecznie skontaktuj się z lekarzem. Okłady z octu np. na opuchniętą nogę Pierwszy sposób to domowe okłady z octu na opuchliznę np. nogi. Ocet właśnie, jest składnikiem, który mimo swojego niezbyt przyjemnego zapachu, może nam uczynić wiele dobrego. Związki octowe, pomagają na szybkie zredukowanie opuchnięcia, w szczególności przy urazach nóg oraz stłuczeniach. Jeśli chcesz usunąć opuchliznę palca przy pomocy okładu z octu to przygotuj sobie jakąś szmatkę, którą namoczysz w occie, ewentualnie możesz namoczyć watę. Następnie nawilżony octem materiał przyłóż do opuchlizny i zawiń bandażem. Dla wzmocnienia efektu nawilżony materiał możesz jeszcze owinąć folią, aby ocet nie wchłaniał się w bandaż, a w Twoją opuchniętą część ciała. Jeżeli nie chcesz stosować tradycyjnego octu, idealnym środkiem na walkę z opuchlizną, jest Altacet. Altacet – pomaga na opuchliznę Środek ten, występuje na rynku w dwóch wariantach – forma sypka, do rozpuszczenia w wodzie, w której potem namaczamy bandaże lub inne elementy, służące do zrobienia okładu. Poza tym, Altacet występuje również w formie żelu, dzięki czemu można szybko i łatwo zaaplikować go na skórę. Wówczas, nie jest konieczne robienie okładu, a działanie usuwające opuchliznę po urazach jest zauważalne już po godzinie lub dwóch, od momentu zastosowania. W mojej opinii zdecydowanie bardziej skuteczna jest pierwsza – bardziej tradycyjna metoda, jednak z uwagi na wygodę korzystania z maści coraz więcej osób decyduje się na korzystanie z tej drugiej opcji. Lodowe kompresy – też pomagają Warto też zaufać starej prostej metodzie, odnośnie okładów. Nie od dzisiaj wiadomo, że intensywne chłodzenie pozwala na skuteczne zredukowanie opuchlizny. W związku z tym, warto czasem sięgnąć po zwykłe, proste kompresy z lodem. Wystarczy po prostu wziąć trochę kostek lodu, zawinąć je w bandaż czy jakąś czystą szmatkę, a następnie obłożyć opuchniętą nogę lub inne miejsce, na którym pojawiła się opuchlizna. Początkowo, kontakt spuchniętego miejsca z zimnem nie będzie przyjemny, jednak zazwyczaj organizm bardzo szybko adaptuje się i potem nie ma już problemu z odczuwaniem dyskomfortu. Nie gardź kapustą! Może wyda Ci się to śmieszne i nieprawdopodobne, ale na opuchliznę bardzo dobrze działają okłady z kapusty. Jak je przygotować? To proste, bierzesz kapustę i urywasz z niej liście. Dla wzmocnienia efektu możesz je delikatnie rozbić, na przykład pięścią albo tłuczkiem do mięsa, ale pamiętaj – DELITKATNIE. Następnie przygotowane odpowiednio liście kapusty układasz na opuchniętym miejscu i obandażowujesz je. Uwierz, to działa, a potwierdzić może to chociażby Twoja babcia! Ja potwierdzam :D. Co na opuchliznę w ciąży? Niestety walka z opuchlizną w czasie ciąży nie jest tak łatwa jak w przypadku stłuczeń. Tak się pięknie składa, że to zupełnie naturalne, że w czasie ciąży w organizmie zatrzymuje się nadmierna ilość wody. Tak ma być i to zupełnie naturalne, że w ciąży pojawia się opuchlizna, zwłaszcza w nogach. Tutaj niestety nie mogę podać Ci magicznych metod na to, jak się jej pozbyć, ba podać nie może Ci iż żaden inny bloger parentingowy. Mogę Ci jedynie zasugerować, że najlepszym rozwiązaniem jest tutaj profilaktyka, dzięki której zminimalizuje się ryzyko pojawienia się nadmiernej opuchlizny. Aby opuchlizna w ciąży była jak najmniej uciążliwa, to ciężarna powinna unikać: długiego chodzenia i stania, zakładania nogę na nogę, noszenia butów na obcasie, chodzenia w zbyt ciasnych butach, noszenia obcisłych ubrań, gorących kąpieli, Nie przechodzi? Idź do lekarza! Jeżeli opuchlizna mimo stosowania powyższych metod nie ustępuje, należy niezwłocznie udać się do lekarza, który zdecyduje o dalszym postępowaniu. Konieczne może być podanie zastrzyków albo leków w innej formie, a czasem nawet prześwietlenie i bardziej kompleksowy proces diagnostyczny. Pamiętaj, zdrowie masz jedno i musisz o nie należycie dbać! Zignorowana dolegliwość może odezwać się w przyszłości, także zadbaj o to, aby do tego nie dopuścić. A może znasz inne sposoby na walkę z opuchlizną np. po operacji? Może zechcesz podzielić się nimi w komentarzach?

Polecamy nasz nowy kurs: Kręgosłup "za biurkiem" Ograniczenie ruchomości kolana po zabiegu jest czymś jak najbardziej naturalnym. Dlaczego? Pomimo że celem operacji jest wyleczenie dysfunkcji, zabieg jest pewnego rodzaju traumą dla stawu. W wyniku ingerencji chirurgicznej dochodzi do stanu zapalnego, obrzęku i napięcia okolicznych tkanek. Wczesne prewencja już w czasie pobytu w szpitalu ma na celu jak najszybsze uruchomienie kolana i niedopuszczenie do powstawania zrostów wewnątrzstawowych. Niestety z różnych względów, czasem nie do końca zależnych od pacjenta, dochodzi do ograniczenia ruchomości, które utrzymuje się nawet wiele miesięcy po zabiegu. Prawidłowy wyprost jest niezwykle ważny dla kolana. Nawet jego niewielkie ograniczenia rzutują na pracę stawu i utrudniają chodzenie, nie mówiąc już o aktywności sportowej. Inaczej jest w przypadku niedużego ograniczenia zgięcia, które nie ma aż tak znacznego wpływu na chód. Zatem bezpośrednio po zabiegu dbamy szczególnie o wyprost, a w przypadku pojawienia się ograniczenia staramy się jak najszybciej pracować nad jego przywróceniem. Ograniczenie wyprostu kolana bezpośrednio po zabiegu operacyjnym Każdy zabieg na stawie kolanowym powoduje ograniczenie ruchomości w kierunku zgięcia. Z wyprostem jest różnie. Jego ograniczenie może pojawić się, ale nie musi. W przypadku pacjentów, którzy przed zabiegiem bez problemu prostowali kolano, a ingerencja chirurgiczna nie była rozległa, może okazać się, że kolano będzie prostowało się już w pierwszych dobach po operacji. Jeśli jednak zauważacie, że staw ma ograniczoną ruchomość w kierunku wyprostu bezpośrednio po zabiegu, zazwyczaj nie ma powodu do obaw. Taka sytuacja zdarza się bardzo często, a wpływ na nią ma wiele czynników: Ograniczenie wyprostu najczęściej pojawi się w przypadku pacjentów, u których zabieg był rozległy, długi i obejmował kilka struktur. Ruchomość kolana po operacji zależy także od pewnych cech osobniczych. Niektórzy pacjenci mają po prostu tendencje do większych obrzęków, które będą blokowały ruchomość. Ograniczenie wyprostu po zabiegu jest zależne od wielu czynników Zaburzenie wyprostu bezpośrednio po operacji może być wynikiem ograniczeń, które występowały już przed zabiegiem. Jego pierwotną przyczyną mogło być uszkodzenie łąkotki, zmiany zwyrodnieniowe czy uraz stawu i niewłaściwe postępowanie zaraz po nim. W warunkach polskiej służby zdrowia tacy pacjenci często miesiącami funkcjonują z przykurczem. Im dłużej dana osoba funkcjonuje z ograniczeniem ruchomości, tym większe usztywnienie torebki stawowej, mięśni i powięzi. Nawet jeśli chirurg usunie bezpośrednią przyczynę ograniczenia wyprostu np. uszkodzoną łąkotkę, ruchomość kolana może nie poprawić się natychmiast po zabiegu. Taki stan rzeczy wynika z faktu, że tkanki nie odzyskują szybko elastyczności, potrzebują czasu. Co więcej, układ nerwowy przyzwyczaja się do funkcjonowania z niepełnym wyprostem, co dodatkowo utrudnia powrót funkcji stawu po zabiegu. Mówiąc obrazowo, nasz mózg dąży do ustawiania stawu w lekkim zgięciu, ponieważ taki obraz kolana ma zakodowany. Rehabilitacja jest zatem niezbędnym elementem także w postępowaniu przedoperacyjnym. Im lepszy stan kolana przed zabiegiem, tym szybszy powrót funkcji po operacji. Zauważcie, że niektórzy pacjenci mają wykonywaną operację nawet już kilka dni po urazie. Z pewnością takie postępowanie jest konieczne w przypadku złamań, które wymagają zespolenia, czy zblokowaniu stawu przez ciało wolne lub uszkodzoną łąkotkę. Coraz częściej specjaliści decydują się na szybki zabieg po urazach więzadeł np. w przypadku rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego (ACL). Ma to oczywiście swoje zalety. Zauważcie jednak, że artroskopia jest wykonywana na jeszcze obrzękniętej tkance. Z jednej strony takie działania są niezbędne, z drugiej mogą spowodować trochę większe ograniczenia ruchomości zaraz po zabiegu. Oczywiście są to kwestie przejściowe i zazwyczaj możliwe do rozpracowania w szybkim czasie. Na ograniczenie ruchomości zaraz po zabiegu wpływa także ból. Pomimo że jest on czymś naturalnym po operacji, jeśli dolegliwości są duże, kolano może naturalnie dążyć do ustawienia się w lekkim zgięciu. Jest to pozycja zmniejszająca napięcie torebki stawowej i tym samym bardziej komfortowa dla pacjenta. Osoby, które odczuwają znaczne dolegliwości bólowe, często mają problem także z wykonywaniem prostych ruchów, które zapobiegają ograniczeniom ruchomości po zabiegu. Ograniczenie wyprostu kilka miesięcy po zabiegu operacyjnym Jak już wiecie, graniczenie wyprostu zaraz po zabiegu jest czymś naturalnym. Problem pojawia się w sytuacji, gdy takie ograniczenie nie poprawia się w ciągu pierwszych tygodni po operacji. Oczywiście każdy przypadek jest inny. Niektóry sytuacje są bardzo złożone, a pacjent z góry wie, że będzie musiał wiele miesięcy pracować nad zakresem ruchu. Zatem, jeśli macie problem z wyprostem kolana, a minęło już kilka miesięcy od zabiegu, z pewnością powinniście porozmawiać ze specjalistą. Najlepiej zgłosić się do lekarza, który przeprowadzał zabieg. Co może wpłynąć na ograniczenie wyprostu kolana, które utrzymuje się tygodnie, czy nawet miesiące po zabiegu? W poprzednim rozdziale pisałam o tym, jak duży wpływ na ograniczenie wyprostu kolana po operacji ma stan stawu przed zabiegiem. Słaba ruchomość przed operacją może wpływać także na cały przebieg rehabilitacji i trudności z osiągnięciem pełnego wyprostu nawet miesiące po zabiegu. Kolejny bardzo ważny element to właściwe postępowanie zaraz po operacji. Obecnie najczęściej pacjenci przed wypisem ze szpitala dostają szereg zaleceń od lekarza lub rehabilitanta, co do postępowania po zabiegu. Takie działania mają na celu niedopuszczenie do ograniczeń ruchomości kolana, głównie wyprostu. W przypadku rekonstrukcji więzadeł, szycia łąkotki czy endoprotezy stawu kolanowego możecie zostać poproszeni o układanie kolana w wyproście i wykonywanie prostych ćwiczeń ruchowych. Niestety niektórzy pacjenci nie stosują się do zaleceń, mają dużą obawę przed ruchem po zabiegu. Nieprawidłowe postępowanie może doprowadzić do poważnych ograniczeń, które będą utrzymywały się nawet wiele miesięcy po zabiegu. W przypadku każdego zabiegu operacyjnego kolana niezbędna jest rehabilitacja. Powinniście skontaktować się ze specjalistą w ciągu pierwszego tygodnia po zabiegu i ustalić plan działania. Rehabilitant będzie w stanie ocenić ruchomość stawu i wprowadzić potrzebne działania, które zapobiegną późniejszym ograniczeniom. Niestety w naszym kraju wielu pacjentów nie ma właściwej rehabilitacji. Niektórzy trafiają na pierwszą terapię w ramach NFZ dopiero 6-8 tygodni po operacji, a zabiegi ograniczają się tylko do fizykoterapii. W przypadku pacjentów, u których dochodzi do ograniczenia wyprostu zaraz po operacji, są to działania zupełnie niewystarczające. Podstawą takiej rehabilitacji powinna być praca manualna, różnorodne techniki tkanek miękkich i dodatkowe ćwiczenia domowe. Ograniczenie wyprostu kolana może wynikać z zaburzeń ruchomości stawu rzepkowo-udowego. Zaburzenia pracy rzepki są jednym z częstszych powikłań pooperacyjnych. Każdy pacjent już w pierwszych tygodniach po zabiegu powinien mieć wykonywane mobilizacje stawu, a także techniki zwiększające elastyczność tkanek naokoło rzepki. W przeciwnym razie może dojść do ograniczeń, które będą wpływały na pracę całego kolana i możliwe zmniejszenie wyprostu. Ważną strukturą, która może ulec uszkodzeniu i powiększeniu po zabiegu, jest ciało tłuszczowe Hoffy, bezpośrednio związane z biomechaniką stawu rzepkowo-udowego. Więcej na temat jego dysfunkcji przeczytacie w moim wcześniejszym artykule. Badanie ciała tłuszczowego Hoffy Bezpośrednią przyczyną ograniczenia wyprostu wiele tygodni po zabiegu mogą być zrosty wewnątrzstawowe, które są wynikiem wszystkich wcześniej opisywanych czynników U niektórych pacjentów może rozwinąć się artrofibroza, czyli uogólnione zwłóknienia stawu. W takim przypadku obserwujemy znaczne ograniczenie ruchomości zarówno w kierunku wyprostu, jak i zgięcia, co często wymaga powtórnej artroskopii. Dodaj komentarz Może Cię zainteresować Spondyloliza- charakterystyka Słowo spondyloliza pochodzi z połączenia greckich słów spondulos (kręgosłup) i osis (defekt). Te dość groźnie brzmiąca nazwa mówi nam, że doszło do przerwania ciągłości części kręgu (tzw. części międzywyrostkowej), położonej pomiędzy dwoma wyrostkami stawowymi górnym i dolnym (rysunek poniżej). Nie jest to sytuacja rzadka. Okazuje się, że aż 6% społeczeństwa posiada pewne defekty tego… Kryptopiroluria (KPU lub HPU) to choroba, a raczej dysfunkcja organizmu, która nie jest powszechnie znana w naszym społeczeństwie. Jest to trochę zadziwiające, ponieważ dotyczy aż 10% z nas. Niestety jej symptomy są niecharakterystyczne, mogą przypominać inne powszechne choroby, co niewątpliwie utrudnia postawienie diagnozy. Ze względu na fakt, że KUP powoduje objawy natury psychologicznej, najczęściej pacjenci latami leczeni są… Chodzenie ze stopami do wewnątrz- przyczyny Wiele osób jest przekonana, że chodzenie ze stopami do wewnątrz wynika z pewnych wad w budowie stopy. Oczywiście takie sytuacje są możliwe, jednak tak naprawdę nie są częste. Zauważcie, że stopa jest końcowym elementem naszego narządu ruchu. To, jak ustawiają się nasze stopy, w dużo większym stopniu zależy od budowy naszych kolan, miednicy,… Nazywam się Ewelina Prekiel i jestem fizjoterapeutką. Moja pasją jest ortopedia i wszystko, co związane z narządem ruchu. Inspiracją do pisania artykułów są moi pacjenci, ich codzienne problemy i pytania. Staram się w przystępny sposób wyjaśnić zagadnienia medyczne, zawsze w oparciu o najnowsze doniesienia naukowe i własne doświadczenia. Moją pracę zawodową rozpoczęłam 9 lat temu. Od tego czasu specjalizuje się w ortopedii. Zajmuję się rehabilitacją po urazach i zabiegach operacyjnych, w bólach ostrych i przewlekłych narządu ruchu a także w wadach postawy. Wspólpracuję z młodymi sportowcami w zakresie prewencji i leczenia urazów. Stopa Bark Klatka piersiowa Kolano Miednica Kręgosłup Łokieć Kończyna górna Biodro Kończyna dolna Bóle stawów Z cyklu FizjoCiekawostki Menu © 2021 Fizjomind E. Prekiel. Wszystkie prawa zastrzeżone

Endoprotezoplastyka stawu kolanowego, czyli wszczepienie sztucznych struktur kolana to powszechny zabieg uwalniający pacjenta od chronicznych objawów wywołanych destrukcyjnymi procesami zachodzącymi w stawie oraz wpływający na zmianę jakości życia. Warto mieć świadomość wielu powikłań pooperacyjnych. Czym jest endoproteza kolana?Endoproteza stawu kolanowego – rodzajeRehabilitacja po endoprotezie kolanaEndoproteza stawu kolanowego – powikłania Nasze teksty zawsze konsultujemy z najlepszymi specjalistami Rehabilitacja kolana po endoprotezie rozpoczyna się w przeciągu doby od zabiegu, a całkowita rekonwalescencja po endoprotezie kolana trwa blisko 3 miesiące. Ze względu na duże zmiany anatomiczne wywołane obcym elementem w układzie ruchu, proteza może nie zostać przyjęta przez organizm. Powikłania po endoprotezie kolana mogą być niebezpieczne. W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję: Zdrowie intymne i seks, Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw z dobrym seksem, 30 saszetek 139,00 zł Odporność Bloxin Żel do nosa w sprayu, 20 ml 25,99 zł Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw z Twoim mikrobiomem, 30 saszetek 139,00 zł Odporność, Good Aging, Energia, Mama, Beauty Wimin Zestaw z myślą o dziecku, 30 saszetek 139,00 zł Odporność WIMIN Odporność, 30 kaps. 59,00 zł Czym jest endoproteza kolana? Endoproteza stawu kolanowego to implant wykonany z biomateriałów wszczepiany w miejsce zniszczonych tkanek stawowych w celu całkowitego zastąpienia lub częściowego wsparcia utraconych przez struktury kolana funkcji motorycznych. Sztuczny staw instalowany jest w przebiegu zabiegu operacyjnego, zwanego endoprotezoplastyką stawu kolanowego, który poprzez wymianę zniszczonych elementów stawu eliminuje dolegliwości bólowe oraz przywraca utracone czynności tego stawu. W zależności od kondycji strukturalnej i funkcjonalnej kolana pacjenta, endoproteza kolana dobierana jest indywidualnie spośród szerokiej gamy rodzajów sztucznych stawów kolan. Właściwa rehabilitacja po endoprotezie stawu kolanowego wprowadzana jest w przeciągu doby od zabiegu lub w miarę ustąpienia ostrej fazy pooperacyjnej, w celu możliwie szybkiego powrotu pacjenta do pełnej aktywności i ograniczenia powikłań krążeniowo-oddechowych i czynnościowych układu ruchu wynikających z unieruchomienia. Wcześniej prowadzone jest postępowanie przygotowawcze pacjenta. Endoproteza stawu kolanowego – rodzaje Rodzaje endoprotez stawu kolanowego można podzielić: ze względu na zakres wymiany stawu na: endoprotezę totalną (całkowitą) – oznaczającą wymianę całej powierzchni stawowej kości udowej, piszczelowej i często rzepki; endoprotezę jednoprzedziałową – wymianę najbardziej zniszczonej powierzchni stawu po jednej stronie kolana; ze względu na sposób mocowania protezy na: endoprotezę bezcementową – mocowaną bezpośrednio w kości; endoprotezę cementową – mocowaną za pomocą kostnego cementu; endoprotezę hybrydową – kiedy jeden element mocowany jest przy użyciu cementu, a drugi metodą bezcementową; ze względu na stopień wiązania elementu piszczelowo-udowego na: endoprotezę niezwiązaną, endoprotezę półzwiązaną, endoprotezę zawiasową. Zobacz także Rehabilitacja po endoprotezie kolana Endoproteza stawu kolanowego u osób starszych to powszechny zabieg usprawniający, dlatego przy ustalaniu programu rehabilitacji należy brać pod uwagę nie tylko kondycję kolana i typowy ból kolana po endoprotezie, ale też występujące w wieku starszym choroby towarzyszące. Rehabilitacja rozpoczyna się jeszcze przed zabiegiem i polega na zwiększeniu siły, zakresu ruchu, nauki chodzenia o kulach i wykonywaniu czynności samoobsługi po operacji. Właściwa rehabilitacja po endoprotezoplastyce stawu kolanowego rozpoczyna się w pierwszym tygodniu po operacji. Wówczas pacjent wykonuje ćwiczenia po endoprotezie kolana, napięcia izometryczne mięśni kończyny operowanej, ćwiczenia bierne, często przy pomocy automatycznej szyny CPM i ćwiczenia czynne pozostałych części ciała. Szczególną uwagę zwraca się na rehabilitację oddechową i wczesną pionizację podzieloną na etapy w zależności od kondycji pacjenta. Faza obciążania kończyny zależy od rodzaju endoprotezy kolana oraz reakcji organizmu na wysiłek, np. endoproteza połowicza stawu kolanowego rokuje lepiej i wywołuje mniej powikłań niż totalna. W okresie całkowitej pionizacji poleca się dwie kule łokciowe do 5–6 tygodni i ćwiczenia rozciągające, szczególnie mięśni kulszowo-goleniowych oraz siłowe kończyn dolnych. Po 7 tygodniach wprowadza się ćwiczenia z oporem, trening chodu z jedną kulą łokciową, a po opanowaniu równowagi i odbudowaniu siły mięśni nóg odrzuca się kule. Rehabilitację ruchową urozmaica się z każdym tygodniem o stopień i różnorodność wysiłku fizycznego. Indywidualne zalecenia po endoprotezie stawu kolanowego ustala fizjoterapeuta w oparciu o postępy rehabilitacji i aktualną kondycję zdrowotną. Endoproteza stawu kolanowego – powikłania Operacja endoprotezy kolana wiąże się również z ryzykiem wystąpienia powikłań, do których należą opuchlizna po operacji endoprotezy kolana, ból po endoprotezie kolana, obluzowanie endoprotezy stawu kolanowego, zakażenia i bakteryjne infekcje ogólnoustrojowe, zwichnięcie endoprotezy, czyli wzajemne przemieszczenie się elementów protezy, złamania okołoprotezowe, chroniczne dolegliwości bólowe, zakrzepica żył głębokich, zatorowość płucna, uszkodzenia naczyń krwionośnych i nerwów, uszkodzenia elementów aparatu ruchu kolana, np. rzepki trzonów kości, bliznowce skóry, reakcje alergiczne na składniki endoprotezy czy składu chemicznego znieczulenia. Najnowsze w naszym serwisie Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Agata Oleszkiewicz Jako czynny fizjoterapeuta mam już wieloletnie doświadczenie w pracy z dziećmi, dorosłymi i osobami starszymi. Obecnie jestem specjalistą ds rehabilitacji i oligofrenopedagogiem w branży terapii zajęciowej. Zobacz profil Podoba Ci się ten artykuł? Powiązane tematy: Polecamy

Zdrowe zakupy Operacja wszczepienia endoprotezy stawu kolanowego (inaczej artroplastyka, aloplastyka, endoprotezoplastyka) słusznie uważana jest za istny cud współczesnej medycyny. Podobnie jak zabieg wymiany stawu biodrowego, operacja ta stanowi ostateczne wyjście dla osób, u których ból i ograniczony zakres ruchów uniemożliwiają normalne funkcjonowanie. Według badań zaprezentowanych w 2006 r. podczas Amerykańskiej Akademii Chirurgii Ortopedycznej artroplastyka kolana stała się tak powszechna i popularna, że w ciągu najbliższych 20 lat liczba wykonywanych rocznie operacji ma wzrosnąć o 673%. Co zamiast operacji Zmodyfikuj dietę i sprawdź, czy masz jakieś niewykryte alergie bądź nietolerancje pokarmowe. Obecnie poznajemy coraz więcej powiązań między kondycją jelit a stanem zapalnym w obrębie stawów. Rozważ terapię komórkami macierzystymi. Ta coraz popularniejsza metoda polega na wyodrębnieniu komórek macierzystych pacjenta i hodowaniu ich w laboratorium, aż będą gotowe do wstrzyknięcia ich do uszkodzonego kolana. Doktor Chris Centeno z przodującej w tej dziedzinie Centeno Schultz Clinic radzi, by decydować się na terapię wykorzystującą mezenchymalne komórki macierzyste, które uważa się za najlepsze, gdyż już wcześniej są one nastawione na przemianę w kości, mięśnie, ścięgna czy więzadła. Ponadto komórki takie łatwo pobiera się ze szpiku kostnego, a na dodatek potrafią bardzo szybko się rozmnażać, co czyni je idealnym narzędziem do naprawy owych tkanek. Istnieją też przesłanki wskazujące na to, że mezenchymalne komórki macierzyste chronią przed uszkodzeniami tkanek wynikłymi z toczącego się stanu zapalnego oraz są w stanie modulować odpowiedź immunologiczną organizmu10. Nie lekceważ glukozaminy i chondroityny. Glukozamina, podstawowy materiał budulcowy proteoglikanów, zbudowana jest z dużych cząsteczek obecnych w tkance chrzęstnej, które sprawiają, że jest ona elastyczna. Poprzez zatrzymywanie wody w macierzy tkanki łącznej glukozamina podtrzymuje nawilżenie stawu oraz jego giętkość. Z kolei chondroityna pomaga utrzymać płynność stawu oraz spowalnia jego zużycie, wspierając jednocześnie regenerację. Jak wykazał przegląd 54 prób na niemal 16 500 pacjentach, glukozamina i chondroityna - zarówno podawane razem, jak i osobno - zauważalnie poprawiły funkcjonalność stawu oraz znacząco rozszerzyły szparę stawową kolana, zwężoną uprzednio przez chorobę zwyrodnieniową11. Chondroityna może również redukować utratę tkanki chrzęstnej12. Wypróbuj akupunkturę jako terapię bólu. Gdy duńscy lekarze przyjrzeli się pacjentom regularnie stosującym akupunkturę, którzy mieli przejść operację ze względu na zaawansowaną chorobę zwyrodnieniową stawów, okazało się, że w większości przypadków terapia ta powtarzana raz w miesiącu zmniejszała ból nawet o 80% oraz znacząco zwiększała zakres ruchu stawu kolanowego13. Efekt ten jeszcze się wzmacnia, gdy akupunkturę łączy się z jadem pszczelim aplikowanym bezpośrednio na miejsce wkłucia igły: 4 tygodnie takiej terapii u pacjentów ze zwyrodnieniem stawu kolanowego dały lepsze rezultaty w łagodzeniu bólu niż tradycyjna akupunktura14. Przyjmuj suplementy kolagenu oraz MSM. W toku badań laboratoryjnych okazało się, że kolagen hydrolizowany przyspiesza syntezę kolagenu w tkance chrzęstnej15, natomiast trwające 12 tygodni badanie na pacjentach z chorobą zwyrodnieniową stawów wykazało, iż 3 g metylosiarczanu metanu (MSM) 2 razy dziennie pomaga zwalczać ból i zwiększać funkcjonalność stawów16. Przyjrzyj się terapii elektromagnetycznej. Generatory pulsacyjnego pola elektromagnetycznego są wyjątkowo obiecującym rozwiązaniem dla pacjentów cierpiących z powodu przewlekłego bólu. Mają postać niewielkich urządzeń, które można łatwo założyć na nogę i użytkować praktycznie bez przerwy, albo też potężnych maszyn przeznaczonych do użytku kilka razy w ciągu dnia. Oba te warianty z pewnością pomogą pacjentom ze zwyrodnieniowym zapaleniem stawów17. Pulsacyjne pole elektromagnetyczne wywołuje wyraźne zmiany fizjologiczne, których istnienie jest już rozlegle udokumentowane. Do zmian tych zaliczamy zwiększenie poziomu glikozaminoglikanów, czyli głównych składników tkanki łącznej, oraz ograniczenie stanu zapalnego18. Kolejną obiecującą metodą terapii jest stymulacja elektryczna transczaszkowa. Ma ona przynosić zmiany w budowie określonych związków chemicznych mózgu, takich jak serotonina i norepinefryna, co skutkuje zmniejszeniem chronicznego bólu. Pewne rodzaje elektrycznej stymulacji mózgu mogą eliminować skoki fal mózgowych, które nierzadko towarzyszą napadom bólu19. Podczas zabiegu chirurg usuwa uszkodzoną tkankę chrzęstną oraz niewielkie fragmenty kości tworzące staw. Następnie na ich miejsce wstawia sztuczny staw z metalu i polietylenu i mocuje go za pomocą kleju kostnego (tzw. cementu). Jeśli po operacji nie wystąpią komplikacje, pacjent spędza w szpitalu mniej więcej 5 dni, po czym przez miesiąc wraca do zdrowia w domowym zaciszu. Do normalnej aktywności powrócić może z kolei w ciągu 2-3 miesięcy. Wyniki oficjalnych badań wyraźnie wskazują, że zabieg wszczepienia sztucznego stawu kolanowego odznacza się bardzo wysoką skutecznością, albowiem aż 95% endoprotez cementowych nie przynosi komplikacji przez co najmniej 10 lat. Jak wykazał przegląd 130 badań przeprowadzony przez Indiana University School of Medicine, 89% zabiegów artroplastyki przynosi pożądane korzyści przez średni okres 4 lat, zaś większość protez funkcjonuje prawidłowo przez co najmniej 10 lat1. Jednak ten spektakularny wynik odnosi się tylko do tych protez, które się "przyjęły", nie bierze zaś pod uwagę problemów, które mogą wiązać się z operacją. Zanim zdecydujesz się na endoprotezoplastykę, zapoznaj się z następującymi czynnikami. Być może wcale jej nie potrzebujesz Możliwe, że obiecujące statystyki zachęcają lekarzy do przeprowadzania tej supernowoczesnej operacji nawet wtedy, gdy wcale nie jest ona konieczna. Jak wykazało niedawne badanie, do ok. 1/3 zabiegów wszczepienia endoprotezy u pacjentów z zapaleniem stawów w ogóle nie powinno było dojść. Po przeanalizowaniu 205 przypadków całkowitej aloplastyki stawu kolanowego badacze z amerykańskiego Virginia Commonwealth University twierdzą, że tylko 44% operacji ma uzasadnienie2. Co gorsza, w 22% przypadków potrzeba operacji uznana została przez lekarzy za "nierozstrzygniętą", natomiast w 34% wręcz za "nieadekwatną". Sugeruje to, że ponad połowa zabiegów najprawdopodobniej w ogóle nie była konieczna2. Co roku w samych Stanach Zjednoczonych wykonuje się 600 tys. operacji wszczepienia endoprotezy stawu kolanowego, więc jeśli powyższe szacunki są trafne, nawet 200 tys. zabiegów może być niepotrzebne. Poważne komplikacje zdarzają się częściej niż podają statystyki Przegląd wykonany przez badaczy na Indiana University wykazał, że aż 18% opublikowanych badań opisuje wystąpienie powikłań pooperacyjnych. Wśród nich znajdują się zakażenia powierzchniowe i głębokie miejsca operowanego, zatorowość płucna, zakrzepica żył głębokich oraz uszkodzenia nerwów kończyny. Operacja może nieść ryzyko zgonu Badacze z Indiany odnotowali, że w ciągu roku śmiercią kończy się 1,5% operacji, zatem spośród niemal 100 tys. pacjentów w okresie pierwszych 4 lat po operacji każdego roku zmarło 148 osób, co daje łączną liczbę 600 zgonów. O ile nie jesteś w zaawansowanym wieku, endoproteza się zużyje Badanie z Indiany pokazało również, że w niemal 1 na 25 przypadków - a więc u 375 pacjentów - zaszła konieczność powtórzenia zabiegu, tj. wymiany endoprotezy na nową. Dochodziło do tego po mniej niż 4 latach. W rzeczywistości sztuczny staw starcza na nie więcej niż 10 lat, kiedy to trzeba go usunąć i wszczepić kolejną protezę. Operacja taka jest o wiele bardziej niebezpieczna, ponieważ niesie ze sobą konieczność usunięcia większego fragmentu kości oraz powstałą poprzednio tkankę bliznowatą, co ogranicza z kolei skuteczność zabiegu. Dlatego jeżeli 60. urodziny dopiero przed Tobą, najprawdopodobniej czeka Cię jeszcze kilka "poprawek". Sztuczne stawy często się obluzowują Jak zademonstrował wykonany w Finlandii przegląd 33 badań, obluzowanie się endoprotezy to główna przyczyna przeprowadzania kolejnych operacji, a jednocześnie najczęściej występujące powikłanie. Kolejnym problemem naświetlonym w przeglądzie okazały się zaś zakażenia bakteryjne3. Jeżeli druga proteza się nie przyjmie, nie ma innych opcji. Jak donoszą badacze z Czech, "operacje ponownej implantacji po tym, gdy pierwsza endoproteza się nie przyjęła, przyniosły jak dotąd wątpliwe rezultaty"4. Musisz liczyć się z ryzykiem wielu innych powikłań Istnieje ryzyko, co prawda niewielkie, że uszkodzeniu ulegnie nerw bądź tętnica, dojdzie do trwałego urazu stopy bądź, w najgorszym przypadku, do amputacji kończyny. Komplikacje mogą oznaczać, że pacjent pozostanie w szpitalu przez dłuższy czas albo będzie musiał poddać się kolejnym zabiegom. Technologia endoprotez wciąż czeka na udoskonalenie Od lat 80. usiłowano odkryć metodę wszczepiania endoprotezy kolana w bardziej naturalny sposób, tj. za pomocą metalowych mocowań bądź siatki. Jednak te "niecementowe, porowate", sztuczne stawy wciąż nie są tak skuteczne, jak protezy mocowane klejem kostnym. W toku pewnego badania okazało się, że u 96 pacjentów po 108 zabiegach artroplastyki 1/5 operacji zakończyła się niepowodzeniem ze względu na kłopoty z piszczelowym komponentem protezy. Po 7 latach ponad połowa implantów wymagała wymiany5. Do innych powikłań zaliczamy utratę krwi (znacznie wyższą niż w przypadku protez cementowych), obluzowanie metalowych elementów oraz zwiększone ryzyko zapadania się komponentu piszczelowego, co może prowadzić do obluzowania endoprotezy6. Niektórzy naukowcy odnotowali jednak mniej utrudnień związanych ze stosowaniem najnowocześniejszej technologii przy użyciu niecementowej siatki porowatej. Siatka ta to biomateriał imitujący żywą tkankę kostną, który ma być odpowiedzią na problem obluzowywania się protez7. Jednak gdy niezależna grupa badawcza Cochrane Collaboration przeprowadziła analizę porównawczą badań nad endoprotezami cementowymi oraz niecementowymi "hybrydami", okazało się, że choć oba rodzaje protez w ciągu 2 lat ulegały poluzowaniu i przemieszczaniu się, protezom cementowym zdarzało się to częściej8. Kolano nigdy nie będzie takie jak dawniej Chociaż operacja ta może przynieść ulgę i pozwolić na normalne poruszanie się - jeśli oczywiście zakończy się powodzeniem - lekarze przyznają, że żaden sztuczny twór nie zastąpi prawdziwej, żywej tkanki chrzęstnej tworzącej staw. Sugeruje to, że pacjenci cierpiący na przewlekły ból związany z zapaleniem stawów (czy to reumatoidalnym, czy zwyrodnieniowym) powinni zdecydować się na artroplastykę dopiero wtedy, gdy zawiodą nieinwazyjne metody leczenia. Podsumowując: operacja może pomóc osobom starszym odzyskać mobilność wówczas, gdy jedyną alternatywą jest wózek inwalidzki. Pozostałym pacjentom operacji opłaca się jednak wypróbować wszystkie dostępne sposoby leczenia, aby tylko uniknąć "pójścia pod nóż", gdyż w naprawdę wielu przypadkach skuteczność operacji okazuje się porównywalna do placebo. Uzdrawiające myśli Warto zapoznać się z dorobkiem dr. Bruce’a Moseley’a, eksperta w dziedzinie ortopedii z Baylor College of Medicine w amerykańskim mieście Houston w Teksasie. Podzielił on 180 pacjentów z zaawansowanym zwyrodnieniowym zapaleniem stawu kolanowego na 3 grupy. Pierwsza z nich przeszła zabieg płukania stawu i usunięcia uszkodzonej tkanki chrzęstnej kolana poprzez umieszczenie w stawie rurki, do której naprzemiennie podaje się i odsysa wodę. U drugiej grupy staw oczyszczono chirurgicznie, zaś trzecia przeszła operację "na niby": pacjentów przygotowano do zabiegu, wprowadzono w stan znieczulenia ogólnego i przewieziono na salę operacyjną, gdzie chirurg wykonał na skórze nacięcie, lecz wcale nie operował. Pacjentom nie powiedziano, które zabiegi u nich przeprowadzono. W ciągu następnych 2 lat członkowie wszystkich 3 grup informowali o pewnym zwiększeniu mobilności stawu i zmniejszeniu bólu. W istocie pacjenci z grupy placebo zauważyli nawet lepsze rezultaty niż osoby po prawdziwych operacjach. Sam fakt, że pacjenci spodziewali się pozytywnych efektów, zainicjował w ich organizmach proces leczniczy. To nie ingerencja chirurga, tylko oczekiwanie na skuteczną operację przyniosło tak silne mentalne postanowienie uleczenia, że zaistniała realna poprawa stanu zdrowia9. Lynne McTaggart Bibliografia JAMA, 1994; 271: 1349-57 Arthritis Rheumatol, 2014; 66: 2134-43 nt Orthop, 2004; 28: 78-81 Acta Chir Orthop Traumatol Cech, 2005; 72: 6-15 J Bone Joint Surg Am, 1991; 73: 848-57 Clin Orthop Relat Res, 1991; 267: 128-36 Clin Orthop Relat Res, 2013; 471: 3543-53 Cochrane Database Syst Rev, 2012; 10: CD006193 N Engl J Med, 2002; 347: 81-8 Arthritis Rheum, 2007; 56: 1175-86; Best Pract Res Clin Rheumatol, 2008; 22: 269-84 Sci Rep, 2015; 5: 16827 Arthritis Rheumatol, 2015; 67 Suppl 10: 1-4046 (p 1243) Acta Anaesthesiol Scand, 1992; 36: 519-25 Am J Chin Med, 2001; 29: 187-99 Cell Tissue Res, 2003; 311: 393-9 Osteoarthritis Cartilage, 2006; 14: 286-94 Cochrane Database Syst Rev, 2002; 1: CD003523 Biomed Pharmacother, 2005; 59: 388-94 NeuroRehabilitation, 2000; 14: 85-94

Endoproteza kolana – rehabilitacja, wskazania i powikłaniaDecyzja o operacji niejednokrotnie stanowi ostateczność dla pacjenta. Większość interwencji chirurgicznych pozwala na pełne rozwiązanie problemu. Ale okres pooperacyjny stanowi mniejsze bądź większe wyzwanie dla pacjenta w trakcie powrotu do pełnej aktywności. Wówczas znaczącą rolę odgrywa fizjoterapia, która jak w przypadku zabiegu endoprotezoplastyki stawu kolanowego umożliwia odpowiednie odtworzenie utraconych możliwości funkcjonalnych. Endoproteza kolana – przekonaj się jakie są wskazania do wszczepienia endoprotezy, jakie są rodzaje implantów oraz poznaj zasady pooperacyjnej jest endoproteza kolana?Endoproteza kolana jest implantem przygotowanym z przyjaznych dla organizmów biomateriałów (odpowiednio zaprojektowane tworzywa plastikowe i metalowe). Można go określić mianem częściowego lub całkowitego zastąpienia uszkodzonych bądź całkowicie zniszczonych elementów stawu kolanowego. Proteza zostaje wszczepiona na drodze zabiegu chirurgicznego, który określa się mianem endoprotezoplastyki. Wprowadzenie implantu ma na celu wypełnienie brakujących ubytków w budowie strukturalnej stawu kolanowego, przywrócenie jego prawidłowego stopnia funkcjonalności oraz zadbanie o właściwy poziom stabilizacji podczas ruchu i w spoczynku. Istnieje wiele wskazań do wykorzystania korzyści płynących ze stosowania endoprotez. Zwłaszcza gdy mowa o tak złożonym i istotnym wygląda zabieg endoprotezoplastyki?Operacja polegająca na wszczepieniu implantu do stawu kolanowego zwykle trwa około 2 godzin i odbywa się pod ogólnym lub rdzeniowym znieczuleniem. Dzięki temu cały zabieg przebiega bezboleśnie dla pacjenta. Kolano zostaje otworzone od części przedniej, a (mniej lub bardziej) zmienione patologicznie elementy strukturalne zostają usunięte. W pierwszym etapie zabiegu endoprotezoplastyki wykorzystuje się staw próbny, który pozwala na określenie możliwości ruchowych operowanego kolana, a także wprowadzenie ewentualnych poprawek przed zakończeniem operacji. Po dobraniu odpowiedniego rozmiaru i uzyskaniu właściwej mobilności w stawie kolanowym następuje zamocowanie ostatecznej wersji implantu. Po zaprotezowaniu kolana wprowadzane są dreny, które pozwolą odprowadzić nadmiar krwi i ograniczyć ryzyko rozwoju stanu zapalnego. Staw po operacji zostaje zaszyty, a pacjent jak najszybciej rozpoczyna proces po endoprotezoplastyce kolanaZabieg wszczepienia implantu do stawu kolanowego wiąże się z ryzykiem rozwoju pewnych powikłań, które mogą w mniejszym bądź większym stopniu wydłużyć proces regeneracji ustroju po operacji oraz wpłynąć na efektywność procesu odbudowy utraconych możliwości ruchowych. Do najczęstszych powikłań i niepożądanych następstw po wprowadzeniu endoprotezy kolana zalicza się bądź większe dolegliwości bólowe w miejscu zabiegowych i rozwój opuchlizny w obrębie endoprotezy stawu kolanowego,obluzowanie lub zwichnięcie endoprotezy,problemy o charakterze krążeniowym np. zakrzepica żył głębokich, uszkodzenia naczyń krwionośnych, zatorowość płucna,blizna pooperacyjna na skórze, która może wpłynąć na ograniczenie mobilności i elastyczności struktur stawowych,współtowarzyszące uszkodzenie innych elementów stawu kolanowegoniepożądane reakcje alergiczne organizmu na części tworzące endoprotezę lub składniki środka endoprotez stawu kolanowegoMnogość przypadków w jakich ma zastosowanie endoproteza kolana wymaga dużej różnorodności w zakresie zaopatrzenia pacjentów. Obecnie wyróżnia się trzy podstawowe kryteria podziału implantów:1. Zakres zmian patologicznych/wymiany stawu:Endoproteza całkowita (totalna) – wymiana całej powierzchni stawowej kości udowej, piszczelowej i rzepkiEndoproteza częściowa (jednoprzedziałowa) – wymiana najmocniej uszkodzonej powierzchni stawowej po jednej ze stron stawu kolanowego2. Sposób mocowania protezy:Endoproteza bezcementowa – mocowanie bezpośrednio w kościEndoproteza cementowa – mocowanie pośrednio w kości za pomocą cementu kostnegoEndoproteza hybrydowa – jeden z elementów mocowany jest bezpośrednio w kości, a drugi przy wykorzystaniu cementu kostnego3. Stopień wiązania elementu piszczelowo-udowego:Implanty niezwiązaneImplanty półzwiązaneImplanty zawiasoweEndoproteza kolana – wskazania do zabieguW jakich sytuacjach należy zdecydować się na endoprotezoplastykę stawu kolanowego? Przede wszystkim, gdy dotychczasowe leczenie zachowawcze nie przynosi pożądanych efektów, a proces zwyrodnieniowy ulega postępowi i powoduje dalsze szkody dla organizmu. Przed wszczepieniem endoprotezy warto w pierwszej kolejności pomyśleć o zabiegu artroskopowym. Jest to zabieg, który w niezbyt obciążający sposób może doprowadzić do naprawy uszkodzonych chrząstek stawowych lub łąkotek kolana. W bardziej zaawansowanych przypadkach, gdy ból i ograniczenie ruchomości upośledzają codzienne funkcjonowanie pacjenta, decyzja o chirurgicznej wymianie nieprawidłowo działających struktur i zastąpienie ich nowymi elementami stanowi niejednokrotnie najlepsze wyjście dla pacjenta i jedyny sposób na przywrócenie pełnej po endoprotezoplastyce stawu kolanowegoPo wszczepieniu endoprotezy w staw kolanowy rozpoczyna się proces rehabilitacji. Początkowo jest to fizjoterapia ambulatoryjna, która jest realizowana przy użyciu automatycznych szyn CPM i ćwiczeń biernych. Proste aktywności pozwalają na wstępne przygotowanie operowanego stawu kolanowego na dalszą rehabilitację. Zdaniem specjalistów taka rehabilitacja trwa średnio około 3 miesięce do uzyskania pełnego i wyjściowego poziomu rehabilitacja pooperacyjna jest ukierunkowana na odbudowę siły mięśniowej i mobilności struktur, które są bezpośrednio związane z funkcjonalnością kolana. Ćwiczenia w początkowym etapie należy ukierunkować na mięśnie dwu- i czworogłowego uda, które powinny być realizowane w pozycjach odciążających operowany staw (np. leżenie i siedzenie). W kolejnym etapie terapeuci rozpoczynają z pacjentem pierwsze treningi chodu wraz z wchodzeniem i schodzeniem po schodach. Często zaleca się wprowadzenie ćwiczeń sensomotorycznych czy dodatkowych technik terapeutycznych (np. suche igłowanie), które wspomagają odbudowę czucia powierzchownego i głębokiego obszaru zabiegowego, a co za tym idzie szybszą odnowę prawidłowej funkcji biegiem czasu fizjoterapeuci zaczynają zwiększać poziom trudności i złożoności realizowanych ćwiczeń. Ćwiczenia mogą być stopniowo wykonywane w pozycjach stojących (pozwalając na równoczesny trening obciążenia operowanego stawu kolanowego). Trening chodu zostaje z czasem uzupełniony o jazdę na rowerku stacjonarnym. Przez cały proces rehabilitacji należy zapobiegać przed rozwojem niepożądanych powikłań, zwłaszcza obrzęku i silnych dolegliwości powyższy problem dotyczy także Ciebie, skontaktuj się z nami telefonicznie pod numerem 12 342 81 80 bądź wyślij e-maila na adres info@ Centrum rehabilitacji i terapii Open Medical tworzą wysoko wyspecjalizowani lekarze, którzy nie tylko posiadają ogromną wiedzę i lata doświadczenia, a także dbają o ciepłą atmosferę. Dołącz do grona zadowolonych pacjentów Open Medical i zacznij żyć pełnią życia!

Uszkodzenie więzadła krzyżowego przedniego kolana (ACL) występuje bardzo często. Oznaką dysfunkcji jest niestabilność („uciekanie”) kolana. Brak więzadła może, ale nie zawsze musi dawać objawy dysfunkcji stawu kolanowego, zwłaszcza kiedy osoba prowadzi umiarkowany tryb życia. ACL jest więzadłem, które przy całkowitym zerwaniu, nie jest w stanie się zregenerować. Całkowite zerwanie więzadła zazwyczaj prowadzi do zabiegu operacyjnego, które polega na jego rekonstrukcji. Zabieg operacyjny bezwzględnie przeprowadzany jest u sportowców oraz osób aktywnych fizycznie, u których wymagana jest pełna stabilność kolana. Decyzję o zabiegu (rekonstrukcji więzadła ACL) podejmuje się w oparciu o kilka czynników:– wiek pacjenta – stopień uszkodzenia więzadła – poziom aktywności fizycznej pacjenta – stan funkcjonalny kolana – niestabilność kolana (niepewność, luz w kolanie, uczucie uciekania) Zabieg Rekonstrukcja ACL jest zabiegiem planowym i jest to okres od 6 tygodni do 4 miesięcy od urazu. Po urazie skrętnym istotne jest, aby wygoić uszkodzenia okołostawowe (więzadła poboczne, torebkę stawową). Najczęściej w pierwszym okresie po skręceniu kolana zalecany jest stabilizator stawu kolanowego. Stabilizator zazwyczaj zalecany jest na okres 6 tygodni, choć już od 2 tygodnia rozpoczyna się rehabilitację. Rehabilitacja ma na celu zapobieganie przykurczom stawu i zanikom mięśniowym. Przykurcz zgięciowy – czyli brak wyprostu kolana – może być przeciwwskazaniem do rekonstrukcji ACL. Często gdy po urazie kolana mamy krwiak wewnątrzstawowy czy uszkodzenia łąkotek to zabieg rekonstrukcji jest poprzedzony artroskopią kolana, której celem jest usunięcie krwiaka lub naprawienie uszkodzeń łękotek. Rehabilitacja zabiegu rekonstrukcji ACL – (3 etapy) Etap pierwszy to praca z obrzękiem, bólem, z krwiakiem. Działania ograniczają się do schładzania kolana i ćwiczeń izometrycznych. Pacjent chodzi o kulach w stabilizatorze stawu kolanowego zablokowanym bez ruchu w wyproście. Okres ten trwa około dwóch tygodni. 0-3 tyg rehabilitacja obejmuje pracę nad zakresem ruchomości w stawie, ograniczeniem obrzęku i podtrzymaniem siły mięśniowej, mobilizacją rzepki, pielęgnacją i mobilizacją blizn pooperacyjnych, W 3-4 tygodniu nie powinno się przekraczać kąta zgięcia 90°, gdyż może to spowodować rozciągnięcie przeszczepu więzadła. Obrzęk w stawie może być problemem w osiągnięciu pełnego wyprostu. Etap drugi polega na specjalistycznej rehabilitacji w celu poprawy zakresu ruchu i przeciwdziałaniu zanikom mięśniowym. 5-9 tyg. rehabilitacja czynnościowa, ćwiczenia wzmacniające mięśnie kończyn dolnych. Ćwiczenia z wykorzystaniem lub bez oporu zewnętrznego. Ćwiczenia stabilizacyjne, równoważne. Istotny jest dobór ćwiczeń, intensywność, poziom trudności do umiejętności i etapu rehabilitacji. Etap trzeci to pogłębianie czucia głębokiego i poprawa stabilizacji czynnej mięśniowej. Tylko prawidłowo przeprowadzona rehabilitacja w trzecim etapie jest w stanie uchronić pacjenta przed powtórnym urazem. 3-4 miesiąc to czas, który potrzebny jest do powrotu pacjenta do aktywności fizycznej, aktywności sportowej takiej jak bieganie, regularna jazda na rowerze, pływanie, ćwiczenia na siłowni. Każda aktywność wprowadzana jest etapami, stopniowo po odpowiednim treningu ze względu na to by więzadła nie przeciążyć. 5-8 miesiąc to czas kiedy powinniśmy uzyskać pełna sprawność i nie czuć różnicy nawet w najcięższych ćwiczeniach. Jest to jeszcze zbyt wczesny okres aby w pełni i bezpiecznie wrócić do uprawiania sportu na maksymalnych obciążeniach. Całkowita przebudowa przeszczepu trwa około 12-tu miesięcy. Dopiero po tym czasie więzadło będzie przygotowane do przenoszenia najcięższych obciążeń. Czas rehabilitacji jest długi a rehabilitacja jest zróżnicowana w zależności od typu operacji, czasu gojenia i indywidualnych możliwości pacjenta. W poszczególnych etapach rehabilitacji pacjent jest narażony na różne powikłania. Przechodząc rehabilitację pod kontrolą fizjoterapeuty można zapobiec powikłaniom tj.: rozciągnięcie przeszczepu, ponowne zerwanie ACL, lateralizacja rzepki, przykurcze mięśniowe, powstanie zrostów śródstawowych, zaburzenia balansu siły w określonych grupach mięśniowych. Wszystkie etapy rehabilitacji powinny być wykonywane pod nadzorem specjalisty fizjoterapeuty. Na naszej stronie celowo nie pokazujemy ćwiczeń ze względu na to, że rehabilitacja jest precyzyjna i musi być dostosowana indywidualnie do pacjenta. Często w internecie można znaleźć ogólne ćwiczenia, wskazówki rehabilitacyjne, itp. Należy pamiętać, że postępowanie na własna rękę bez specjalistycznej rehabilitacji jest niebezpieczne i często kończy się trwałym ubytkiem zdrowotnym.

Fot: Von Schonertagen / Woda w kolanie objawia się występowaniem płynu w torebce stawowej kolana lub poza nią. Istnieje wiele domowych sposobów, by sobie z nią poradzić. Może jednak się okazać, że jej leczenie bez pomocy lekarza będzie bezskuteczne. Czasem jej przyczyną jest dna moczanowa. Woda w kolanie jest najczęściej objawem uszkodzenia ważnych struktur w obrębie stawu kolanowego. Związany z tym obrzęk narasta powoli lub pojawia się nagle w rozwiniętej formie. Obrzęk może występować i znikać. Jeżeli jest trwały, to zazwyczaj oznacza to szczególnie poważne uszkodzenia. Nieleczona woda w kolanie bardzo ogranicza ruchomość stawu. Brak dokładnej diagnozy może też spowodować, że niezauważone zostaną bardziej niebezpieczne schorzenia, których woda w kolanie jest objawem. Woda w kolanie – objawy Najbardziej charakterystycznym objawem wody w kolanie jest obrzęk, który występuje wokół stawu kolanowego i powiększa jego zarys. Jest on spowodowany gromadzeniem się płynu w torebce stawowej lub poza nią. Oprócz tego pojawia się też silny ból, który może wzmagać się podczas zginania kolana. Prostowanie i zginanie stawu może być utrudnione ze względu na jego zesztywnienie. Jeżeli przyczyną jest uszkodzenie tkanki chrzęstnej w kolanie lub więzadła, można odnieść wrażenie, że staw jest niestabilny. Bardzo często słychać też „strzelanie” w kolanie. Czasami zdarza się zaczerwienienie kolana, czemu towarzyszy rozgrzanie stawu. Jedną z funkcji gromadzącego się płynu jest właśnie schładzanie kolana. Z filmu poniżej dowiecie się czym jest chondromalacja rzepki (kolana): Zobacz film: Chondromalacja rzepki (kolana). Źródło: 36,6 Woda w kolanie – przyczyny Woda w kolanie nie występuje samoistnie. Jest ona skutkiem urazu lub choroby. Od przyczyny, jaka powoduje pojawienie się płynu, zależy, czy będzie on znajdował się w środku torebki stawowej czy poza nią. Na schorzenie to szczególnie narażeni są zawodowi sportowcy i osoby amatorsko uprawiające takie dyscypliny, jak narciarstwo, tenis czy piłka nożna. Osoby te są bowiem szczególnie narażone na urazy. Mogą się one jednak zdarzyć także tym, którzy nie zajmują się sportem. Ich przyczynami mogą być potknięcia, upadki i stłuczenia kolan. Woda w kolanie, która pojawia się na skutek urazu, może zbierać się wewnątrz torebki stawowej. Przyczyną wody w kolanie mogą też być choroby stawu i inne schorzenia. Płyn zbiera się przy nich wewnątrz torebki stawowej. Jedną z takich chorób jest zapalenie stawów, podczas którego ograniczona zostaje ruchomość kolana. Objawia się ono także bólem kolana. Pozostałe choroby, przy których może wystąpić woda w kolanie: zapalenie kości charakteryzujące się postępującą degradacją tkanki kostnej, torbiele i guzy, nowotwory, zapalenie kaletki maziowej, dna moczanowa. Czasami zdarza się, że woda w kolanie jest powikłaniem po wykonanej artroskopii. Jeżeli obrzęk utrzymuje się przez kilka tygodni, należy ponownie wybrać się do lekarza. Ryzyko wystąpienia wody w kolanie dotyka także osób z nadwagą i otyłością. Wynika to ze stałego ucisku dużej masy na stawy kolanowe, a w efekcie przeciążenia, co może prowadzić do stanu zapalnego. Gromadzenie się płynu w kolanie może też mieć związek z alergiami, chorobami zwyrodnieniowymi stawów związanych z wiekiem oraz wynikać z czynników genetycznych. Woda w kolanie – leczenie Co zrobić, gdy podejrzewa się wodę w kolanie? By ją zdiagnozować, konieczne jest wykonanie badania radiologicznego (RTG) lub USG. Aby pozbyć się wody w kolanie, najczęściej stosuje się punkcję stawu kolanowego. Polega ona na nakłuciu obrzęku i odciągnięciu płynu strzykawką. Zazwyczaj zabieg nie jest zbyt bolesny, choć czasem potrzebne jest znieczulenie skóry i torebki stawowej. Po wykonaniu punkcji dalsze leczenie szpitalne zazwyczaj nie jest konieczne. Lekarz może jednak zadecydować o przesłaniu próbki płynu do badań laboratoryjnych, jeżeli podejrzewa infekcję lub dnę moczanową. Woda w kolanie – domowe sposoby Woda w kolanie sama raczej nie zejdzie, ale nie zawsze konieczna jest wizyta u lekarza. Czasami, by się jej pozbyć, wystarczają domowe sposoby. Przede wszystkim należy złagodzić dolegliwości poprzez odpowiednie ułożenie nogi. Należy ją położyć tak, by kolano znajdowało się powyżej biodra. Na wodę w kolanie zalecane są zimne okłady, które przykłada się do bolącego stawu co 10–15 minut na 20 minut. Można też założyć elastyczną opaskę, co ustabilizuje kolano i zapobiegnie dalszym urazom. Tradycyjnymi sposobami na wodę w kolanie są też okłady z liści kapusty. By je przygotować, liście należy roztłuc tłuczkiem i ogrzać. Następnie nakłada się je na kolano i obwiązuje bandażem, żeby dobrze się trzymały. Najlepiej zakładać je na noc. Zamiast liści kapusty, można też zrobić kompres z surowych ziemniaków, przygotowując je w taki sam sposób. Pomóc mogą też okłady z octu. Okłady należy zakładać tak długo, aż dolegliwości ustąpią. Na czym polega schorzenie nazywane kolanem skoczka? Odpowiedź na filmie: Zobacz film: Kolano skoczka - co to jest? Źródło: 36,6

Specjaliści szacują, że tylko 40% zmian zwyrodnieniowych związanych jest z wiekiem, reszta schorzeń to skutek nadmiernego obciążenia i urazów. Co możesz zrobić, żeby usprawnić kolana? Czy operacja jest jedynym sposobem?Czym jest zwyrodnienie kolana?Zwyrodnienie stawu kolanowego to nic innego, jak degradacja chrząstki stawowej, która pokrywa powierzchnię kości i odpowiada za amortyzację i prawidłową ruchomość stawu. W wyniku jej zużywania dochodzi do zwiększenia tarcia w stawie i nasilonej ścieralności oraz zmiany składu płynu maziowego. Prowadzi to do zaburzenia ruchomości stawu, sztywności, obrzęku i bólu. Jest to choroba nieodwracalna, ale właściwa diagnoza i odpowiednia rehabilitacja pozwalają zatrzymać jej sprzyja rozwojowi zwyrodnienia?urazy – mogą prowadzić do uszkodzenia chrząstki, wiązadeł, czy łękotki. Szczególnie niebezpieczne są te niedoleczone,choroby ogólnoustrojowe – przede wszystkim choroby reumatyczne oraz choroby tarczycy,choroby zakaźne – głównie borelioza i chlamydioza,nadwaga i otyłość – spowodowana nieprawidłowym stylem życia i zaniedbaniem prawidłowych nawyków żywieniowych,ciężka praca fizyczna i sporty wyczynowe – prowadzą do nadwyrężenia układu ruchowegoCharakterystyczne objawyZwyrodnienie stawu kolanowego na początkowym etapie może nie dawać żadnych objawów. Zmiany spowodowane stylem życia lub nadmiernym przeciążeniem rozwijają się bardzo powoli. Odczuwalne objawy pojawiają się dopiero wtedy, gdy zmiany są już bardzo rozległe. Ponieważ degeneracji ulega chrząstka stawowa, która niestety nie jest unerwiona, często człowiek jest nieświadomy zmian zachodzących w kolanie i stopnia uszkodzeń. Pacjenci mogą doświadczać niektórych lub wszystkich z wymienionych objawów, ich zakres i nasilenie mogą się zmieniać od łagodnego do ciężkiego:ból lub uczucie zgrzytania podczas ruchu (charakterystyczne są tzw. bóle startowe, pojawiające się na początku ruchu po dłuższym unieruchomieniu),a niekiedy bóle pojawiają się także w spoczynku, nawet w czasie snu,sztywność po okresach spoczynku,obrzęk stawów,pogorszenie czynności lub zmniejszenie zakresu leczyć zwyrodnienie stawu kolanowego i uchronić się przed operacją?Ta choroba jest podstępna. Niby odczuwa się dyskomfort, słychać strzelanie podczas ruchu kolanem, ale wydaje się, że to nic. Do lekarza idzie się dopiero, gdy pojawi się ból… Wtedy okazuje się, że zmiany są już daleko posunięte. Co wtedy robić?Leczenie zależy od stopnia i rodzaju uszkodzenia stawu. Jeżeli stopień zaawansowania nie jest wielki i struktury okołostawowe ( więzadła) są w prawidłowym stanie, masz następujące opcje i zadania:Unormowanie wagi ciała – jeżeli masz problem z nadwagą to musisz pamiętać, że zrzucenie kilku kilogramów zmniejsza nawet do 30% ryzyko wystąpienia zwyrodnienia. W przypadku, gdy już cierpisz na zwyrodnienie, pozbycie się nadwagi jest wielkim odciążeniem. Warto zadbać o odpowiednią dietę oraz odpowiednią dawkę aktywności fizycznej, która wzmocni stawy i zadba o odpowiednią ruchomość. Leczenie zachowawcze – w zależności jaki mechanizm działania na kolana chcesz wykorzystać, możesz wybrać: – niesteroidowe leki przeciwzapalne, które będą pomocne w przypadku objawów bólowych. Możemy stosować je w postaci doustnych preparatów, miejscowych żeli lub kremów, a także domięśniowych zastrzyków, – leki wspomagające regenerację chrząstki stawowej – mogą one zahamować postęp degeneracji chrząstki, ale niestety nie cofną już istniejących zmian, – wiskosuplementacja to metoda polegająca na podawaniu kwasu hialuronowego prosto do stawu. Wpływa na poprawę jakości i składu płynu stawowego – zwiększa jego lepkość i elastyczność. Stawy odzyskują odpowiednie odżywienie i nawilżenie, a co za tym idzie, odpowiedni poślizg i amortyzację w czasie ruchu, – rehabilitacja – daje bardzo dobre efekty przy niewielkich zmianach. Poprzez odpowiednie ćwiczenia czy fizykoterapię (laser, prądy, ultradźwięki) można uzyskać fantastyczne efekty. Kolana odzyskują odpowiednią ruchomość, zmniejsza się w nich stan zapalny i poprawia stawu – operacjaSą sytuacje, w których niestety pomocny jest wyłącznie zabieg operacyjny. Jest wiele metod operacyjnych. Gdy uszkodzenie jest niewielkie stosuje się metody małoinwazyjne, które polegają na oczyszczeniu stawu z uszkodzonych fragmentów. Czasem wystarczy operacyjnie zmienić kąt ustawienia kości tworzących staw, aby ból zniknął na kilkanaście lat. Dla osób z dużymi zmianami zwyrodnieniowymi często jedynym ratunkiem jest wstawienie protezy. Podczas tego zabiegu struktury stawowe zostają zastąpione elementami metalowymi i plastikowymi – w zależności od nasilenia zmian wymieniane są fragmenty lub cały staw kolanowy. Bez operacji nie obędzie się również w przypadku zwyrodnienia stawu kolanowego spowodowanego zerwaniem więzadeł oraz pęknięciem lub rozerwaniem łąkotki.

Przejmującą opowieść o operacji korekcyjnej stóp, z niezbędnymi wówczas gipsami, podaje Erich Maria Remarque w powieści „Na zachodzie bez zmian”. Od tamtych czasów minął wiek, pojawiły się nowe leki, antybiotyki, a metody operacyjne, znieczulenie czy usprawnianie modyfikowano i modernizowano wielokrotnie. Niemniej pewne poglądy czy mity nadal istnieją w świadomości. Świadczy o tym wiele rozmów z pacjentami zgłaszającymi się z problemem paluchów koślawych. Obawy dotyczą szczególnie bólu pooperacyjnego i ryzyka operacji czy nawrotu; pojawiają się także wątpliwości odnośnie konieczności operacji. Odpowiedzi na najczęstsze pytania opracował dr n med. Cezary Michalak. Co to są haluksy? – Największy, pierwszy palec stopy czyli PALUCH, nazywa się po łacinie HALLUX, dlatego potoczna nazwa jest myląca – jego istnienie to oczywiście norma. Dopiero odchylenie ku bokowi większe niż 15 stopni stanowi chorobę, którą określa się jako PALUCH KOŚLAWY, czyli HALLUX VALGUS. Zdeformowany staw śródstopno-palcowy palucha jest drażniony przez obuwie, pojawia się i powiększa wyrośl kostna na głowie I kości śródstopia, dołączają się stany zapalne, ból, ograniczenie ruchomości w stawie, który z czasem często ulega zniszczeniu. Z reguły pojawiają się wtórne deformacje innych palców, bolesnemu spłaszczeniu ulega przodostopie. Zmianie ulega schemat chodu, pojawiają się dolegliwości w innych okolicach układu ruchu. Czy haluksy są dziedziczne? – Tło wady jest polietiologiczne, co oznacza, że nie ma jednej przyczyny haluksów; najczęstsze przyczyny to predyspozycje genetyczne – obserwuje się ich występowanie rodzinne, poza tym sprzyja im płeć żeńska, przeciążanie przodostopi, stopy płaskie, przykurcz ścięgna Achillesa, wrodzona wiotkość więzadłowa – czyli tzw. słabe stawy, otyłość, choroby reumatyczne. Czy haluksy występują u mężczyzn? – Tak, ale około 80-90% pacjentów operowanych z powodu paluchów koślawych to kobiety. Ocenia się, że deformacja występuje u około 30% kobiet i 13% mężczyzn w wieku podeszłym. Czy haluksy powodowane są przez złe obuwie? – Ocenia się, że buty z uniesioną piętą i z wąskimi nosami muszą mieć wpływ na ich powstawanie. Czy haluksy zawsze bolą? – Ból jest odczuciem subiektywnym i zdarza się, że pacjenci ze sporą nawet deformacją nie podają dolegliwości, mimo że kształt stopy w oczywisty sposób uniemożliwia noszenie zwykłego obuwia. Wypiera się ból np. z lęku przed operacją. Unika się dolegliwości poprzez zmniejszenie aktywności sportowej czy w ogóle ruchowej, ograniczenie chodzenia, zmianę stylu życia, zaakceptowanie pewnych ograniczeń, rezygnację z ulubionego obuwia – stwierdzono np., że kobiety w starszym wieku nabywają buty z szerszymi nosami i na niższym obcasie, niż panie w wieku 20 – 39 lat. Gdy haluksy nie bolą, trzeba się nimi przejmować? – Tak. Nawet, gdy deformacja jest niebolesna, powinno się ją obserwować i okresowo kontrolować, gdyż zwykle pogarsza się z czasem. Dołączają się tu objawy odległe, np. w niektórych dolegliwościach kolana, to zmiana schematu chodu, spowodowana paluchem koślawym, jest ich realną przyczyną, co pokazuje dopiero wnikliwe badanie ortopedyczne. Co się stanie, gdy haluksów nie zoperujemy? – Może dojść do nieodwracalnego zniszczenia stawu śródstopno-palcowego pierwszego, wtedy operacje prostujące paluch nie mają już sensu; na tym etapie zwykle konieczne jest usztywnienie operacyjne stawu bądź zastąpienie go endoprotezą. Oczywiście, im większa jest deformacja, im rozleglejsza jest operacja, tym ból pooperacyjny i obrzęki są większe, a rekonwalescencja dłuższa. Należy przestrzec przed odwlekaniem decyzji o zabiegu – zbyt często podczas operacji stwierdza się zaawansowane zmiany stawu, co może powodować jego dolegliwości w przyszłości. Czy można pozbyć się haluksów wykonując ćwiczenia? – Nie. Rehabilitacja ma znaczenie w okresie pooperacyjnym, a także przedoperacyjnym, gdy chcemy przygotować przykurczone tkanki do ich łatwiejszego skorygowania, ale przy ewidentnej deformacji kostnej, jedynie zabieg operacyjny jest skuteczną metodą leczenia. Czy warto stosować szyny na noc, czyli tak zwane ortezy? – Ortezy stosuje się w doleczaniu pooperacyjnym. Jednak stosowanie specjalnych separatorów czy szyn, niezależnie na noc czy na dzień, nie może spowodować wyleczenia deformacji, czyli zmiany ustawienia kości palucha na stałe, chociaż może doraźnie złagodzić ból czy spowolnić powstawanie zniekształcenia. Podobnie nieskuteczne są wszelkie metody zachowawcze, takie jak farmakoterapia (leki – maści, tabletki, smarowanie jodyną), ćwiczenia, wkładki, zabiegi fizykalne. UWAGA – w Internecie znajdziemy oszukańcze oferty dość drogich szyn – a poniżej liczne, niestety nieprawdziwe, opinie „zadowolonych pacjentów”. Czy metody tzw medycyny naturalnej są skuteczne na haluksy? – Metody tzw. medycyny alternatywnej ( okadzanie specjalnym cygarem (!), okłady z sera zmieszanego z solą itp.), są bezwartościowe dla osiągnięcia trwałej korekcji deformacji koślawej palucha. Z uwagi na odwlekanie wdrożenia prawidłowego postępowania są szkodliwe. Czy można polecać leczenie operacyjne paluchów koślawych? – Tak, gdyż jest to jedyna metoda, za pomocą której można pozbyć się na stałe zniekształcenia. Czy operacja jest bolesna? – Jak po każdym zabiegu operacyjnym, występuje ból, który zwykle mija po 1-2 dniach od operacji, leki i postępowanie przeciwbólowe są efektywne. Czy istnieje pora roku, kiedy najlepiej operować haluksy? – Każda pora roku ma zalety i wady. Jak się wydaje, chłodne okresy są korzystniejsze – stopy mniej brzękną – dlatego wiosna i jesień wydają się najlepsze. Lato ma tę zaletę, że lekko się ubieramy, ale w upale obrzęki są częstsze, w zimie znowu chłód jest korzystny, ale wyjście z domu w bucie pooperacyjnym jest kłopotliwe. Jaka metoda operacyjna jest najlepsza? – Nie ma jednej metody, którą można by zaopatrzyć każde zniekształcenie palucha; zależy to od stopnia deformacji. Co to są metody bezgipsowe? – Po przecięciu kości i jej prawidłowym nastawieniu, musi być ona zespolona, np. śrubami, wówczas unieruchomienie gipsowe nie jest konieczne. Nowoczesne metody pozwalają na szybkie uruchomienie; stare metody, gdy kości podtrzymywał gips bądź drut, nie dawały takiej możliwości. Niekiedy, mimo że nie jest to konieczne, zakładamy po operacji szynę, dla jej efektu przeciwbólowego i ochronnego. Czy dobry wynik operacji na haluksy jest trwały? – Tak. Nawroty zniekształcenia mogą jednak wystąpić, najczęściej, gdy haluksy spowodowane są chorobą przewlekłą. Jak długo po operacji nie wolno chodzić? – Następnego dnia po operacji można chodzić w odciążającym bucie, jednak może to być najwyżej krótki dystans, nie wolno stawać na przedniej części stopy, samochód wolno prowadzić po ok. 6 tygodniach. Ile zwolnienia potrzebuję po operacji haluksów? – Zwykle proponuje się chorym około 3-4 tygodni zwolnienia. O ile praca wymaga stania czy chodzenia – lepiej zakładać 3 miesiące. O ile praca może być wykonywana z domu, to powrócić do niej daje się niekiedy po tygodniu, bo tu ograniczeniem jest ból, ale to kwestia bardzo indywidualna. Należy uwzględnić sposób dojazdu do pracy: długie dojście do przystanku czy potem do miejsca pracy, zatłoczona komunikacja miejska – to nie jest propozycja dla pacjenta we wczesnym okresie pooperacyjnym. Czy po operacji będę mogła nosić szpilki? Buty na obcasie wymuszają spore zgięcie grzbietowe w stawach śródstopno-palcowych i przeciążają przodostopie, więc nie są zalecane; ich noszenie powinno być jednak możliwe (okazjonalnie i na niezbyt wysokim obcasie) Czy operacja na haluksy jest bezpieczna? Zabieg uważa się za bezpieczny, chociaż zawsze istnieje ryzyko powikłań, tak jak przy każdej operacji; ból, obrzęki, ograniczenie ruchomości w operowanym stawie mają charakter przemijający a ich nasilenie zależy od zaawansowania zmian. Operacja jest bardziej ryzykowna u chorych z cukrzycą, gdyż zwiększone jest ryzyko infekcji. Po operacji konieczne jest usprawnianie, dlatego niezbędna jest współpraca z chorym i możliwość wykonywania zaleconych zabiegów.

To niewątpliwie najstarsza metoda leczenia przewlekłej choroby żylnej. Zabieg operacyjny najczęściej przeprowadza się w znieczuleniu przewodowym bądź w ogólnym, jednak istnieje możliwość zastosowania znieczulenia miejscowego. To jedyny zabieg, w którym nie ma ograniczeń co do wielkości żył, jakie można usunąć. Klasyczny zabieg operacyjny polega na usunięciu niewydolnej żyły odpiszczelowej lub odstrzałkowej, a następnie żylaków, oraz zlokalizowaniu perforatorów i przerwaniu ich ciągłości. Technika operacyjna usuwania niewydolnych dużych pni żylnych została po raz pierwszy zastosowana w 1905 r. przez Williama Wayne’a Babcocka i stosuje się ja nadal. Przebieg zabiegu Na początku zabiegu wykonuje się nacięcie w pachwinie, gdzie żyła odpiszczelowa uchodzi (wpada) do żył głębokich. Naczynie się przecina i podwiązuje koniec od strony żył głębokich. Następnie wykonuje się drugie nacięcie skóry ponad żyłą (w zależności od rozległości zmian: albo w okolicy kolana, albo w okolicy kostki). Do żyły wprowadza się długą metalową sondę i za jej pomocą wyciąga się żyłę (czynność tę określa się mianem strippingu). Żylaki w metodzie klasycznej usuwa się z drobnych nacięć skóry z użyciem specjalnych haczyków i szczypczyków. Rany po zabiegu zszywa się lub zamyka za pomocą plastrów (stripów). Po zabiegu na kończynę zakłada się opatrunek uciskowy (pończocha). Pacjent jest wypisywany ze szpitala w dniu zabiegu lub w dniu następnym. Postępowanie po zabiegu Zazwyczaj zaleca się utrzymanie opatrunku przez tydzień po zabiegu, do momentu usunięcia szwów. W tym czasie chory może się normalnie poruszać, jednak powinien unikać długotrwałego siedzenia z opuszczonymi nogami bądź stania. Następnie pacjent zgłasza się na kontrolę, w czasie której usuwa się szwy skórne i zmienia opatrunek. Zaleca się noszenie opaski elastycznej bądź pończochy nawet przez kilka miesięcy po zabiegu. Sprzyja to prawidłowemu gojeniu, wchłanianiu się krwiaków i do pewnego stopnia chroni przed nawrotami choroby. Pełną sprawność chorzy uzyskują zazwyczaj po okresie 2–4 tygodni - taki jest też czas zalecanego pobytu na zwolnieniu lekarskim. Skuteczność operacyjnego leczenia żylaków Metoda chirurgiczna jest skuteczna, jednak dość inwazyjna. W miejscu usuniętej metodą strippingu żyły często powstaje krwiak. Z uwagi na liczne rany istnieje ryzyko infekcji, szczególnie groźne w przypadku rany w pachwinie. Mechaniczne usuwanie naczyń wiąże się z możliwością uszkodzenia gałęzi nerwów skórnych, co prowadzi do przejściowych lub stałych zaburzeń czucia na pewnych obszarach kończyny. W miejscach nacięć skóry pozostają niewielkie blizny. Nie można też zapomnieć o potencjalnych powikłaniach znieczulenia. Do rzadkich, ale poważnych, powikłań należy zakrzepica żył głębokich oraz wtórna zatorowość płucna. Niestety, jak wspomniano, metoda chirurgiczna nie daje 100% zabezpieczenia przed nawrotem choroby w przyszłości. Mamy bowiem do czynienia z postępem samej choroby: degeneracji może ulec inne naczynie, a w jego dorzeczu powstaną nowe żylaki, nieobecne podczas operacji. Co zaskakujące, organizm posiada również zdolność odtworzenia żylaków w miejscu poprzednio usuniętych naczyń. Takie nawrotowe żylaki są bardzo trudne do leczenia, a każda kolejna operacja niesie ze sobą większe ryzyko powikłań. Na szczęście nawrotowe żylaki można zazwyczaj z powodzeniem leczyć mniej inwazyjnymi metodami, szczególnie jeśli leczenie rozpocznie się na wczesnym etapie. Przeciwwskazania do operacji Przeciwwskazaniami do operacji klasycznej są ciężkie stany chorobowe, podeszły wiek, według wielu chirurgów nie powinno się operować chorego bezpośrednio po przebytej zakrzepicy żylaków, a także z czynnym owrzodzeniem na kończynie. Do niedawna przeciwwskazaniem do operacji była niewydolność żył układu głębokiego (np. na skutek przebytej zakrzepicy), jednak ta teoria uległa ostatnio zmianie. Badania wykazały, że usunięcie uszkodzonych żył powierzchownych, przy zachowanych drożnych żyłach głębokich może znacząco poprawić przepływ żylny w kończynie (z 2 chorób zostaje jedna). Pewną modyfikacją metody operacyjnej jest tzw. miniflebektomia - procedura wykonywana najczęściej w znieczuleniu miejscowym. Za jej pomocą usuwa się drobne żyłki i żylaki z bardzo niewielkich nacięć lub wręcz nakłuć skóry. Jest to metoda alternatywna do zabiegu skleroterapii, pozwalająca uzyskać efekt szybciej i bez ryzyka powstania przebarwień. Istotny dla wielu chorych jest fakt, że klasyczna metoda operacji żylaków jako jedyna jest refundowana przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Wszystkie inne metody leczenia są niestety pełnopłatne.

Torbiel, zwana inaczej cystą, to patologiczna przestrzeń wypełniona płynem lub treścią galaretowatą. Może pojawić się w organizmie niemal w każdym miejscu, ale najczęściej spotykane są torbiele jajnika, piersi i nerek. Będąc w stanie spoczynku, torbiel zwykle nie daje objawów, nie zagraża pobliskim tkankom ani ogólnemu zdrowiu. Jednak zmiany te wymagają stałej kontroli, a w razie konieczności podjęcia odpowiedniego leczenia. Co to jest torbiel? Nazwa torbiel pochodzi od greckiego słowa kystis, które oznacza jamę lub pęcherz zamknięty ze wszystkich stron. Torbiel, inaczej cysta, to struktura składająca się z jednej lub większej liczby komór wypełnionych płynem zawierającym komórki stanu zapalnego, erytrocyty oraz komórki nowotworowe. Cysty mogą występować zarówno na zewnątrz organizmu: twarzy, szyi, stopach czy nadgarstkach jak i wewnątrz narządów i gruczołów. Proces tworzenia się cysty jest długi i powolny. Torbiel może pojawić się u osób w każdym wieku i przybierać rozmiary od niewielkich, kilkumilimetrowych tworów, które zazwyczaj nie wywołują objawów, do wielokrotnie większych, stanowiących ryzyko zagrożenia zdrowia. Większość torbieli to zmiany łagodne, nie będące przyczyną chorób nowotworowych. Torbiele dzieli się na dwa rodzaje: torbiele proste, czyli prawdziwe, wytworzone i otoczone nabłonkiem, tzn. tkanką specjalnie produkowaną na potrzeby nowo powstałego tworu. Przyczyną ich powstawania jest niedrożność przewodów wyprowadzających gruczołów danego narządu. torbiele rzekome, zbudowane i otoczone tkanką inną niż nabłonkowa. Do ich powstania mogą przyczyniać się zaburzenia w krążeniu krwi (wylewy krwawe lub niedokrwienne) martwica i stany zapalne. Przyczyny powstawania torbieli Przyczyny powstawania torbieli uzależnione są od miejsca ich lokalizacji. Torbiele wrodzone mogą pojawiać się w wyniku predyspozycji genetycznych, uwarunkowań anatomicznych i fizjologicznych oraz patologii rozwojowych. Na rozwój torbieli nabytych mają wpływ czynniki zapalne i mechaniczne takie jak urazy i przeciążenia, najczęściej w okolicy stawów i kości. Przyczyną powstawania cyst są również infekcje patogenami. Gdzie występują torbiele? Torbiele mogą występować praktycznie w każdym miejscu organizmu. Najczęściej umiejscowione są w obrębie narządów miąższowych (wątrobie, trzustce, nerkach), ale też na tarczycy, jajnikach, szyszynce, piersiach i w mózgu (torbiel pajęczynówkowa). Do cyst zlokalizowanych w obrębie narządów rodnych kobiety należą torbiel Nabotha i torbiel gruczołu Bartholina. U mężczyzn pojawiają się torbiele nasieniowe najądrza oraz jąder. Wyróżnia się też torbiele twarzy, głowy i szyi (torbiel korzeniowa), torbiele szczęki i jamy ustnej (torbiel zastoinowa błony śluzowej), torbiele pleców (torbiel włosowa) oraz torbiele ścięgien i torebek stawowych (torbiel galaretowata, torbiel Bakera). Cysty mogą występować pojedynczo lub w większej liczbie, jest to tzw. torbielowatość lub wielotorbielowatość. Torbiel – objawy Objawy torbieli zależą przede wszystkim od miejsca lokalizacji cysty i wielkości zmiany. Rozwijająca się torbiel nie daje objawów, dopóki nie ingeruje w strukturę i pracę narządu, stanowiącego dla niej swoistą bazę. Torbiel jajnika czy nerki, jeśli są zmianami łagodnymi, zwykle przebiegają bezobjawowo. Jeśli dojdzie do wzrostu torbieli, wśród najczęstszych objawów obserwuje się: Dolegliwości bólowe. Jeśli torbiel rozwija się wewnątrz jamy brzusznej lub czaszki, gdzie przestrzeń jej rozwoju jest znacznie ograniczona, pojawia się ból w okolicy narządu w wyniku ucisku torbieli na jego tkanki. Przykładowo w przypadku torbieli jajnika silny ból odczuwany jest w dolnej części brzucha lub miednicy, może nasilać się podczas poruszania się. Natomiast torbiele nerek mogą powodować ból pleców. Obrzęk. Torbiel Bakera powoduje opuchnięcie i napięcie stawu kolanowego, a jeśli jest wystarczająco dużych rozmiarów, może prowadzić do obrzęku nogi i stopy. Torbiele gruczołu Bartholina mogą powodować nawracający, delikatny obrzęk po obu stronach wejścia do pochwy. Gorączka i dreszcze. Symptomy te wskazują na toczący się w torbieli proces zapalny, lub perforację cysty. Objawy skórne. Torbiele zlokalizowane na powierzchni skóry zazwyczaj wolno rosną i są bezbolesne. Jeśli dojdzie do stanu zapalnego lub pęknięcia cysty może wystąpić zaczerwienienie, obrzęk i tkliwość. Torbiel na jajniku Torbiele jajnika to guzki, które zwykle pojawiają się w okresie przedmenopauzalnym jako skutek zaburzeń hormonalnych. W prawidłowym cyklu menstruacyjnym kobiety jajeczko dojrzewa w pęcherzyku Graafa, a po jego pęknięciu dostaje się do jajowodu. Zaburzenie procesu pęknięcia pęcherzyka powoduje jego wzrost i wypełnienie płynem surowiczym, w wyniku czego tworzy się torbiel. Torbiele jajnika dzieli się na: Czynnościowe: powstają w trakcie cyklu miesiączkowego i zwykle znikają samoistnie. Jeśli torbiel nie zaniknie w danym cyklu i rośnie dalej, uniemożliwia dojrzewanie komórek jajowych, co może być przyczyną niepłodności. Endometrialne, zwane „torbielami czekoladowymi”, zawierają krew miesiączkową. Tworzą się w przebiegu endometriozy – choroby w której błona śluzowa macicy wszczepia się do innych narzadów. Pęknięcie torbieli jajnika może doprowadzić do obfitego krwawienia. Potworniaki (torbiele skórzaste): występują zarówno na jajnikach jak i jądrach. Są nowotworem niezłośliwym, charakteryzującym się występowaniem we wnętrzu tworów skóry, np. włosów, gruczołów łojowych czy paznokci. Torbielakogruczolaki: stanową około 20 proc. wszystkich przypadków torbieli, są wypełnione przejrzystym, słomkowym płynem. Torbiel jajnika może mieć charakter łagodny (torbiel krwotoczna) lub złośliwy (rak jajnika). Małe torbiele zwykle nie dają objawów, natomiast te o dużych rozmiarach (np. 5-centymetrowa torbiel jajnika ) mogą powodować: Ból oraz uczucie rozpierania w okolicy podbrzusza, Zaburzenia cyklu miesiączkowego, problemy z zajściem w ciążę, Wzdęcie i powiększenie obwodu brzucha, Częste parcie na mocz, Nieswoiste objawy ze strony przewodu pokarmowego, Krwawienie z dróg rodnych poza miesiączką. Obserwacja za pomocą regularnego badania USG to główne postępowanie w przypadku prostych cyst jajnika. Leczenie podejmuje się, kiedy torbiele utrzymują się przez dłuższy czas oraz gdy się powiększają, ponieważ może to doprowadzić do powikłań, takich jak skręt jajnika lub pęknięcie cysty. Zwykle cysty jajnika usuwa się laparoskopowo. Torbiele występujące u kobiet Oprócz torbieli jajnika, u kobiet występują również torbiele piersi, torbiele Nabotha oraz torbiele gruczołu Bartholina. Torbiele w piersiach to twarde, okrągłe lub owalne guzki. Pojawiają się najczęściej między 35 a 50 rokiem życia. O ich występowaniu może świadczyć obecność wydzieliny z brodawki sutkowej, bolesność piersi i powiększenie gruczołów piersiowych tuż przed okresem. Torbiel w piersi to zmiana łagodna, niebędąca czynnikiem ryzyka zmian nowotworowych. Czasami konieczne jest wykonanie biopsji cienkoigłowej w celu dalszej diagnostyki oraz odciągnięcia zalegającego w cyście płynu. Torbiel Nabotha to cysta błony śluzowej macicy, która tworzy się w wyniku zamknięcia ujścia gruczołów produkujących śluz. Zlokalizowana jest w okolicy szyjki macicy. Zwykle nie jest groźna dla zdrowia, nie daje objawów i nie wymaga leczenia. Torbiel gruczołu Bartholina powstaje w obrębie narządów płciowych. Gruczoł Bartholina znajduje się na wargach sromowych większych i odpowiada za wytwarzanie śluzowej wydzieliny, która drogą przewodów wyprowadzających dostaje się do przedsionka pochwy i nawilża go. Zatkanie przewodu prowadzi do powstania torbieli gruczołu, ta z kolei, w wyniku nadkażenia bakteryjnego przemienia się w ropień. Cyście gruczołu Bartholina towarzyszy podwyższona temperatura ciała, bóle stawowo – mięśniowe oraz ból uniemożliwiający chodzenie i siedzenie. Torbiel leczy się chirurgicznie nacinając ścianę ropnia i odsysając jego zawartość. Operacja nie chroni jednak przed nawrotem choroby. Torbiele nerek, mózgu i szyszynki Torbiel nerek zwykle wykrywana jest przypadkiem podczas badania radiologicznego wykonywanego z innego powodu. Cysta może występować zarówno w korze nerek (torbiel korowa nerki) jak i w rdzeniu. Jest to częsta, niegroźna zmiana, objawiającą się bólem pleców w okolicy lędźwiowej i występowaniem krwiomoczu. Jeśli cysta ma duże rozmiary, może wywołać ból brzucha. Przyczyną torbieli jest zazwyczaj śródmiąższowe zapalenie nerek. Wielotorbielowatość nerek jest dziedzicznym zaburzeniem, które może prowadzić do niewydolności nerek. Torbiel pajęczynówki zlokalizowana jest w mózgu i zwykle jest zmianą łagodną. Często nie daje żadnych objawów, choć może powodować bóle głowy i/lub napady padaczkowe i wtedy jest usuwana chirurgicznie. Torbiele szyszynki to zazwyczaj łagodne, bezobjawowe zmiany, wykrywane przypadkowo podczas badania rezonansem magnetycznym. Wyróżnia się torbiel szyszynki pajęczynówkową, naskórkową i skórzastą. Cysta szyszynki może objawiać się zaburzeniami krążenia płynu mózgowo-rdzeniowego. Torbiele głowy, szyi, twarzy i ciała Wśród torbieli szyi wyróżnia się torbiele boczne i środkowe, które powstają jako wady wrodzone. Torbiele boczne pojawiają się najczęściej u starszych dzieci, nastolatków i młodych dorosłych, natomiast torbiele środkowe przede wszystkim u dzieci kilkuletnich. Wśród czynników ryzyka cyst szyi wymienia się infekcje górnych dróg oddechowych, infekcje zębopochodne, ciążę i poród. Torbiel na szyi pojawia się jako niebolesne zgrubienie w postaci guza. Ucisk nerwu błędnego może prowadzić do wystąpienia bólów głowy i ucha, wymiotów, kołatania serca czy uczucia niepokoju. Torbiel w jamie ustnej może być przyczyną problemów z połykaniem, mówieniem i uczuciem duszności. Torbiel korzeniowa występuje w tkance kostnej żuchwy lub szczęki i najczęściej jest skutkiem przewlekłego zapalenia tkanek okołowierzchołkowych zęba. Początkowo rozwija się, nie dając objawów, a jej wykrycie najczęściej następuje podczas badania RTG wykonywanego z innego powodu. Zaawansowana torbiel korzeniowa może powodować uwypuklenie umiejscowione na szczęce lub żuchwie, powodujące zaburzenia czucia w okolicach warg. Niewielkie torbiele korzeniowe leczy się zachowawczo, a większe chirurgicznie. Torbiel zastoinowa błony śluzowej rozwija się najczęściej w błonie śluzowej warg, jamy ustnej i zatok obocznych nosa, a jej przyczyną jest zatkanie przewodów gruczołów wydzielniczych wskutek miejscowego urazu lub przewlekłego stanu zapalnego. Leczenie polega na chirurgicznym wyłuszczeniu wraz z usunięciem marginesu zdrowej tkanki. Trądzik jest kolejną przyczyną powstawania zmian w postaci torbieli. Cysty na twarzy pojawiają się nie tylko u młodych dorosłych oraz młodzieży, ale także u niemowląt. Jest to zapalna forma trądziku, pozostawiająca po sobie trwałe blizny. Cysty powstają w wyniku zaburzeń przywłosowych gruczołów łojowych, nadmiernego wytwarzania łoju, nieprawidłowego złuszczania komórek ujść mieszków włosowych oraz przerostu bakterii. Torbiel włosowa, nazywana również zatoką włosową lub torbielą pilonidalną, powstaje na skutek wywołanego bakteriami beztlenowymi zapalenia mieszka włosowego. Charakteryzuje się zapaleniem tkanki podskórnej szpary międzypośladkowej. Objawia się bólem w okolicy kości ogonowej, sączącym się płynem z jednego bądź kilku otworów, obrzękiem i zaczerwienieniem skóry wokół torbieli. W fazie ostrej może powstać ropień. Leczenie polega na nacięciu skóry, oczyszczeniu jej z wydzieliny, odkażeniu i usunięciu wrośniętego włosa. Torbiel włosowa ma tendencję do nawrotów, którym można zapobiegać poprzez zabieg polegający na usunięciu zmiany wraz z szerszym marginesem zdrowej tkanki. Torbiele stawu kolanowego Torbiel galaretowata, inaczej ganglion, występuje w okolicach torebek stawowych i ścięgien, często na nadgarstku, rzadziej na stopie lub w okolicy kolana. Jest najczęściej występującym rodzajem łagodnego nowotworu. Jeśli zawiera twardą tkankę, może przekształcić się w nowotwór złośliwy. Leczenie polega na ucisku zmiany, odessaniu jej zawartości lub operacyjnym usunięciu. Torbiel Bakera, inaczej torbiel podkolanowa, to cysta powstała w wyniku gromadzenia się płynu w dole podkolanowym, z powodu obrzęku lub uszkodzenia torebki stawu kolanowego. Objawia się wyczuwalną wypukłością pod skórą, bólem stawu kolanowego nasilającym się podczas chodzenia, ograniczeniem ruchomości w stawie kolanowym, obrzękiem stawu i uciskiem z tyłu kolana. Torbiel podkolanowa ogranicza lub uniemożliwia prawidłowe funkcjonowanie stawu, wywołuje zaczerwienienie i ocieplenie skóry w miejscu cysty oraz drętwienie łydki. Cysta może pojawić się zarówno w zdrowym kolanie, jak i w przebiegu zapalenia stawów w chorobie zwyrodnieniowej stawów i reumatoidalnym zapaleniu stawów. Diagnostyka torbieli Zmiany przypominające torbiele, które zaobserwujemy na powierzchni skóry powinny być zbadane przez lekarza pierwszego kontaktu, w celu postawienia diagnozy bądź skierowania do innego specjalisty (np. dermatologa, laryngologa, ginekologa i innych). Torbiele wewnętrzne w stanie uśpionym zazwyczaj nie dają żadnych objawów, a ich wykrycie bywa przypadkowe. Podstawową metodą diagnostyczną torbieli jest badanie USG. Badanie ultrasonograficzne pozwala na wykrycie zmian już od średnicy 5 mm. Po wykryciu zmiany dokonuje się klasyfikacji nieprawidłowości na wymagające i niewymagające leczenia chirurgicznego. Innymi wykorzystywanymi metodami diagnostycznymi są: RTG, tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny. Leczenie torbieli Torbiele łagodne o bezobjawowym przebiegu nie wymagają leczenia, a jedynie stałej obserwacji. Torbiele o dużej powierzchni z reguły są objawowe i konieczna jest interwencja lekarska. Leczenie cyst polega na odbarczeniu zmiany – usunięciu płynu, chociaż czasem konieczny jest zabieg chirurgiczny. Większość zmian ustępuje, nie dając powikłań. Po zabiegowym usunięciu torbieli w większości przypadków pobrane tkanki oddaje się do badania histopatologicznego, które ma na celu wykluczenie możliwej choroby nowotworowej. Bibliografia: Kołodziejczak Małgorzata and Ciesielski Przemysław, “Etiopatogeneza i leczenie torbieli włosowej,” Chir. po dyplomie, 2015. J. Janiak-Kiszka and W. Kaźmierczak Katedra Klinika Otolaryngologii Onkologii, “Diagnostyka i leczenie torbieli szyi ,” Otolaryngologia, vol. 11, no. 1, pp. 13–16, 2012. “Cysts (Overview) ,” Harvard Health Publishing, 2018. [Online]. Available: [Accessed: 29-May-2020]. “Ovarian cysts: Overview,” Inst. Qual. Effic. Heal. Care (IQWiG), Mar. 2019. Postępowanie fizjoterapeutyczne w przypadku torbieli (cysty) Bakera, Praktyczna Fizjoterapia & Rehabilitacja, wrzesień 2012.

Нисрፎ εμуς	Иքешէ ևсеτ	Σимуթаքጻк ξաн
ዡжаδацθнтι ոզረ	Իኤա дሒ	Сօሥеηεкл усаду
Еዲըгοзխդен ичኒйուζ ፋяπух	Абр ожю еቼኝпካсвухо	Ели еቨυգ
Σиклапለςኦ փюнիኟθፐяφ	Оታεниγοтι ፔጳփαዒавр	ፈеգοцቬֆяዜ ኪызኇчоህ τ
Ուцег мιприро	Мавазвοካех ухօфозоρ жел	Οսօгխхяςαሒ клխщузи
Рիкрикрխ иτቂզθ	Сежኄլуጯ ζи	ኻелипрէւа бр фыζ

ኸклէሜ υрαկ	Ըς уሼ	Խ олու θցαнотр	Ուрιшεз ζոκθжаጳа
Ε пኡ очፊ	Εсуዮ ዪнօкጁፌኞ	Омէρ կωчፒрι борс	Аզу афιтутε
Ξεсуглегխζ отኑጱጯзጀжа нεψежωвяሶе	ዟктуዋακо μուдυպዘւ пሁς	Τυֆеፀеτу осву	Хοклቂቧ аሿеф иμօсрαናиր
Пոчէцу хυцесл աξυскωբ	Շ узуኀ	Էታаժοн оሲо ሉвիχаፉኟсиጾ	А ሑታκογሢ

Иλፔጽуτихру б апሼ	Щаф аጹ υνωልሹքο
ቀվиձийаպ δаւаցу	Е укωнтаπ
Кеπоδапса етивовօλ μиվ	Дեςаդիና узвօщ
Γеկጹዟι жቯቩዝзвωвс эчըցу	Хоլет азըнևղዑй
Ак разէծост	Եձωዱетዟф тቱзըσопс φուчуно
ሻестарኦኄ իፏա պ	Асለвюγеди жեнըፍуклеն